ΒΟΛΟΣ

‹ ›

Βόλος

Βόλος, μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές πόλεις και ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της χώρας, βρίσκεται στο κέντρο της Ελλάδας (320 χλμ. Β της Αθήνας και 219 χλμ. Ν της Θεσσαλονίκης). Κτισμένος στον μυχό του Παγασητικού κόλπου και σε απόσταση αναπνοής από το βουνό του Πηλίου, συνδυάζει όλη τη γοητεία της θάλασσας με τη μυστηριακή ομορφιά του βουνού των Κενταύρων. Η όμορφη πόλη συνδέεται με την περίφημη Αργοναυτική Εκστρατεία, ένα από τα σημαντικότερα έπη του ελληνικού μυθολογικού κύκλου.

Το κόσμημα του Παγασητικού

Ο Βόλος είναι μία από τις ομορφότερες πόλεις της ελληνικής επικράτειας. Ο πλούτος της περιοχής και η μεγάλη του ιστορία αποτυπώνονται στην αρχιτεκτονική δομή της πόλης, που αποπνέει αυτοπεποίθηση και αρχοντιά. Τα πολλά αρχοντικά, τα δημόσια μέγαρα, μουσεία βιομηχανικές εγκαταστάσεις των αρχών του 20ου αιώνα και οι ιστορικές εκκλησίες κάνουν την περιήγηση στον Βόλο πραγματικά απολαυστική.

Η θάλασσα δημιουργεί ένα υπέροχο παραλιακό μέτωπο με γραφικά μαγαζιά, ανάμεσά τους και τα περίφημα τσιπουράδικα, όπου θα απολαύσετε το παραδοσιακό τσίπουρο και ξεχωριστούς θαλασσινούς μεζέδες. Η πεζοδρομημένη παραλιακή λεωφόρος Αργοναυτών και το επιβατικό λιμάνι στο δυτικό άκρο της, με την εκπληκτική θέα προς το ανοικτό πέλαγος, είναι το δημοφιλέστερα σημεία συνάντησης και περιπάτου για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της πόλης.

Διαδρομές & βήματα

Τα αξιοθέατα του Βόλου είναι τόσα πολλά, που θα χρειαστείτε όλες σας τις δυνάμεις για μια πλήρη περιήγηση. Αν το περπάτημα σας κουράζει, μην ανησυχείτε καθόλου. Με ένα εκτεταμένο δίκτυο ποδηλατοδρόμων 10 χλμ. και χιλιάδες ποδήλατα να κινούνται αθόρυβα και οικολογικά το «έργο» σας θα γίνει πιο ευχάριστο και σίγουρα πιο ξεκούραστο! Τα σπουδαία βιομηχανικά κτίρια, σημαντικά δείγματα της οικονομικής άνθησης του Βόλου το α’ μισό του 20ου αι. σίγουρα θα κερδίσουν την προσοχή σας. Η μεγάλη συνοικία της Νέας Ιωνίας, δημιούργημα του προσφυγικού πληθυσμού από τη Μικρά Ασία, έχει διαμορφώσει σε σημαντικό βαθμό τη φυσιογνωμία της πόλης. Τα αστικά μέγαρα στο κέντρο, προς το λιμάνι και το σιδηροδρομικό σταθμό, αλλά και οι εργατικές συνοικίες στα περίχωρα, αποτελούν ένα ενιαίο οικιστικό πλαίσιο, ιδιαίτερα γοητευτικό.

Οι οδοί Ιάσονος, Δημητριάδος και Ερμού μαζί με τους κάθετους δρόμους (πολλοί από τους οποίους έχουν πεζοδρομηθεί) συγκροτούν την «καρδιά» του ιστορικού κέντρου, όπου συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο μέρος της εμπορικής κίνησης και της νυκτερινής ζωής, με πρωταγωνιστές τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας που αποτελούν ζωντανό κύτταρο της πόλης.

Αξίζει ακόμα να επισκεφθείτε:

– Την πεζοδρομημένη λεωφόρο Αργοναυτών, στην οποία ξεχωρίζουν η «Αργώ» (στο λιμάνι), έργο του γλύπτη Νικόλα και «σήμα κατατεθέν» της πόλης, αλλά και το σκαρί της σύγχρονης Αργούς (κατασκευασμένο κατ’ εικόνα του αρχαίου), ένα σπουδαίο ναυπηγικό επίτευγμα, που γεμίζει με συγκίνηση τους ρέκτες της ιστορίας.

– Το πανέμορφο κτίριο Παπαστράτου (1926) με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, που σήμερα φιλοξενεί υπηρεσίες και σχολές του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

– Τη συνοικία «Παλιά» στον δυτικό τομέα του Βόλου – υπολογίζεται πως κατοικείται διαρκώς από το 3.000 π.Χ., ενώ σύμφωνα με μια εκδοχή ταυτίζεται με την αρχαία Ιωλκό – για να θαυμάσετε τα ρωμαϊκά λουτρά, τα ερείπια του κάστρου (μέσα 6ου αι. μ.Χ.), την οθωμανική πυριτιδαποθήκη (1600), την πλατεία Αγίων Θεοδώρων και το πρώην εργοστάσιοΤσαλαπάτα (1925), που σήμερα στεγάζει το Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας.

– Την δενροσκεπή πλατεία Ρήγα Φεραίου – την μεγαλύτερη της πόλης – με το εντυπωσιακό Δημαρχείο και το κτίριο του Δημοτικού θεάτρου με τη μεγαλύτερη σκηνή των Βαλκανίων.

– Το μεγάλο πάρκο του Αγίου Κωνσταντίνου με την ομώνυμη εκκλησία (έργο του σημαντικού αρχιτέκτονα Αρ. Ζάχου, 1936) και το πάρκο Αναύρου με την υπαίθρια γλυπτοθήκη.

– Το κινηματοθέατρο Αχίλλειο (1925)σε σχέδια του αρχιτέκτονα Κ. Αργύρη.

– Τον κατάφυτο λόφο Γορίτσας με την ομώνυμη εκκλησιά της Παναγιάς (1892)στην κορυφή για μια πανοραμική θέα της πόλης και την Παναγιά της Τρύπας, χτισμένη σε σπηλιά, δίπλα στη θάλασσα.

Δημοτική Ενότητα Αγριάς.

Καλώς ήρθατε στην είσοδο του Πηλίου και στην ιστοσελίδα της Δημοτικής Ενότητας Αγριάς, στη Δημοτική Ενότητα του Βουνού και της Θάλασσας.

Θα μας βρείτε πολύ εύκολα αν ακολουθήσετε τον παραλιακό δρόμο από Βόλο προς το Κεντρικό και Νότιο-ανατολικό Πήλιο, σε απόσταση 4 χιλιομέτρων από το Βόλο.
Ακολουθώντας την παραλιακή διαδρομή θα διαπιστώσετε δίπλα σας την στενή σιδηροδρομική γραμμή από το μοναδικό τραινάκι του Πηλίου το οποίο και θα συναντήσετε την θερινή περίοδο κατά την εκτέλεση του δρομολογίου Βόλου- Αγριάς.

Στην Αγριά με το παραλιακό τμήμα 3,5 χιλιομέτρων μπορείτε να απολαύσετε φρέσκο ψάρι στα εστιατόρια ή στα ουζερί όπως επίσης και τον καφέ σας δίπλα στο κύμα. Υπάρχουν καταλύματα για την διαμονή σας και από το Πάσχα και μετά θα λειτουργήσει στην παραλία της Αγριάς η νεόκτιστη μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα με χώρο πολλαπλών χρήσεων όπως συνέδρια, εκδηλώσεις κ.λ.π.

Από την Αγριά μπορείτε να μεταβείτε στο μαρτυρικό χωριό, στην Δράκεια, στο πανέμορφο πηλιορείτικο χωριό με τα παραδοσιακά πηλιορείτικα αρχοντικά, τους παραδοσιακούς ξενώνες και τα καταστήματα με τα τοπικά εδέσματα. Τα πλούσια νερά που ρέουν στα ρέματα και αυλάκια συντηρούν το πράσινο που μαγεύει τον επισκέπτη.

Στην συνέχεια μπορείτε να ανηφορίσετε προς την κορυφή του Πηλίου, στο βουνό των Κενταύρων, όπου θα συναντήσετε τα Χάνια με το χιονοδρομικό κέντρο του Πηλίου. Τα Χάνια Πηλίου είναι θερινό και χειμερινό θέρετρο, όπου το καλοκαίρι μπορείτε να απολαύσετε την δροσιά της περιοχής στα ωραία ξενοδοχεία σε συνδυασμό με το παραδοσιακό φαγητό και τον καφέ στις καφετέριες των Χανίων και το χειμώνα να απολαύσετε το σκι στο αθλητικό χιονοδρομικό κέντρο Πηλίου.
Δημοτική Ενότητα Αισωνίας

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

Η Αισωνία πήρε το όνομά της από τον Αίσονα, έναν από τους τρεις γιους του βασιλιά της Ιωλκού Κρηθέα και της Τηρούς, ο οποίος σύμφωνα με τη μυθολογία ίδρυσε τη θεσσαλική πόλη Αισόνα, κοντά στο σημερινό Σέσκλο. Ο Αίσονας παντρεύτηκε την Πολυμήδη και απέκτησε έναν γιο, τον Ιάσονα, ο οποίος τέθηκε επικεφαλής της Αργοναυτικής Εκστρατείας.

Ο Δήμος Αισωνίας προέκυψε από τη συνένωση των γειτονικών κοινοτήτων Διμηνίου και Σέσκλου, οι οποίες έχουν γίνει παγκοσμίως γνωστές για τους δύο προϊστορικούς τους οικισμούς. Τα αντικείμενα που έχουν έρθει στο φως από τις ανασκαφές στους οικισμούς αυτούς φωτίζουν τη νεολιθική εποχή στο μυχό του Παγασητικού Κόλπου και στη Θεσσαλία γενικότερα.

Επισκεφτείτε τους αρχαιότερους οικισμούς της Ευρώπης στο Δήμο Αισωνίας, σε πολύ μικρή απόσταση από την πόλη του Βόλου.
Δημοτική Ενότητα Αρτέμιδας

Λεχώνια (Άνω και Κάτω)
Προέλευση τοπωνυμίου:
Ο Κορδάτος, στο βιβλίο του “Ιστορία Επαρχίας Βόλου και Αγιάς”, αναφέρει ότι η ονομασία “Λεχώνια” είναι σλαβική. Το τοπωνύμιο παράγεται από τη λέξη Lech που, στα σλαβικά, σημαίνει πεδινός. Επειδή τα Λεχώνια είναι χτισμένα σε πεδιάδα, πήραν την ονομασία αυτή.

Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, η λέξη “Λεχώνια” προέρχεται από το φυτό ηδύοσμος ο γλήχων (μέντα). Το υποκοριστικό του γλήχων είναι χληχώνιον. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, πρέπει να φύτρωνε ή να καλλιεργούνταν στα Λεχώνια πολλή μέντα. Γι΄ αυτό ο τόπος λεγόταν “Γληχώνιον” και από “Γληχώνι” έγινε “Λεχώνι”.

Μια άλλη γνώμη είναι ότι το τοπωνύμιο “Λεχώνια” είναι παραφθαρμένο το όνομα της αρχαίας πόλης των Μαγνήτων “Μεθώνη”.

Οι Βυζαντινοί πίστευαν ότι “Λεχώνια” είναι παραφθαρμένο το “Λυκόνια” (από το λύκος).

Μια υπόθεση επίσης είναι ότι το τοπωνύμιο είναι λατινογενές και προέρχεται από το locone, που είναι μεγενθυτικό του locus-loco και σημαίνει τσιφλίκι, χτήμα, χωράφι, χωριό.
Σύντομη ιστορική αναδρομή:

Την πρώτη ιστορική αναφορά για τα Λεχώνια έχουμε τον 13ο αιώνα μ.Χ. Όπως αναφέρουν παλαιά έγγραφα και χρονικά, ο βυζαντινός ηγεμόνας Μιχαήλ Β ο Παλαιολόγος έδωσε το χωριό προίκα στην κόρη του Άννα, όταν παντρεύτηκε τον φράγκο ηγεμόνα της Αχαΐας Βιλεαρδουινό. Αργότερα, αποτέλεσε ιδιοκτησία της οικογένειας των Μελισσηνών, για να περάσει, στη συνέχεια, στους Καταλανούς.

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οι Τούρκοι έχτισαν στο χωριό οχυρωμένους πύργους, θέλοντας να διασφαλίσουν τις οικογένειες και τα υπάρχοντά τους.
Διοικητικά, τα Λεχώνια ανήκαν στα χάσια.

Ο Γεωργιάδης περιγράφει -με πολύ λυρισμό- τους κήπους που εναλλάσσονται με χλοερούς λειμώνες, τα οπωροφόρα δέντρα και το δροσερό νερό των κρηνών και των ρυάκων.

Το ποτάμι που χωρίζει τα Λεχώνια από τα Καλά Νερά, στην αρχαιότητα, ονομάζονταν Βρύχων και διατηρεί περίπου το ίδιο όνομα, έως και σήμερα. Ονομάζεται Βρυχιά.

Άγιος Βλάσιος
Προέλευση τοπωνυμίου:
Η ονομασία του οφείλεται στην εκκλησία του χωριού, που είναι αφιερωμένη στον ομώνυμο άγιο και είναι χτισμένη το 1836.

Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Καραμπάς ή Καραμπάσι, που, στα τουρκικά, σημαίνει “μαύρη κεφαλή”.
Σύντομη ιστορική αναδρομή:
Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας το 1881, το Καραμπάσι αποτέλεσε διαμέρισμα του Δήμου Νηλείας. Το 1914, έγινε ανεξάρτητη κοινότητα και το όνομά του άλλαξε σε Άγιος Βλάσιος. Το 1998, ο Άγιος Βλάσιος αποτέλεσε δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Αρτέμιδος, που πρωτεύουσά του είχε τα Άνω Λεχώνια.

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ο οικισμός του Παλιόκαστρου, που βρίσκεται στην ρεματιά ανάμεσα στα Άνω Λεχώνια και τον Άγιο Βλάσιο, κατοικούνταν σχεδόν αποκλειστικά από Τούρκους. Όπως ήταν φυσικό, στον οικισμό υπήρχε και μουσουλμανικό τέμενος (τζαμί) ο πύργος του οποίου (μιναρές) σώζονταν μισοκατεστραμμένος μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα.

Το χωριό οφείλει την ονομασία του στην Μονή του Αγίου Λαυρεντίου που κτίσθηκε από ρωμαιοκαθολικούς βενεδικτίνους μοναχούς (τους Αμαλφινούς), κατά την περίοδο των Σταυροφοριών (11ος αι.).

Σύντομη ιστορική αναδρομή:

Το μοναστήρι του Αγίου Λαυρεντίου, αργότερα, εγκαταλείφθηκε για να κτισθεί εκ νέου -ως ορθόδοξη μονή- από τον όσιο Λαυρέντιο τον Τραπεζούντιο, μοναχό από την Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Όρους. Η ανακατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1378, με την οικονομική βοήθεια του αυτοκράτορα Αλέξιου Γ΄ Κομνηνού.

Σήμερα η Μονή, που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό, αποτελεί γυναικείο κοινόβιο.

Το χωριό άρχισε να κατοικείται την εποχή της ανακατασκευής της Μονής του Αγίου Λαυρεντίου (14ος αιώνας).

Η τοποθεσία και η σχετική αυτονομία της περιοχής από κεντρικές εξουσίες, οδήγησε σε ανάπτυξη της γεωργίας, της βιοτεχνίας και του εμπορίου. Έτσι, στους μετέπειτα αιώνες, με την έλευση και νέων κατοίκων – Ηπειρωτών, Βλάχων και νησιωτών – και με την ανάπτυξη της γεωργίας και του εμπορίου, το χωριό μεγάλωσε πολύ, για να φτάσει σε περίοδο ακμής από τα τέλη του 17ου αιώνα έως τα μέσα του 19ου αιώνα.

Οι Αγιολαυρεντίτες καλλιεργούσαν ελιές και οπωροφόρα στις πλαγιές, κάτω από το χωριό τους έως τον κάμπο μεταξύ Αγριάς και Λεχωνίων, ενώ το εμπόριο της ελιάς προς τα Βαλκάνια και τις Παραδουνάβιες περιοχές, απέφερε μεγάλα κέρδη.

Στα χρόνια της Επανάστασης του 1821, ο ιερομόναχος Κασσαβέτης υπέγραψε την επαναστατική προκήρυξη για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, στο αρχονταρίκι της Μονής του Αγίου Λαυρεντίου.

Μεγάλο προσκύνημα του τόπου αποτελούν τα αποθησαυρισμένα ιερά λείψανα του, καταγόμενου από τον Άγιο Λαυρέντιο, νεομάρτυρα Αποστόλου του Νέου.
Δημοτική Ενότητα Ιωλκού.

Δημοτική ενότητα Αρτέμιδας
Λεχώνια (Άνω και Κάτω)
Προέλευση τοπωνυμίου:

Ο Κορδάτος, στο βιβλίο του “Ιστορία Επαρχίας Βόλου και Αγιάς”, αναφέρει ότι η ονομασία “Λεχώνια” είναι σλαβική. Το τοπωνύμιο παράγεται από τη λέξη Lech που, στα σλαβικά, σημαίνει πεδινός. Επειδή τα Λεχώνια είναι χτισμένα σε πεδιάδα, πήραν την ονομασία αυτή.

Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, η λέξη “Λεχώνια” προέρχεται από το φυτό ηδύοσμος ο γλήχων (μέντα). Το υποκοριστικό του γλήχων είναι χληχώνιον. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, πρέπει να φύτρωνε ή να καλλιεργούνταν στα Λεχώνια πολλή μέντα. Γι΄ αυτό ο τόπος λεγόταν “Γληχώνιον” και από “Γληχώνι” έγινε “Λεχώνι”.

Μια άλλη γνώμη είναι ότι το τοπωνύμιο “Λεχώνια” είναι παραφθαρμένο το όνομα της αρχαίας πόλης των Μαγνήτων “Μεθώνη”.

Οι Βυζαντινοί πίστευαν ότι “Λεχώνια” είναι παραφθαρμένο το “Λυκόνια” (από το λύκος).

Μια υπόθεση επίσης είναι ότι το τοπωνύμιο είναι λατινογενές και προέρχεται από το locone, που είναι μεγενθυτικό του locus-loco και σημαίνει τσιφλίκι, χτήμα, χωράφι, χωριό.
Σύντομη ιστορική αναδρομή:

Την πρώτη ιστορική αναφορά για τα Λεχώνια έχουμε τον 13ο αιώνα μ.Χ. Όπως αναφέρουν παλαιά έγγραφα και χρονικά, ο βυζαντινός ηγεμόνας Μιχαήλ Β ο Παλαιολόγος έδωσε το χωριό προίκα στην κόρη του Άννα, όταν παντρεύτηκε τον φράγκο ηγεμόνα της Αχαΐας Βιλεαρδουινό. Αργότερα, αποτέλεσε ιδιοκτησία της οικογένειας των Μελισσηνών, για να περάσει, στη συνέχεια, στους Καταλανούς.

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οι Τούρκοι έχτισαν στο χωριό οχυρωμένους πύργους, θέλοντας να διασφαλίσουν τις οικογένειες και τα υπάρχοντά τους.
Διοικητικά, τα Λεχώνια ανήκαν στα χάσια.

Ο Γεωργιάδης περιγράφει -με πολύ λυρισμό- τους κήπους που εναλλάσσονται με χλοερούς λειμώνες, τα οπωροφόρα δέντρα και το δροσερό νερό των κρηνών και των ρυάκων.

Το ποτάμι που χωρίζει τα Λεχώνια από τα Καλά Νερά, στην αρχαιότητα, ονομάζονταν Βρύχων και διατηρεί περίπου το ίδιο όνομα, έως και σήμερα. Ονομάζεται Βρυχιά.

Άγιος Βλάσιος
Προέλευση τοπωνυμίου:

Η ονομασία του οφείλεται στην εκκλησία του χωριού, που είναι αφιερωμένη στον ομώνυμο άγιο και είναι χτισμένη το 1836.

Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Καραμπάς ή Καραμπάσι, που, στα τουρκικά, σημαίνει “μαύρη κεφαλή”.
Σύντομη ιστορική αναδρομή:
Μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας το 1881, το Καραμπάσι αποτέλεσε διαμέρισμα του Δήμου Νηλείας. Το 1914, έγινε ανεξάρτητη κοινότητα και το όνομά του άλλαξε σε Άγιος Βλάσιος. Το 1998, ο Άγιος Βλάσιος αποτέλεσε δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Αρτέμιδος, που πρωτεύουσά του είχε τα Άνω Λεχώνια.

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ο οικισμός του Παλιόκαστρου, που βρίσκεται στην ρεματιά ανάμεσα στα Άνω Λεχώνια και τον Άγιο Βλάσιο, κατοικούνταν σχεδόν αποκλειστικά από Τούρκους. Όπως ήταν φυσικό, στον οικισμό υπήρχε και μουσουλμανικό τέμενος (τζαμί) ο πύργος του οποίου (μιναρές) σώζονταν μισοκατεστραμμένος μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα.

Άγιος Λαυρέντιος
Προέλευση τοπωνυμίου:

Το χωριό οφείλει την ονομασία του στην Μονή του Αγίου Λαυρεντίου που κτίσθηκε από ρωμαιοκαθολικούς βενεδικτίνους μοναχούς (τους Αμαλφινούς), κατά την περίοδο των Σταυροφοριών (11ος αι.).

Σύντομη ιστορική αναδρομή:

Το μοναστήρι του Αγίου Λαυρεντίου, αργότερα, εγκαταλείφθηκε για να κτισθεί εκ νέου -ως ορθόδοξη μονή- από τον όσιο Λαυρέντιο τον Τραπεζούντιο, μοναχό από την Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Όρους. Η ανακατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1378, με την οικονομική βοήθεια του αυτοκράτορα Αλέξιου Γ΄ Κομνηνού.

Σήμερα η Μονή, που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό, αποτελεί γυναικείο κοινόβιο.

Το χωριό άρχισε να κατοικείται την εποχή της ανακατασκευής της Μονής του Αγίου Λαυρεντίου (14ος αιώνας).

Η τοποθεσία και η σχετική αυτονομία της περιοχής από κεντρικές εξουσίες, οδήγησε σε ανάπτυξη της γεωργίας, της βιοτεχνίας και του εμπορίου. Έτσι, στους μετέπειτα αιώνες, με την έλευση και νέων κατοίκων – Ηπειρωτών, Βλάχων και νησιωτών – και με την ανάπτυξη της γεωργίας και του εμπορίου, το χωριό μεγάλωσε πολύ, για να φτάσει σε περίοδο ακμής από τα τέλη του 17ου αιώνα έως τα μέσα του 19ου αιώνα.

Οι Αγιολαυρεντίτες καλλιεργούσαν ελιές και οπωροφόρα στις πλαγιές, κάτω από το χωριό τους έως τον κάμπο μεταξύ Αγριάς και Λεχωνίων, ενώ το εμπόριο της ελιάς προς τα Βαλκάνια και τις Παραδουνάβιες περιοχές, απέφερε μεγάλα κέρδη.

Στα χρόνια της Επανάστασης του 1821, ο ιερομόναχος Κασσαβέτης υπέγραψε την επαναστατική προκήρυξη για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, στο αρχονταρίκι της Μονής του Αγίου Λαυρεντίου.

Μεγάλο προσκύνημα του τόπου αποτελούν τα αποθησαυρισμένα ιερά λείψανα του, καταγόμενου από τον Άγιο Λαυρέντιο, νεομάρτυρα Αποστόλου του Νέου.
Δημοτική Ενότητα Μακρινίτσας.

Το «Μπαλκόνι του Πηλίου», 17 χλμ. από τον Βόλο. Ένα νούμερο απατηλό όμως, διότι όταν ο επισκέπτης της πόλης κοιτάξει προς το βουνό, ο ορίζοντάς του ανοίγει προς τα πάνω και η ματιά του αγκαλιάζει την Μακρινίτσα κουρνιασμένη στην απότομη πλαγιά του βουνού να στέκεται ακοίμητος βιγλάτορας πάνω από την πόλη.

Η επίσκεψη είναι νομοτελειακά αναπόφευκτη και η ανταμοιβή εξαίσια, μοναδική, ανεπανάληπτη. Μισής ώρας οδήγηση και ένας απολαυστικός περίπατος μέσα από τον στενό πεζόδρομο θα φέρουν τον επισκέπτη στην κεντρική πλατεία όπου τον περιμένει μια πανοραμική άποψη του Βόλου ν΄απλώνεται στα πόδια του σε βάθος 600 μέτρων, και, πέρα από την εκθαμβωτική λευκότητα της όμορφης πόλης του Ιάσονα, να φαντάζουν τα νερά του Παγασητικού πότε ασημένια και πότε χρυσαφένια σαν ένας τεράστιος καθρέφτης στην αγκαλιά του κάδρου του Πηλίου. Άν κάποιος σχεδίαζε τον γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες, οπωσδήποτε θα περιλάμβανε την Μακρινίτσα σαν τόπο επίσκεψης.

Η ιστορία της Μακρινίτσας είναι μακρά και πλούσια, και η συμβολή της στην πρόοδο, ευημερία και ελευθερία της περιοχής μεγάλη. Παρά το γεγονός ότι ολόκληρο το χωριό πυρπολήθηκε, τα επιβλητικά αρχοντικά του σαν τον Φοίνικα ξαναγεννήθηκαν μέσα από της στάχτες τους και σήμερα στέκονται ψηλά και περήφανα για το ένδοξο παρελθόν τους.
Δημοτική Ενότητα Νέας Αγχιάλου.

Νέα Αγχίαλος
Προέλευση τοπωνυμίου:

Το όνομα Αγχίαλος παράγεται από την πρόθεση αγχί, που σημαίνει πλησίον, κοντά και τη λέξη αλς-αλός που σημαίνει θάλασσα. Αγχίαλος είναι η παραθαλάσσια πόλη.

Σύντομη ιστορική αναδρομή:

Η Νέα Αγχίαλος χτίσθηκε το 1906 από, κυνηγημένους από σοβινιστές Βουλγάρους, κατοίκους της Αγχιάλου της Ανατολικής Ρωμυλίας. Οι πρόσφυγες αυτοί, αφού γλίτωσαν από τον εμπρησμό που κατέστρεψε την πόλη κατέφυγαν -στην αρχή- στην περιοχή των αλυκών της περιοχής τους και από εκεί, με βάρκες, διασώθηκαν φτάνοντας στη Σμύρνη, στην Κωνσταντινούπολη και στην Αίγυπτο, ενώ άλλοι κατευθύνθηκαν στον Πύργο, στην Μεσημβρία και στη Σωζώπολη απ’ όπου αναχώρησαν, με ατμόπλοια, για την Ελλάδα.

Συνολικά καταστράφηκαν 707 ελληνικά σπίτια και 2 ελληνικές εκκλησίες, από του Βούλγαρους.

Οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας.

Η πρώτη Αγχίαλος, υπήρξε λιμάνι στον Εύξεινο Πόντο. Το 1878 υπήχθη στη βουλγαρική ηγεμονία και το 1885 προσαρτήθηκε στη Βουλγαρία. Στις αρχές της τέταρτης δεκαετίας του 19ου αιώνα, η Αγχίαλος κατοικούνταν από 5000-6000 κυρίως Έλληνες και λιγοστούς Βουλγάρους. Ο Άγγλος διπλωματικός εκπρόσωπος St . Clair έγραφε, το 1863, στην επιστολή του από την Αγχίαλο, ότι οι Βούλγαροι των παραλίων του Εύξεινου Πόντου είχαν αφομοιωθεί τελείως από τους Έλληνες και είχαν εξελληνισθεί.

Οι πρόσφυγες της Νέας Αγχιάλου εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της αρχαίας πόλης της Πυράσου, η οποία βρίσκονταν 4 χιλιόμετρα μακρύτερα των αρχαίων Φθιώτιδων Θηβών, κοντά στα ερείπια των οποίων χτίσθηκε το χωριό Μικροθήβες.

Ο οικισμός της περιοχής αρχίζει από τη Νεολιθική Περίοδο και συνεχίζεται στην Εποχή του Χαλκού, στη Γεωμετρική καθώς και στα Ιστορικά έως και τα Βυζαντινά Χρόνια.

Η πόλη καταστράφηκε το 217π.Χ. από το μακεδόνα βασιλιά Φίλιππο Ε΄, μαζί με τις Φθιώτιδες Θήβες. Παρόλα αυτά, αναβιώνει και αναπτύσσεται στα βυζαντινά χρόνια. Από ανασκαφές που έγιναν στην περιοχή, από τον Ν. Γιαννόπουλο, ανακαλύφθηκαν πρωτοχριστιανικές βασιλικές, με μωσαϊκά αγιογραφιών καθώς και δημόσια κτίσματα.

Οι αγχιαλίτες εγκαταστάθηκαν στη νέα τους πατρίδα και ασχολήθηκαν με την αλιεία και τις καλλιέργειες- ιδιαίτερα με την αμπελουργία.

Πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν και στο κοντινό χωριό Αϊδίνι. Αυτοί προέρχονταν από μία άλλη εστία ελληνισμού, από το Αϊδίνιον της Μικρασίας, που η ιστορία του έχει μία τραγική υπογράμμιση: Την σφαγή –τον Ιούνιο του 1919- δύο χιλιάδων ανθρώπων από τους Τούρκους. Ανάμεσα σ’αυτούς ήταν και 32 πρόσκοποι.

Με τις μνήμες της φωτιάς, της σφαγής και της τελικής καταστροφής του ’22, ρίζωσαν και ζουν εδώ, κοντά σε μιαν άλλη θάλασσα που τους θυμίζει τον καημό της παλιάς πατρίδας που, ωστόσο, πέτυχε να μετουσιωθεί σε αφετηρία εξέλιξης και προόδου

Το 1912, το μεγάλο θανατικό -η ελονοσία- θερίζει πολλούς από τους κατοίκους ευρύτερης περιοχής Αγχιάλου. Παρ’ όλα αυτά, συμμετέχουν στον πόλεμο και 12 από αυτούς, πέφτουν ηρωικά. Συμμετέχουν επίσης στον αλβανικό πόλεμο και στην μετέπειτα Εθνική Αντίσταση και πολλοί ανεβαίνουν στα βουνά.

Στην περιοχή γίνονται σαμποτάζ, όπως η ανατίναξη των γεφυριών στο Σωρό και -για αντίποινα- η πόλη πυρπολείται και σκοτώνονται 3 άμαχοι.

Στις 20 Ιουλίου 1944 η Νέα Αγχίαλος γίνεται θέατρο μιας μεγάλης μάχης και στη συνέχεια, πριν ακόμη ολοκληρωθεί η ανοικοδόμηση της κωμόπολης από τους εμπρησμούς, σημειώνεται νέα καταστροφή καθώς από το σεισμό του 1954, τα περισσότερα σπίτια κρίθηκαν κατεδαφιστέα ή ακατοίκητα.

Το 1955, άρχισε να επεκτείνεται το δίκτυο ηλεκτροφωτισμού σε όλη την περιοχή. Την ίδια εποχή άρχισε να κατασκευάζεται το στρατιωτικό αεροδρόμιο (111 ΠΜ) που συνετέλεσε στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της περιοχής.

Το καλοκαίρι του 1958, ξεκινάει από το Συνεταιρισμό Οινοπαραγωγών, η πασίγνωστη Γιορτή του Κρασιού που αποτελεί, πλέον, θεσμό.

Μικροθήβες
Προέλευση τοπωνυμίου:

Το χωριό είναι χτισμένο στην πλαγιά του λόφου “Κάστρο” και πήρε το όνομά του από τις Φθιώτιδες Θήβες, τα ερείπια των οποίων βρίσκονται στην περιοχή. Η παλαιά, τουρκική του ονομασία Άκιτσι ή Άκιτς, οφείλονταν σε τούρκο που είχε το τσιφλίκι του εκεί.

Μικρή ιστορική αναδρομή:

Ο Ν. Γεωργιάδης γράφει: “…είκοσι δε στάδια υπέρ την Πύρασον, έκειτο η διάσημη πόλις Θήβαι αι Φθιωτικαί (Στράβων 9 435 ), των οποίων σπουδαία λείψανα ανευρίσκονται και σήμερον επί του παρά το χωρίον Άκιτς λόφου, του απέχοντος μίαν ώραν από το Καραμπάς…”.

O Ζωσιμάς Εσφιγμενίτης προσθέτει και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία: “Εις τον Δήμον Αλμυρού υπάγονται τα εξής χωριά….Αϊδίνιον…Άκιτσι, έχον κατοίκους 150 και Ναόν τον Άγιον Χαράλαμπον, ανακαινισθέντα το 1885, ιερείς δε εγγάμους τρεις…”.

Όπως μας πληροφορεί ο Τσοποτός, το Άκιτσι, την εποχή που η περιοχή έγινε ιδιοκτησία του Αλή Πασά, ήταν ο μόνος οικισμός, όχι μόνο στην περιοχή του ομώνυμου τσιφλικιού αλλά και στο “Καινούργιο”, ένα άλλο γειτονικό λιβάδι, που, μαζί με το τσιφλίκι του Καραμπάς, αποτέλεσαν το μεγάλο κτήμα του Τοπάλη.

Άλλα τουρκικά ονόματα με τα οποία συναντάμε το χωριό είναι Ακκιτσλέ, Ακκετσελί, Ακκετζί.
Δημοτική Ενότητα Νέας Ιωνίας.

Δημοτική ενότητα Νέας Ιωνίας
Προέλευση τοπωνυμίου:

Νέα Ιωνία ονομάσθηκε, προς τιμήν της αλύτρωτης πατρίδας, ο προσφυγικός συνοικισμός που χτίσθηκε στην περιοχή Ξηρόκαμπος και στέγασε τους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, που είχαν καταφύγει στο Βόλο, μετά την καταστροφή του 22.

Σύντομη ιστορική αναδρομή

Οι μικρασιάτες πρόσφυγες έμεναν, στην αρχή, σε σκηνές, στην περιοχή του Γυμναστήριου, στην παλιά στρατώνα της πλατείας Ρήγα Φεραίου, σε καπναποθήκες και σε σχολεία. Οι συνθήκες διαμονής ήσαν απάνθρωπες και για το λόγο αυτό αποφασίσθηκε να τους παραχωρηθεί μια περιοχή βορειοδυτικά της, μικρής τότε, πόλης του Βόλου, πέρα από τον χείμαρρο Κραυσίδωνα, σε συνέχεια της οδού 2ας Νοεμβρίου.

Ο θεμέλιος λίθος τέθηκε στις 15 Αυγούστου 1923 και στις 28 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου, έγιναν τα επίσημα εγκαίνια, παρουσία του Νομάρχη Λάρισας. (Η Μαγνησία αποτελούσε επαρχία του Νομού Λάρισας). Παρευρέθηκαν ο Δήμαρχος Παγασών Κουκιάδης, σύσσωμο το Δημοτικό Συμβούλιο και οι αρχές της πόλης.

Τα πρώτα σπίτια που κτίσθηκαν ήταν τα “τετράγωνα”, ονομασία που πήραν από τη διάταξή κι όχι από το σχήμα τους. Τα τετράγωνα ήσαν 776 μονώροφα σπίτια. Μεταξύ 1925 και 1929 κτίζονται 356 “τσιμεντένια” σπίτια, 104 “τζαμαλιώτικα”, 323 “γερμανικά” και 300 “πέτρινα”, με μεγάλη –πάντα- καθυστέρηση, λόγω έλλειψης πιστώσεων.

Τα πρώτα σπίτια του συνοικισμού, πριν καλά- καλά αποπερατωθούν, κατελήφθησαν στις 13 Ιουλίου 1924 από τους ταλαιπωρημένους από αρρώστιες, όπως ο εξανθηματικός πυρετός, πρόσφυγες.

Η Νέα Ιωνία απογράφεται το 1928 ως συνοικία του Βόλου, με 6128 κατοίκους, που είχαν έλθει από τα παράλια της Μικράς Ασίας, τη Θράκη και τον Πόντο. Έχει εγκαινιασθεί και λειτουργεί, από το Μάιο του 1927, μια μικρή, τότε, εκκλησία, η Ευαγγελίστρια και, αριστερά και δεξιά της, λειτουργούν για τα προσφυγόπαιδα, δύο δημοτικά σχολεία.

Το 1924 οι πρόσφυγες δημιουργούν την ποδοσφαιρική ομάδα “Προσφυγική” η οποία, τον επόμενο χρόνο, μετονομάζεται “Νίκη”. Η Νίκη σημάδεψε με τις επιδόσεις της, όχι μόνο το ποδόσφαιρο της περιοχής αλλά και των εθνικών κατηγοριών όπου διέπρεψε, κυρίως στη δεκαετία του 60.

Το Μάιο του 1931, για την τόνωση του ηθικού των προσφύγων, επισκέπτεται τον “ συνοικισμό” ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος. Οι εφημερίδες της εποχής γράφουν για “ αναπτέρωση των ελπίδων”.

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1946, ο “προσφυγικός συνοικισμός” αποσπάται από το Δήμο Παγασών και αναγνωρίζεται ως ξεχωριστή Κοινότητα. Ωστόσο, δεν προλαβαίνει να λειτουργήσει ως Κοινότητα καθώς στις 29 Μαΐου 1947, αναγνωρίζεται ως “Δήμος Νέας Ιωνίας”.

Πρώτος Δήμαρχός της ήταν ο Ευάγγελος Καραμπατζάκης (’47-’49) και ακολουθεί ο Απόστολος Βολίδης (’49-’50).

Τη χρονιά της δημιουργίας του, ο καινούργιος Δήμος έχει 13706 κατοίκους οι οποίοι, ενώ μέχρι τότε ζούσαν με το όνειρο της επιστροφής στα πατρογονικά τους σπίτια, αρχίζουν να αποδέχονται την κατάστασή τους, ως μόνιμη. Άλλωστε εμφανίζεται η δεύτερη γενιά, που μπορεί να μεγάλωσε με τις διηγήσεις και τα τραγούδια για τη μακρινή πατρίδα, αντιμετωπίζει όμως τη σκληρή, μετακατοχική και μετεμφυλιακή πραγματικότητα της Ελλάδας κι ελπίζει να ξεπεράσει το ζοφερό “εδώ και τώρα”.

Οι κάτοικοι της Νέας Ιωνίας, φιλόπονοι και πεισματάρηδες, ζουν τις οικογένειές τους ασχολούμενοι με το μικρεμπόριο- κυρίως των πλανοδίων- τις μεταφορές και την αλιεία. Οι “έμποροι” που γύριζαν, κατά το μεσοπόλεμο, στις γειτονιές, με σούστες και γαϊδουράκια, απέκτησαν σιγά-σιγά δικά τους μαγαζιά, κυρίως, στην οδό Χαλκηδόνος, το “Φαρδύ”, το μεγάλο δρόμο δηλαδή που αποτελούσε συνέχεια της 2ας Νοεμβρίου αλλά και σε άλλες γειτονιές, ακόμη και σε κεντρικούς δρόμους του Βόλου. Άλλοι πάλι, ψάρευαν με μικρά καΐκια και βαρκούλες στον Παγασητικό, ενώ οι αγωγιάτες μετέφεραν τα προϊόντα των καταστημάτων του Βόλου, από τη λαχαναγορά τα αποικιακά ή τα ψαράδικα.

Στο “Φαρδύ” υπήρχαν, ήδη από τα πρώτα χρόνια, πολλά καφενεία στα οποία συγκεντρώνονταν οι νοσταλγοί της μακρινής πατρίδας και θυμούνταν ιστορίες παλιές και τραγούδια του τόπου τους.

Όλοι αυτοί, οι καϊκτσήδες και οι αγωγιάτες, βοήθησαν στο χτίσιμο της νέας Ευαγγελίστριας, το 1966, μεταφέροντας πέτρες από τα κοντινά λατομεία. Το χτίσιμο έγινε από όλους τους μαστόρους της Νέας Ιωνίας. Ήταν μια ανταπόδοση στην Παναγιά που έσωσε τη ζωή των γονιών τους και τους οδήγησε σε τόπο ασφαλή και φιλόξενο.

Το 1972, προσαρτώνται στο Δήμο Νέας Ιωνίας οι Κοινότητες Φυτόκου και Μελισσιατίκων. Το 1998, με τον σχέδιο Καποδίστρια, προσαρτάται και η Κοινότητα Γλαφυρών (Κάπουρνα), η ομηρική Κάπραινα, πατρίδα του Οσιομάρτυρα Γεδεών -του δια Χριστόν σαλού-.

Ο πληθυσμός της πόλης, με την απογραφή του 2001, φτάνει τους 36000 κατοίκους.
Δημοτική Ενότητα Πορταριάς.

Πορταριά

Προέλευση τοπωνυμίου:

Το χωριό Πορταριά πήρε το όνομά του από την “Παναγία την Πορταρέα”, ένα εκκλησάκι του 16ου αιώνα (1581), χτισμένο στη θέση όπου υπήρχε μετόχι της Μονής Προδρόμου Νέας Πέτρας. Η Μονή ιδρύθηκε στο πρώτο μισό του 13ου αιώνα, από τους τοπάρχες της Δημητριάδας.

Σύντομη ιστορική αναδρομή:

Η Πορταριά, μαζί με τη Μακρινίτσα, αποτελούσαν, στα βυζαντινά χρόνια, ένα μεγάλο οικισμό που ονομάζονταν “Άνω Δρυανούβαινα”. Ο οικισμός αυτός, όπως και όλα σχεδόν τα χωριά του Πηλίου, δημιουργήθηκε από συγκεντρώσεις των αγροτών και των εργατών των κοντινών μοναστηριών.

Κατά τον Βαγγέλη Σκουβαρά, η πρώτη μνεία του ονόματος “Πορταριά” απαντάει στα 1557, σε έγγραφο το οποίο, στα 1915, βρίσκονταν στον Άη Λαυρέντη, στα χέρια των κληρονόμων Ν. Τασαίου. Επίσης, το όνομα “Πορταρία” αναφέρεται στο Συναξάρι του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω.

Η Πορταριά περιγράφεται και από περιηγητές όπως ο αρχαιολόγος και τοπογράφος Gell, καθώς και από εντόπιους ιστορικούς όπως ο Νικόλαος Μάγνης (1860), οι Δημητριείς (1791), Α. Φιλιππίδης και ο Ν. Γεωργιάδης.

Κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, οι κάτοικοι του χωριού είναι χαλκιάδες, βιοτέχνες βυρσοδεψίας, σηροτρόφοι, κατασκευαστές μπρισιμιών και γαϊτανιών. Το 1840, υπήρχε στην Πορταριά Γάλλος Υποπρόξενος, ο Bartelemy, ο οποίος πρακτόρευε τα προϊόντα του μεταξιού. Στο τέλος του 18ου αιώνα , οι Πορταρίτες, όπως και οι άλλοι πηλιορείτες, αρχίζουν να μεταναστεύουν σε χώρες της Ευρώπης, της Μικρασίας και της Αιγύπτου.

Το φαινόμενο αυτό, κατά τον Άθω Τριγκώνη, έχει την εξήγησή του μάλλον στον υπερπληθυσμό. Οι μετανάστες στην Αίγυπτο χτίζουν στην πατρίδα τους, κυρίως κατά τον 19ο αιώνα, μεγάλα αρχοντικά. Επίσης κάνουν σημαντικές δωρεές, αφήνοντας κληροδοτήματα, εκ των οποίων ορισμένα, λειτουργούν έως και σήμερα.

Η Πορταριά παίρνει μέρος στο κίνημα του 1854 καθώς και στην Επανάσταση του 1878.

Την Πρωτοχρονιά του έτους αυτού ορίζεται έδρα της προσωρινής Κυβέρνησης Πηλίου, με Πρόεδρο τον Ιερώνυμο Κασσαβέτη. Έλαβε μέρος στη μάχη της Μακρινίτσας και απελευθερώθηκε το Νοέμβρη του 1881, μαζί με όλη τη Θεσσαλία. Στις 13 Ιουλίου του 1883, συνενώνεται με το Κατηχώρι, στο Δήμο Ορμινίου.

Το 1912, αποτελεί και πάλι ξεχωριστή Κοινότητα. Έχει αρχίσει να συρρικνώνεται πληθυσμιακά, δεδομένου ότι υφίσταται πλέον μια εσωτερική μετανάστευση προς την νέα πόλη του Βόλου με την οποία συνδέεται από το 1884 “δι αμαξιτής οδού, δωρεάς του Πανταζή Βασσάνη”.

Χτίζεται το Μέγα Θεοξένια (1905) το οποίο, ώς τον καιρό που καταστρέφεται από τους Γερμανούς (1944), αποτελεί το πολυτελέστερο ξενοδοχείο των Βαλκανίων. Εκείνο τον καιρό αρχίζει και η ανάπτυξη του τουρισμού στην περιοχή, θερινού έως το 1970, παντός καιρού στη συνέχεια, με τη δημιουργία της Χιονοδρομικής Πίστας, στις Αγριόλευκες.

Η Πορταριά αποκτά, πριν από το Βόλο, ηλεκτρικό ρεύμα, με τη δημιουργία της Ηλεκτρικής Εταιρείας. Λειτουργεί Νηπιαγωγείο (Αθανασάκειο), Δημοτικό Σχολείο (Τσοπότειο), Σχολαρχείο και Παρθεναγωγείο (Μελάκειο).

Το χωριό καταστρέφεται -κατά την Κατοχή- από εμπρησμό των κατακτητών (1944) και τον Απρίλιο του 1955, από τους σεισμούς.

Το 1998 συνενώνεται με τις Κοινότητες Κατηχωρίου, Άλλης Μεριάς και Σταγιατών, στον καποδιστριακό Δήμο Πορταριάς.

Αξιοθέατα.

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ.

Οι πρώην καπναποθήκες Παπαστράτου στην παραλία του Βόλου, στεγάζουν τμήματα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και δύο οργανωμένες αίθουσες συνεδρίων.

Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ.

Ο ναός του Αγ. Κωνσταντίνου, χτισμένος το 1936 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχου. Η περίτεχνη αρχιτεκτονική του σε συνδυασμό με την καίρια θέση του στην παραλία του Βόλου, κατέστησαν το Ναό σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης πόλης.

ΠΑΡΚΟ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.

Πρόκειται για την πρώην Πλατεία Γεωργίου του Α” στην παραλία του Βόλου. Διαμορφώθηκε σε πάρκο αναψυχής τη δεκαετία του 1920 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ν. Κιτσίκη.

ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Χτίστηκε το 1930 σε νεοκλασικό ρυθμό, που χαρακτήριζε την αρχιτεκτονική δημοσίων κτιρίων εκείνης της εποχής.

ΑΧΙΛΛΕΙΟ

Το κινηματοθέατρο Αχίλλειον χτίστηκε το 1925 σε σχέδια του βολιώτη αρχιτέκτονα Κ. Αργύρη. Συνεχίζει τη λειτουργία του έως σήμερα.

Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ο Μητροπολιτικός Ναός της πόλης, η πρώτη από τις τρεις εκκλησίες που σχεδίασε ο Αρ. Ζάχος στο Βόλο, αποπερατώθηκε το 1934. Στο προαύλιο του Ναού διατηρείται το παλιό καμπαναριό, έργο του Ιταλού γλύπτη Previsan το 1884.

Σ.Σ ΒΟΛΟΥ.

Το κτίριο του Σιδηροδρομικού Σταθμού ανεγέρθηκε το 1884, σύμφωνα με την αισθητική των ξένων αρχιτεκτόνων που εργάζονταν εκείνη την εποχή στους Θεσσαλικούς Σιδηροδρόμους. Η μορφή του παραμένει ουσιαστικά αναλλοίωτη στο χρόνο και στον όροφο του σταθμού λειτουργεί μουσείο με σπάνιο υλικό από την ιστορία των σιδηροδρόμων στην περιοχή.

ΑΓΑΛΜΑ ΑΘΗΝΑΣ

Λευκό μάρμαρο με άριστα δουλεμένες λεπτομέρειες. Κατασκευάστηκε το 1884 από το Ιταλό γλύπτη G.Previsan και τοποθετήθηκε εκεί με την ευκαιρία των εγκαινίων του Θεσσαλικού Σιδηρόδρομου.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΩΔΕΙΟ.

Τα νεοκλασικό κτίριο του Δημοτικού Ωδείου Βόλου θεμελιώθηκε περίπου το 1885 και από το 1900 λειτούργησε η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας.

ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΤΖΙΟΡΤΖΙΟ ΝΤΕ ΚΙΡΙΚΟ

Bρίσκεται ακριβώς δίπλα στο κτίριο του Δημοτικού Ωδείου. Στεγάζει το Μουσείο Αλέκου Κ.Δάμτσα και στους εκθεσιακούς του χώρους φιλοξενούνται περιοδικές εκθέσεις εικαστικών και επιλογή έργων της Δημοτικής Συλλογή.

ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

Η Αγία Τριάδα είναι παρεκκλήσι βυζαντινού ρυθμού και βρίσκετε δίπλα στο Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο Βόλου. Ξεκίνησε να κτίζεται το 1948 και τα εγκαίνια της έγιναν τον Οκτώβριο του 1954.Στο εσωτερικό της υπάρχουν εικόνες του καλλιτέχνη ζωγράφου Γουναρόπουλου. Υπάρχουν τοιχογραφίες της «Πλατυτέρας των ουρανών» στο τόξο του ιερού, των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού» κ.α.
Οι εικόνες του τέμπλου και οι τοιχογραφίες έγιναν με έξοδα του βιομήχανου συμπολίτη μας Απόστολου Παπαγεωργίου.

ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ.

Ο ναός αυτός είναι αφιερωμένος στα γενέθλια της Θεοτόκου. Η εκκλησία αυτή που είναι μέσα σε σπήλαιο βρίσκεται στους πρόποδες της Γορίτσας και είναι από τις γραφικότερες της πόλης μας. Λειτούργησε το 1892 και το 1950 μπροστά από τη σπηλιά χτίστηκε ένας μεγαλύτερος πρόναος.

Μουσεία

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ

Το Μουσείο της Πόλης του Βόλου είναι το πρώτο σύγχρονο Μουσείο Πόλης στην Ελλάδα. Βρίσκεται στα Παλιά, στην οδό Φερών 15. Στεγάζεται στο κτήριο της πρώην καπναποθήκης Παπάντου, η οποία κτίστηκε περί το 1920. Στον αύλειο χώρο του Μουσείου σώζεται τμήμα της ανατολικής πλευράς του τείχους του κάστρου των Παλαιών.
Στο ισόγειο λειτουργούν χώροι περιοδικών εκθέσεων κι εκδηλώσεων, πωλητήριο και αναγνωστήριο. Κάτω από την αίθουσα περιοδικών εκθέσεων διατηρούνται και είναι ορατά στον επισκέπτη τμήματα αγωγών διανομής και μεταφοράς υδάτων, οι οποίοι χρονολογούνται στα μεσοβυζαντινά χρόνια (6ος -7ος αιώνας μ.Χ). Η λειτουργία του ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2014 με τα εγκαίνια της μεγάλης περιοδικής έκθεσης «Βόλος-Νέα Ιωνία: τόσο κοντά, τόσο μακριά», αφιερωμένη στα 90 χρόνια από την ίδρυση του προσφυγικού Συνοικισμού στη Νέα Ιωνία.
Η έκθεση αναπτύσσεται σε 2 ορόφους και είναι διαρθρωμένη σε 9 ενότητες. Στον διάδρομο του κλιμακοστασίου κάθε ορόφου ενδεικτικό χρονολόγιο παρουσιάζει την ιστορική εξέλιξη της πόλης από την εγκατάσταση των Οθωμανών στο Κάστρο το 1423 έως το 2014. Στην έξοδο βρίσκεται ο χώρος αναστοχασμού και εκπαιδευτικών δράσεων.
Διεύθυνση: Φερών 17 Ώρες λειτουργίας: Τρίτη -Κυριακή 10:30 – 13:30 Τετάρτη & Παρασκευή 18:00-21:00
Τιμή Εισιτηρίων: Γενική είσοδος 2 € Ομαδικό εισιτήριο ( πάνω από 5 άτομα) 1€ Οργανωμένες επισκέψεις με ξενάγηση 1€/άτομο
Ε-mail: museums@doepap.gr Τηλέφωνο: 2421029878

ΑΘΑΝΑΣΑΚΕΙΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ.

Το Μουσείο της Πόλης του Βόλου είναι το πρώτο σύγχρονο Μουσείο Πόλης στην Ελλάδα. Βρίσκεται στα Παλιά, στην οδό Φερών 15. Στεγάζεται στο κτήριο της πρώην καπναποθήκης Παπάντου, η οποία κτίστηκε περί το 1920. Στον αύλειο χώρο του Μουσείου σώζεται τμήμα της ανατολικής πλευράς του τείχους του κάστρου των Παλαιών.
Στο ισόγειο λειτουργούν χώροι περιοδικών εκθέσεων κι εκδηλώσεων, πωλητήριο και αναγνωστήριο. Κάτω από την αίθουσα περιοδικών εκθέσεων διατηρούνται και είναι ορατά στον επισκέπτη τμήματα αγωγών διανομής και μεταφοράς υδάτων, οι οποίοι χρονολογούνται στα μεσοβυζαντινά χρόνια (6ος -7ος αιώνας μ.Χ). Η λειτουργία του ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2014 με τα εγκαίνια της μεγάλης περιοδικής έκθεσης «Βόλος-Νέα Ιωνία: τόσο κοντά, τόσο μακριά», αφιερωμένη στα 90 χρόνια από την ίδρυση του προσφυγικού Συνοικισμού στη Νέα Ιωνία.
Η έκθεση αναπτύσσεται σε 2 ορόφους και είναι διαρθρωμένη σε 9 ενότητες. Στον διάδρομο του κλιμακοστασίου κάθε ορόφου ενδεικτικό χρονολόγιο παρουσιάζει την ιστορική εξέλιξη της πόλης από την εγκατάσταση των Οθωμανών στο Κάστρο το 1423 έως το 2014. Στην έξοδο βρίσκεται ο χώρος αναστοχασμού και εκπαιδευτικών δράσεων.
Διεύθυνση: Φερών 17 Ώρες λειτουργίας: Τρίτη -Κυριακή 10:30 – 13:30 Τετάρτη & Παρασκευή 18:00-21:00
Τιμή Εισιτηρίων: Γενική είσοδος 2 € Ομαδικό εισιτήριο ( πάνω από 5 άτομα) 1€ Οργανωμένες επισκέψεις με ξενάγηση 1€/άτομο
Ε-mail: museums@doepap.gr Τηλέφωνο: 2421029878

ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΛΕΚΟΥ Κ. ΔΑΜΤΣΑ

Το Κέντρο Τέχνης Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο, οφείλει την ονομασία του στον σπουδαίο ιταλό ζωγράφο, που γεννήθηκε στον Βόλο. Στους τρεις ορόφους του κτηρίου εκτίθεται μόνιμα η πινακοθήκη του συλλέκτη Αλέξανδρου Δάμτσα, με 500 περίπου πίνακες από όλα τα σημαντικά καλλιτεχνικά ρεύματα του αιώνα μας. Τα παραπάνω έργα κατανέμονται σε γκραβούρες, χάρτες και ντοκουμέντα για την περιοχή, σε έργα Ελλήνων χαρακτών και σε έργα Βολιωτών, Μαγνησιωτών και Θεσσαλών καλλιτεχνών. Το μεγαλύτερο μέρος της δωρεάς καλύπτουν τα έργα Ελλήνων ζωγράφων του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα.Σε άλλους χώρους του Κέντρου Τέχνης φιλοξενούνται τακτικά εκθέσεις ποικίλου εικαστικού ενδιαφέροντος.
Βόλος, Μεταμορφώσεως 3, τηλ. 24210-31701 και ώρες λειτουργίας από 10:00-13:00 εκτός Σαββάτου και Κυριακής.

ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΙΤΣΟΥ ΜΑΚΡΗ

Το Λαογραφικό Κέντρο Κίτσου Μακρή στεγάζεται στο σπίτι του λαογράφου, στην οδό Κίτσου Μακρή 38, και ανήκει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Περιλαμβάνει τη λαογραφική συλλογή του σημαντικού ερευνητή με μοναδικά στο είδος τους εκθέματα, τη βιβλιοθήκη του, που αποτελείται από 4.000 τόμους βιβλίων και το αρχείο του, με 2.500 διαφάνειες και 4.000 φωτογραφίες, σε πολλές από τις οποίες απεικονίζονται θησαυροί της λαϊκής μας παράδοσης που δεν σώζονται σήμερα.
Τηλ. 24210-74369 από Δευτέρα-Παρασκευή 9:00-14:00 όλο το χρόνο και Σαββατο-Κυριακή κλειστά. Είσοδος ελεύθερη.

ΜΟΥΣΕΙΟ – ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΖΩΓΙΑ.

Το κόκκινο σπίτι στη συμβολή των οδών Βλαχάβα και Γαζή, γνωστό στους βολιώτες ως το «Σπίτι με το τριαντάφυλλο», λειτουργεί ως μουσείο – πινακοθήκη της ζωγράφου Χρυσούλας Ζώγια. Πρόκειται για ένα χώρο τακτοποιημένο με περισσή φροντίδα από την ίδια τη ζωγράφο για να παρουσιάσει τόσο το έργο της όσο και τον χαρακτήρα της.Στο σπίτι – μουσείο βρίσκονται 200 περίπου έργα της ζωγράφου αντιπροσωπευτικά της διαδρομής της: προσωπογραφίες της περιόδου της μαθητείας της, τοπιογραφίες, παλιά αρχοντικά και αποδόσεις εσωτερικών εκκλησιών.Το βλέμμα του επισκέπτη θα κερδίσουν όμως και η επίπλωση του σπιτιού, οι αμέτρητες σημειώσεις της ιδιοκτήτριας που βρίσκονται παντού, φωτογραφίες της, προσωπικά αντικείμενα, εκατοντάδες ζωγραφισμένα μπουκάλια και πολλά άλλα που αποκαλύπτουν την ιδιαίτερη προσωπικότητα της ιδιοκτήτριας.
Βόλος, Ανθ. Γαζή και Βλαχάβα, Ώρες Λειτουργίας (από 1η Μαρτίου) Τετάρτη και Πέμπτη 18:30-20:30, κατόπιν συνεννοήσεως στο τηλ. 2421029878. Είσοδος ελεύθερη. Εκπαιδευτικά προγράμματα, οργανωμένες επισκέψεις με ξενάγηση 1 €/άτομο

Μουσείο Εθνικής Αντίστασης.

Το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης, στεγάζεται σε νεόδμητο διώροφο κτήριο στο κέντρο της Νέας Ιωνίας (Λούλη 33 και Κρήτης), κοντά στον Ι. Ν. Ευαγγελίστριας. Φιλοξενεί την έκθεση «Μαγνησία, Κατοχή κι Αντίσταση 1941 – 44» με τεκμήρια από τις συλλογές του Δημοτικού Κέντρου Ιστορίας, καθώς και υλικό που συγκεντρώθηκε από το Δήμο Ν. Ιωνίας. Χαρακτηριστικά εκθέματα είναι: πίνακες του Ν. Στουρνάρα, βασισμένοι σε φωτογραφικά θέματα της περιόδου 1941-44 στη Μαγνησία, έργα του «φωτογράφου της Αντίστασης» Σπ. Μελετζή, εικόνες της Κατοχής και της Απελευθέρωσης από τα φωτογραφεία Ζημέρη και Στουρνάρα, έγγραφα, εφημερίδες, προκηρύξεις, διαταγές των αρχών Κατοχής, χειρόγραφα ανταρτών από τις συλλογές Γ. Ζιούτου και Ν. Κολιού καθώς και αντικείμενα από δωρεές αντιστασιακών και των οικογενειών τους.Κάθε χρόνο υλοποιείται εκεί εκπαιδευτικό πρόγραμμα με τίτλο «Στους δρόμους της Αντίστασης». Στον πρώτο όροφο φιλοξενείται η αρχειοθήκη της Διεύθυνσης Αρχείων, Μουσείων & Βιβλιοθηκών του Δήμου Βόλου.

Διεύθυνση: Χρ. Λούλη 33Α, Νέα Ιωνία

Ώρες λειτουργίας: Τετάρτη: 18:00 – 20:00 (Ιούλιο –Αύγουστο κλειστό)

Τιμή Εισιτηρίων: Δωρεάν. Εκπαιδευτικά προγράμματα, Οργανωμένες επισκέψεις με ξενάγηση 1€/άτομο

Ε-mail: museums@doepap.gr

Τηλέφωνο: 2421029878, 2421021115 (τις ώρες λειτουργίας)

Μουσείο Μεταξουργείου Αφών Ετμεκτζόγλου .

Το Μεταξουργείο Ετμεκτζόγλου ιδρύθηκε το 1924, απο τους αδερφούς Γεώργιο και Αθανάσιο Ετμεκτζόγλου. Είναι το πρώτο εργοστάσιο, που λειτούργησε στην προσφυγούπολη της Νέας Ιωνίας και είναι στενά συνδεδεμένο με την κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου.

Σήμερα διασώζεται στο εργοστάσιο ο εξοπλισμός που ανήκει κυρίως στην τελευταία φάση της λειτουργίας της επιχείρησης (1961-1991). Συγκεκριμένα διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση τμήματα των ατμοκίνητων αναπηνιστηρίων, οι παλιές και οι νέες συσκευές αποξήρανσης και διαλογής, οι λέβητες, καθώς και ο εξοπλισμός του υφαντηρίου.

Το Μουσείο Μεταξουργίας λειτουργεί σε συνέργεια με τη Βιβλιοθήκη της Νέας Ιωνίας, η οποία στεγάζεται στο κτήριο του πρώτου αναπηνιστηρίου.

Διεύθυνση: Αναπαύσεως -Καραμπατζάκη, Νέα Ιωνία

Ώρες λειτουργίας: Κατόπιν συνεννόησης

Τιμή Εισιτηρίων: Δωρεάν. Εκπαιδευτικά προγράμματα, οργανωμένες επισκέψεις με ξενάγηση 1€/άτομο

Ε-mail: museums@doepap.gr

Τηλέφωνο: 2421029878, 2421091077

Aρχοντικό Ζαφειρίου

Xτίστηκε περί το 1895 και βρίσκεται στον Άγιο Ονούφριο, πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία. Είναι από τα πλέον αντιπροσωπευτικά δείγματα του νεοκλασικισμού στο Πήλιο και για το λόγο αυτό κηρύχθηκε διατηρητέο από το Υπουργείο Πολιτισμού. Φιλοξενεί τεκμήρια, που σχετίζονται με τη φυσιογνωμία του κτηρίου κατά την εποχή ακμής του, δηλαδή έπιπλα, αντικείμενα, έργα τέχνης, φωτογραφίες και άλλο υλικό με αναφορά στα αστικά σπίτια εύπορων οικογενειών του Βόλου και του Πηλίου από το τέλος του 19ου αιώνα έως τις πρώτες δεκαετίες του 20ου.

Το πετρόχτιστο ημιυπόγειο στεγάζει εργαστήρια και δράσεις δημιουργικής απασχόλησης. Στην αυλή το καλοκαίρι πραγματοποιούνται εκδηλώσεις και προβολές.

Διεύθυνση: Άγιος Ονούφριος

Ανοικτό κατά τη διάρκεια εκδηλώσεων του Συλλόγου «Ιωλκός» ή

κατόπιν συνεννόησης.

Τιμή Εισιτηρίων: Δωρεάν

Ε-mail: museums@doepap.gr

Παραδοσιακό Ελαιοτριβείο «Χατζηγιάννη».

Πρόκειται για συγκρότημα με 2 κτήρια και κοινή αυλή: Το παραδοσιακό υδροκίνητο ελαιοτριβείο «Χατζηγιάννη» και η παρακείμενη οικία «Χατζηγιάννη», όπου από το καλοκαίρι του 2012 λειτουργεί το Εκθετήριο Αγροτικής Οικονομίας Κατηχωρίου.

Περνώντας το κατώφλι του σπιτιού, μετά από μια σύντομη αναφορά στην ιστορία και την οικοτεχνία του Κατηχωρίου, η έκθεση είναι αφιερωμένη σε δύο ακόμη και σήμερα βασικά προϊόντα της τοπικής οικονομίας: του κρασιού και του τσίπουρου. Αλέτρια, γεωργικά εργαλεία, άμβυκες, νταμιτζάνες, αρκάδες, φιάλες & μετρητές γράδων συνθέτουν την εικόνα μιας μακραίωνης παράδοσης στην παραγωγή δυνατού κρασιού και γυαλιστερού τσίπουρου.

Το ελαιοτριβείο αποκαλύπτει στον επισκέπτη τα “μυστικά” της ελιάς και τον μυεί στην παραδοσιακή χρονοβόρα διαδικασία παραγωγής του λαδιού. Καθώς τα μηχανήματά του βρίσκονται σε άριστη κατάσταση, ο χώρος είναι «ζωντανός» για τη δημιουργία δραστηριοτήτων και εκπαιδευτικών προγραμμάτων με θέματα γύρω από την ελιά και το λάδι.

Διεύθυνση: Κατηχώρι

Ώρες λειτουργίας: Κυριακή 11.00 –13.00

Οργανωμένες επισκέψεις κατόπιν συνεννόησης

Τιμή Εισιτηρίων: Είσοδος ελεύθερη. Εκπαιδευτικά προγράμματα, οργανωμένες επισκέψεις με ξενάγηση 1€/άτομο

Ε-mail: museums@doepap.gr

Τηλέφωνο: 2421029878, 2428090180

Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Πορταριάς.

Στεγάζεται στο διώροφο Αρχοντικό Ζούλια, το οποίο χτίστηκε το 1864, και αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα των «αιγυπτιώτικων» αρχοντικών του Πηλίου. Οι συλλογές του Μουσείου περιλαμβάνουν αρχειακό υλικό του Δήμου Ορμινίου (μετέπειτα Κοινότητας Πορταριάς), σπάνια βιβλία και άλλα τεκμήρια της εκπαιδευτικής ιστορίας του τόπου, ό,τι διασώθηκε από το πολυτελές ξενοδοχείο των αρχών του 20ου αιώνα «Μέγα Θεοξένια», φωτογραφίες, έγγραφα και άλλα αντικείμενα για την παρουσία των Πορταριτών στην Αίγυπτο στις αρχές του 20ου αιώνα.

Επίσης παρουσιάζεται η ιδιωτική και κοινωνική ζωή των Πορταριτών όπως διαφαίνεται μέσα από φωτογραφίες, ενδύματα, οικιακά σκεύη, αντικείμενα καθημερινής χρήσης, καθώς και χειροποίητα κεντήματα (κυρίως δαντέλες), περίτεχνα έργα γυναικών του χωριού.

Διεύθυνση: Πορταριά

Ώρες λειτουργίας: Τετάρτη έως Σάββατο 9.00 – 14.00. Κυριακή 11.00 – 14.30

Τιμή Εισιτηρίων: Ατομικό: 2 €. Ομαδικό: 1€/άτομο Εκπαιδευτικά προγράμματα, οργανωμένες επισκέψεις με ξενάγηση 1€/άτομο.

Τηλέφωνο: 2421029878, 2428099920 (τις ώρες λειτουργίας) 2428350100 (κοινότητα)

Κέντρο Παράδοσης και Πολιτισμού Σταγιατών.

Στεγάζεται στην «οικία Παπαθεολόγου», που κτίστηκε το β΄ μισό του 19ου αιώνα και βρίσκεται ακριβώς κάτω από την κεντρική πλατεία Σταγιατών.

Το κτήριο επισκευάστηκε με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως χώρος διάσωσης και προβολής της πολιτιστικής κληρονομιάς του χωριού. Λειτουργεί από το καλοκαίρι του 2012.

Οι συλλογές του περιλαμβάνουν εργαλεία παρασκευής λουκάνικου, δωρεά της οικογένειας Στράκα, όπως επίσης παλιές φωτογραφίες του χωριού, έπιπλα και αντικείμενα του φωτογράφου Δημήτρη Λέτσιου, καθώς κι ενημερωτικό υλικό για σύγχρονες δράσεις των κατοίκων.

Το καλοκαίρι με πρωτοβουλία των κατοίκων διοργανώνονται στην αυλή πολιτιστικές δράσεις.

Διεύθυνση: Σταγιάτες

Ώρες λειτουργίας: Κυριακή 10:30 – 13:00, καθώς και κατόπιν συνεννόησης

Τιμή Εισιτηρίων: Δωρεάν

Ε-mail: museums@doepap.gr

Τηλέφωνο: 2421039644, 2421049436

Χώρος Μνήμης «ΔΡΑΚΕΙΑ 18.12.1943».

18 Δεκεμβρίου 1943: οι Γερμανοί εκτελούν 115 άνδρες στη Δράκεια σε αντίποινα για επίθεση ανταρτών σε ομάδα γερμανών μοτοσικλετιστών. Έκτοτε η ζωή στο χωριό αλλάζει ριζικά. Οι κάτοικοι βασανίζονται από τον πόνο της απώλειας και από αμείλικτα ερωτήματα: Γιατί συνέβη το κακό σε αυτούς που δεν έφταιγαν; Θα μπορούσαν να γλυτώσουν;

Ο Χώρος Μνήμης εγκαινιάστηκε το 2013, στην 70ή επέτειο της εκτέλεσης.

Δημιουργήθηκε ακριβώς στον τόπο του μαρτυρίου (κάτω πλατεία Δράκειας) κι, εκτός από ελάχιστη ένδειξη τιμής στο χωριό και τους κατοίκους του, επιχειρεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα. Περιλαμβάνει το «πορτρέτο της Δράκειας», το «χρονικό της εκτέλεσης», τους «κύβους» με τις πολλαπλές ιστορικές εκδοχές και το «διαδραστικό τραπέζι», που ενσωματώνει το σύνολο του τεκμηριωτικού υλικού της έκθεσης.

Διεύθυνση: Κάτω Πλατεία Δράκειας

Ώρες λειτουργίας: Κυριακή 11.30 – 13.30. Καθημερινά κατόπιν συνεννόησης

Τιμή Εισιτηρίων: Δωρεάν. Εκπαιδευτικά προγράμματα, οργανωμένες επισκέψεις με ξενάγηση 1€/άτομο

Ε-mail: museums@doepap.gr

Τηλέφωνο: 2421029878

ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ εφημερίδας ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Το Μουσείο της μακροβιότερης ελληνικής επαρχιακής εφημερίδας -αδιάλειπτη έκδοση από το 1898- δεν μπορεί παρά να είναι ένα ξεχωριστό τυπογραφικό μουσείο. Σε μια αίθουσα 350 τετραγωνικών στις εγκαταστάσεις της εφημερίδας στη Βιομηχανική Περιοχή του Βόλου φιλοξενούνται εκατό χρόνια καθημερινής ιστορίας και εκατό χρόνια τεχνολογίας.Λινοτυπικές μηχανές του 19ου αιώνα ακόμα, πιεστήρια, κόφτρες, εξαρτήματα τυπογραφείων, τραπέζια στοιχειοθεσίας, πλαισιώνονται από το παλιότερο και πληρέστερο αρχείο εφημερίδας στην Ελλάδα (περισσότερες από 1.000.000 σελίδες) και 40 βιτρίνες με ισάριθμα διακεκριμένα ιστορικά πρωτοσέλιδα.
Βιομηχανική Περιοχή Βόλου, τηλ. 24210-95751 και 24210- 95752 (ξενάγηση μόνο με ραντεβού)

ΕΝΤΟΜΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ Αθανάσιου Κουτρούμπα.

Το εντομολογικό μουσείο του δρ. Γεωπονίας Αθανάσιου Κουτρούμπα στο Βόλο, είναι μοναδικό στο είδος του στην Ελλάδα και ένα από τα καλύτερα των Βαλκανίων. Εμπλουτίζεται διαρκώς με νέα είδη και σήμερα περιλαμβάνει 100.000 έντομα διαφόρων τάξεων, κυρίως λεπιδοπτέρων, που ανήκουν σε περισσότερα από 35.000 είδη, υποείδη και φυλές.Ανάμεσά τους βρίσκονται σπάνια ή και μοναδικά δείγματα όπως η μεγαλύτερη πεταλούδα στον κόσμο, η Thysania agrippina της Ν. Αμερικής με άνοιγμα πτερών 37-40 εκατοστά.Τιμή εισιτηρίου για μαθητές και φοιτητές 2 ευρώ και για τους ενήλικους επισκέπτες 4 ευρώΔ/νση: Αρ.Ζάχου 98 και Σικελιανού
Ώρες επισκέψεων μετά από τηλεφωνικό ραντεβού στο τηλ. 6945296129 το πρωί και 24210-48556 το απόγευμα.

ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΑΪΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΗΛΙΟΥ.

Το μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας του Πηλίου στεγάζεται στο αρχοντικό Τοπάλη, που χτίστηκε το 1844 και βρίσκεται στον κεντρικό τομέα της Μακρινίτσας λίγο κάτω από την πλατεία. Πρόκειται για ένα τριώροφο αρχοντικό, αντιπροσωπευτικό δείγμα της κλασικής πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής.Ως μουσείο λειτουργεί από το 1994 και σήμερα η λαογραφική συλλογή του περιλαμβάνει ένα πλήθος εκθεμάτων που ξεπερνούν τα 1500. Μεταξύ τους μια σειρά τοιχογραφιών λαϊκής ζωγραφικής από αρχοντικά του Πηλίου του 18 και 19ου αιώνα, πλούσια συλλογή φωτογραφιών, ξύλινα και κεραμικά σκεύη οικιακής χρήσης, παραδοσιακές φορεσιές του τόπου, κιλίμια και υφαντά, χαλκογραφίες, μικροαντικείμενα λαϊκής τέχνης και σημαντικά ιστορικά κειμήλια, όπως το λάβαρο της Επανάστασης του 1878.

Διεύθυνση: Μακρινίτσα

Ώρες λειτουργίας: Τετάρτη έως Σάββατο 9.00 – 14.30. Κυριακή 11.00 – 14.30

Τιμή Εισιτηρίων: Ατομικό: 2 €. Ομαδικό: 1€/άτομο. Εκπαιδευτικά προγράμματα, οργανωμένες επισκέψεις με ξενάγηση 1€/άτομο

.Ε-mail: museums@doepap.grΤηλέφωνο: 2421029878, 2428099505 (τις ώρες λειτουργίας), 2428350400 (κοινότητα)

ΤΟΠΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΗΛΕΩΝ ΠΗΛΙΟΥ

Στεγάζεται στον 1ο όροφο του Δημαρχιακού κτηρίου Μηλεών και απαρτίζεται από λαογραφικά και ιστορικά τεκμήρια της πολιτιστικής κληρονομιάς του χωριού.Στο χώρο υπάρχουν μεγάλα θεματικά πανό, με κατατοπιστικά κείμενα, πολλές φωτογραφίες και αντικείμενα επιλεγμένα για να παρέχουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα από την αρχαιότητα, τις μεγάλες ιστορικές στιγμές του χωριού, αλλά και την καθημερινή ζωή των κατοίκων του.
Μηλιές, Δημαρχείο, τηλ. 24230-86602. Από 16-9 έως 14-6 ώρες λειτουργίας από 10:00-14:00 τις καθημερινές και 10:00-17:00 Σαββατοκύριακα και γιορτές και από 15-6 έως 15-9 ώρες λειτουργίας από 10:00-14:00 και 18:00-21:00 τις καθημερινές και 10:00-17:00 Σαββατοκύριακα και γιορτές.

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΛΜΥΡΟΥ

Το Αρχαιολογικό Μουσείο Αλμυρού είναι ένα νεοκλασικό κτήριο, που θεμελιώθηκε το 1910 και άρχισε να λειτουργεί το 1925. Αφού πέρασε πολλές περιπέτειες ξαναλειτουργεί ανακαινισμένο από το 1998 και περιλαμβάνει ευρήματα από το τμήμα της Θεσσαλίας, που τους ιστορικούς χρόνους ονομαζόταν Αχαΐα Φθιώτιδα.Η έκθεση των αρχαίων αντικειμένων οργανώνεται σε τρεις αίθουσες: την αίθουσα Φθιωτίδων Θηβών (αρχαϊκή πόλη κοντά στις Μικροθήβες, που κατείχε την πρώτη θέση μεταξύ των πόλεων της περιοχής), την αίθουσα με αγγεία, ειδώλια, εργαλεία, όπλα, κοσμήματα, αντικείμενα μικροτεχνίας της προϊστορικής και της εποχής του σιδήρου και την αίθουσα με αντικείμενα από την ελληνιστικής πόλης της Άλου στη σημερινή θέση Κεφάλωση Αλμυρού, ενώ δεξιά της εισόδου στεγάζεται η πολύτιμη βιβλιοθήκη της Φιλαρχαίου Εταιρείας Αλμυρού «Όθρυς» με σπάνια βιβλία ιστορικού και αρχαιολογικού περιεχομένου.
Αρχαιολογικό Μουσείο Αλμυρού, Αθηνών 48, τηλ. 2422021326. Ώρες λειτουργίας 8:30-15:00 εκτός Δευτέρας. Τιμή εισητηρίου 2 ευρώ και μειωμένου 1 ευρώ.

ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

Η οικία Κοντού στην Ανακασιά είναι από τα σημαντικότερα νεότερα μνημεία της περιοχής, καθώς είναι το μοναδικό στο Πήλιο σωζόμενο αρχοντικό με ολοκληρωμένο ζωγραφικό πρόγραμμα. Η ζωγραφική διακόσμηση του σπιτιού άρχισε από τον ζωγράφο Θεόφιλο Χατζημιχαήλ το 1912 και χωρίζεται σε δύο ζώνες.Στην κάτω ζώνη ζωγράφισε διάφορα διακοσμητικά θέματα, όπως μια μεγάλη ποικιλία από γλάστρες με λουλούδια και πουλιά, συντριβάνια, αγρίμια και σκηνές κυνηγιού. Ακολουθεί η επάνω ζώνη στην οποία βρίσκονται 14 μεγάλοι πίνακες με θέματα παρμένα από την Ελληνική Επανάσταση. Στο στενό μέρος της σάλας ζωγράφισε τέσσερις Θεούς του Ολύμπου και στον τυφλό τοίχο του ορόφου μια μεγάλη τοπιογραφία με θέμα την Ανακασιά και στο βάθος τη Μακρινίτσα και την Πορταριά.
Ανακασιά, , τηλ. 24210-47340 και 24210-49151. Ώρες Λειτουργίας 8:00-14:30 όλο το χρόνο εκτός Σαββατοκύριακου. Είσοδος ελεύθερη.

Αρχαιολογικοί Χώροι.

ΣΕΣΚΛΟ

Αυτόματο σύστημα ξενάγησης στα ελληνικά και αγγλικά.
Κοντά στο σημερινό χωριό Σέσκλο, 8 περίπου χλμ δυτικά του Βόλου, αναπτύχθηκε ο προϊστορικός οικισμός του Σέσκλου πάνω στον λόφο «Καστράκι». Ο οικισμός είναι από τους παλιότερους που ανακαλύφθηκαν στην Ευρώπη και κατοικήθηκε για πρώτη φορά στα μέσα της 7ης χιλιετίας. Οι ανασκαφές στον χώρο ανέδειξαν έναν νεολιθικό οικισμό, που στη 5η χιλιετία απέκτησε πρωτοφανή έκταση με μικρά σπίτια και στενά δρομάκια, που συχνά σχηματίζουν πλατείες.
Οι κάτοικοι είχαν αναπτύξει αξιόλογο πολιτισμό, που χαρακτηρίζεται από τη γραπτή κεραμική, τη βελτιωμένη τεχνική ψησίματος πήλινων αντικειμένων και την εκτενή χρήση εργαλείων από πέτρα ή οψιανό.

Τηλ. : 24210-85960.
Ωράριο : Ανοικτό κάθε μέρα εκτός Δευτέρας από 8:30-15:00 το καλοκαίρι και 8:30-15:00 το χειμώνα.

ΔΙΜΗΝΙ

Αυτόματο σύστημα ξενάγησης στα ελληνικά και αγγλικά.
Νεολιθικό Διμήνι
Ο νεολιθικός οικισμός του Διμηνίου βρίσκεται 5 χλμ από τον Βόλο, στις βορειοδυτικές παρυφές του σημερινού χωριού Διμήνι. Κατοικήθηκε από το τέλος της 5ης χιλιετίας μέχρι το τέλος της Χαλκοκρατίας. Τα αρχιτεκτονικά λείψανα που εκτείνονται πάνω στον λόφο μας δίνουν την εικόνα μιας οργανωμένης νεολιθικής κοινότητας, που παρουσιάζει ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό στοιχείο: τους έξι λιθόκτιστους περίβολους, που είχαν κατά ζεύγη κτιστεί γύρω από τον οικισμό.
Μυκηναϊκό Διμήνι
Το 1980 στα ΝΑ του λόφου με τα νεολιθικά λείψανα αποκαλύφθηκε σημαντικός μυκηναϊκός οικισμός. Η πόλη αυτή, σύμφωνα με τις νεότερες απόψεις, ταυτίζεται με την Ιωλκό, την πατρίδα του Ιάσονα. Από τον οικισμό έχουν ως τώρα αποκαλυφθεί οκτώ ανεξάρτητες ιδιωτικές οικίες. Επίσης, σώζονται τα θεμέλια ενός μεγάλου μυκηναϊκού μεγάρου, που βρισκόταν σε ηγεμονική θέση με πλήρη εποπτεία του Παγασητικού κόλπου, καθώς και δύο θολωτοί τάφοι βασιλέων της Ιωλκού.

Τηλ. : 24210-85960.
Ωράριο : Ανοικτό κάθε μέρα εκτός Δευτέρας από 8:30-15:00 το καλοκαίρι και 8:30-15:00 το χειμώνα.

ΑΡΧΑΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΑ

Η αρχαία πόλη της Δημητριάδας, μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της αρχαιότητας, καταλαμβάνει την ευρύχωρη περιοχή στα νότια του κόλπου του Βόλου, απέναντι από τη σύγχρονη πόλη. Ιδρύθηκε από τον Δημήτριο Πολιορκητή το 294 π. Χ. και για κάποιο διάστημα υπήρξε πρωτεύουσα του μακεδονικού κράτους.
Ανάμεσα στα πιο σημαντικά δημόσια κτίρια, που έχουν εντοπισθεί και ανασκαφεί, εξέχουσα θέση κατέχουν το αρχαίο θέατρο, το ανάκτορο, η βασιλική της Δαμοκράτειας και τα απομεινάρια του ρωμαϊκού υδραγωγείου, γνωστά ως δόντια.
Η έκταση της Αρχαίας Δημητριάδας, η σημασία των μνημείων και η θέση της κοντά στη σύγχρονη πόλη του Βόλου, κατέστησαν δυνατή τη δημιουργία ενός πρότυπου αρχαιολογικού πάρκου, που αναδεικνύει και αξιοποιεί τον αρχαιολογικό χώ

ρο στο σύνολό του.

Τηλ. : 24210-88091.
Ωράριο : 8:30-14:30 όλο το χρόνο από Δευτέρα-Παρασκευή

ΝΕΑ ΑΓΧΙΑΛΟΣ (ΦΘΙΩΤΙΔΕΣ ΘΗΒΕΣ)

Στον χώρο που απλώνεται η πόλη της Νέας Αγχιάλου, αναπτύχθηκαν οι Φθιώτιδες Θήβες, ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της παλαιοχριστιανικής και βυζαντινής Θεσσαλίας. Από τα σημαντικότερα ευρήματα της περιοχής είναι σωζόμενα τμήματα παλαιοχριστιανικών ναών, που τοποθετούνται χρονολογικά στον 5ο και 6ο μ.Χ. αιώνα.
Από τα κατάλοιπα των παλαιοχριστιανικών αυτών ναών και άλλων δημοσίων κτηρίων και λουτρών της πόλης ξεχωρίζουν τα υπέροχα ψηφιδωτά δάπεδα, που διατηρούνται σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση.

Τηλ. : 24280-76468 & 24280-77057.
Ωράριο : 7:30-15:00 κάθε μέρα όλο το χρόνο.

Αρχαία Θέατρα.

Το αρχαίο θέατρο Δημητριάδος

Το θέατρο της Δημητριάδος κατασκευάστηκε ταυτόχρονα με την ίδρυση της πόλης (το 294-2 π.Χ.) από τον Μακεδόνα βασιλέα Δημήτριο Πολιορκητή. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το θέατρο περιέπεσε σε αχρηστία λόγω καταστροφών του (από την τελευταία εικοσιετία του 2ου αι. π.Χ. έως πιθανόν το 79 μ.Χ.) και μετά από μια μεγάλη ανακαίνιση λειτούργησε μέχρι την τελική του εγκατάλειψη τον 4ο αι. μ.Χ., όταν με την επικράτηση των νέων κοινωνικοπολιτικών δομών στην πόλη, το θέατρο σταμάτησε να φιλοξενεί εκδηλώσεις της δημόσιας ζωής.

Το θέατρο της Δημητριάδος έχει όλα τα βασικά χαρακτηριστικά των ελληνιστικών θεάτρων, δηλαδή, το κοίλο, την ορχήστρα και το σκηνικό οικοδόμημα.

Σύμφωνα με τα λιγοστά αρχιτεκτονικά μέλη που σώθηκαν από το θριγκό του ελληνιστικού προσκηνίου του θεάτρου, στάθηκε δυνατό να γίνει γνωστή η μορφή του προσκηνίου της σκηνής, που ανήκει σε μια από τις αρχιτεκτονικές φάσεις της ελληνιστικής περιόδου.

Ένας ελληνιστικός κυλινδρικός βωμός με βουκράνια και γιρλάντες βρισκόταν στη μέση της ορχήστρας, ενώ στην περιφέρειά της ήταν στημένα ψηφίσματα της Δημητριάδος και του Κοινού των Μαγνήτων, όπως το μεγάλο τιμητικό ψήφισμα του Κοινού των Μαγνήτων που εκδόθηκε για να τιμήσει τον Γραμματέα των Συνέδρων του Κοινού Δημήτριο Ορέστου. Η περιοχή του θεάτρου έγινε ο χώρος απόκρυψης ενός θησαυρού αργυρών νομισμάτων του Κοινού των Θεσσαλών και των Μαγνήτων, μετά τα μέσα του 1ου αι. π.Χ. κατά την περίοδο που το θέατρο δεν λειτουργούσε.

Τέλος στη ρωμαϊκή φάση λειτουργίας του θεάτρου ανήκει ένα ενεπίγραφο βάθρο προς τιμήν του αυτοκράτορα Τίτου, που βασίλεψε από το 79 ως το 81 μ.Χ. και χαρακτηρίζεται ως Νέος Απόλλων.

Ιστότοπος: www.theatreofdemetrias.gr ,http://www.diazoma.gr/gr/Page_04-01_AT-016.asp

Το αρχαίο θέατρο Φθιωτίδων Θηβών

Το Θέατρο των Φθιωτίδων Θηβών είναι Ελληνιστικό. Υπάρχει όμως και Ρωμαϊκή φάση, καθώς έγιναν μεγάλης κλίμακας επεμβάσεις για να μετατραπεί το Θέατρο σε Αρένα. Ίσως υπήρχε και παλαιότερη φάση του τέλους του 4ου αι. π.X., όπως υπαινίσσεται η παρουσία νομισμάτων, η στρωματογραφημένη κεραμική, καθώς και ένα τμήμα πώρινου κίονα.
Στην Ελληνιστική φάση ανήκουν: οι βαθμίδες των εδωλίων από ηφαιστειακό λίθο (15), οι 8 κλίμακες ανόδου που χώριζαν το κυρίως θέατρο σε 9 κερκίδες, το πλακοστρωμένο διάζωμα και οι αναλημματικοί τοίχοι των παρόδων. Τα εδώλια έχουν ύψος 0,33μ., μήκος 1,40μ. και πλάτος 0,60μ.
Στη Ρωμαϊκή εποχή ανήκουν: το κτίριο της σκηνής που αποτελείται από 4 δωμάτια με υπόγειο, ένα διάδρομο ανάμεσά τους και το προσκήνιο με μια μνημειακή διώροφη κιονοστοιχία από κίονες με ιωνικά κιονόκρανα και βάσεις, τα παρασκήνια, η περιμετρική κάλυψη του αποχετευτικού αγωγού της ορχήστρας, το προστατευτικό
στηθαίο γύρω από την ορχήστρα με εδώλια σε β΄ χρήση, πάνω στα οποία ήταν στερεωμένα προστατευτικά κιγκλιδώματα και σκιάδια. Για να μετατραπεί το θέατρο σε αρένα, χρειάστηκε εκτός από τα προστατευτικά μέτρα, να διευρυνθεί η ορχήστρα,
πράγμα που επιτεύχθηκε με την αφαίρεση μιας σειράς καθισμάτων, μάλλον των προεδρικών. Η Ελληνιστική ορχήστρα δεν ερευνήθηκε ανασκαφικά. Στο τέλος των Ρωμαϊκών χρόνων, στην Παλαιοχριστιανική περίοδο, πάνω στο θέατρο, έγινε μια
μεταγενέστερη κατασκευή ενός μονόχωρου κτιρίου. Με μέγιστη χωρητικότητα 3.000 θεατών, το Θέατρο των Φθιωτίδων Θηβών, φιλοξενούσε παραστάσεις αρχαίου δράματος, μουσικούς αγώνες, και κατά τη
Ρωμαϊκή Εποχή θηριομαχίες και αγώνες μονομάχων.

Η θέση του αρχαίου θεάτρου στο πρανές του λόφου «Κάστρο» που εξασφάλιζε πολύ καλή ακουστική λειτουργία, σε συνδυασμό με την άπλετη θέα που αντίκριζαν οι θεατές στη «χώρα» της πόλης και το λιμάνι της –την Πύρασο- στον Παγασητικό κόλπο, καθώς και στο περίφημο Κρόκιο πεδίον, καθιστούν το οικοδόμημα βασικό μάρτυρα της αισθητικής, της ευμάρειας και της δύναμης της «λαμπροτάτης πόλης»
των Φθιωτίδων Θηβών.

Ιστότοπος: http://www.diazoma.gr/gr/Page_04-01_AT-015.asp

Το τρενάκι του Πηλίου.

Ο ιστορικός σιδηρόδρομος Βόλου – Μηλεών, το τραινάκι του Πηλίου, όπως είναι πιο γνωστό, κατασκευάστηκε σε δύο στάδια από το 1894 μέχρι το 1903.
Ο θρυλικός πλέον «Μουτζούρης» συνέδεσε το εμποροβιομηχανικό κέντρο του Βόλου με την εύφορη και πλούσια περιοχή του Δυτικού Πηλίου, στις πλαγιές και στους ελαιώνες του βουνού των Κενταύρων.
Μέχρι το 1950 o συρμός με τις βελγικές μηχανές «Μηλαίαι», «Ιάσων», «Πήλιον», «Βόλος», «Τσαγκαράδα» και τα βαγονάκια του, με μικρότερες μηχανές εξυπηρετούσαν και τις ανάγκες της πόλης ως τροχιοδρόμος για την αστική συγκοινωνία του Βόλου. Για 80 χρόνια υπήρξε σημείο αναφοράς για την ευρύτερη περιοχή. Μετά την κατάργηση του το 1971 έγιναν προσπάθειες για την επαναλειτουργία του σαν (μουσειακού) τουριστικού σιδηροδρόμου σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερης φυσικής ομορφιάς. Μετά από σημαντικά έργα ανακατασκευής μέρους της υποδομής, μπήκε και πάλι σε λειτουργία το 1996.

Για την επανέναρξη των δρομολογίων απαιτήθηκαν δίμηνες εργασίες προκειμένου να απομακρυνθούν χώματα από κατολισθήσεις και να αντιμετωπισθούν προβλήματα που είχαν προκληθεί από διαβρώσεις.
Η γραμμή του, έχει πλάτος 60 εκ., είναι η στενότερη σιδηροδρομική γραμμή στην Ελλάδα και μια από τις στενότερες στον κόσμο. Η διαδρομή Άνω Λεχωνίων – Μηλεών, μέσα σε καταπράσινες πλαγιές και με την πανέμορφη θέα του Παγασητικού, περνάει μέσα από γραφικές πέτρινες καμάρες πάνω από οκτώ λιθόκτιστες γέφυρες με πελεκητή μαρμαρόπετρα (δίτοξες, τρίτοξες και μια πεντάτοξη) καθώς και από μια μεταλλική γέφυρα όπου η καμπύλη γραμμή γράφεται μέσα σε ευθύγραμμο φορέα, σύμφωνα με τα σχέδια φημισμένων γεφυροποιών της εποχής. Την ευθύνη κατασκευής της γραμμής είχε ο φημισμένος Ιταλός μηχανικός Εβαρίστο ντε Κίρικο. Ήταν ο πατέρας του διάσημου υπερρεαλιστή ζωγράφου Τζιόρτζιο ντε Κίρικο, που αποτύπωσε την φιγούρα του μικρού τρένου σε μερικούς από τους διάσημους πλέον πίνακές του.
Το τραινάκι επαναδρομολογήθηκε στη γραμμή Άνω Λεχώνια – Μηλιές, μήκους 15 χλμ. Η διαδρομή διαρκεί 90 λεπτά , με 15λεπτη στάση στην Άνω Γατζέα και η μέγιστηταχύτητά του είναι 20 χλμ. την ώρα.
Υπάρχει το παραδοσιακό τροχαίο υλικό, ατμάμαξες του 1903 και του 1912, ξύλινα βαγόνια με εξώστες όσο και δύο νέες δηζελάμαξες που αποκτήθηκαν από τον ΟΣΕ το 2000.

Tα τσιπουράδικα.

Τα Τσιπουράδικα του Βόλου.

Μια ιστορία γεύσεων που ξεκινά από τις αρχές του αιώνα

Η ιεροτελεστία που έγινε θεσμός.

Πάει καιρός που οι γεύσεις ήταν γνήσιες και αυθεντικές που όλοι αισθάνονταν ότι αποτελούν μέλη μιάς μεγάλης παρέας.

Τις παλιές, όμορφες στιγμές, στο Λιμάνι και στις γειτονιές, οι Βολιώτες και οι επισκέπτες της πόλης συνεχίζουν να τις ζούν…εκεί που ο Βόλος μοιράζεται τις χαρές και τους καημούς του, στα τσιπουράδικα.

Γιατί…

…το τσιπουράδικο είναι μέρος της ζωντανής παράδοσης της περιοχής, ήταν μία ιεροτελεστία που έγινε «θεσμός» για το Βόλο και αγαπήθηκε από τους επισκέπτες του.

Γιατί…

…όποιος γνωρίσει την μοναδική στην Ελλάδα ατμόσφαιρα των τσιπουράδικων του Βόλου, τις αυθεντικές ελληνικές γεύσεις,γίνεται φανατικός……έρχεται ξανά και ξανά.

Η συνάντηση του μεσημεριού

Ο «θεσμός» ξεκίνησε από τους πρόσφυγες της Μικρασίας, που εγκαταστάθηκαν στο Βόλο μετά την ανταλλαγή του ’22 και κυρίως αυτούς που δούλευαν στη θάλασσα και στο λιμάνι…

…Το μεσημέρι,μετά τη δουλειά μαζεύονταν στα καφενεδάκια του Λιμανιού και έπιναν το τσιπουράκι τους, που το συνόδευαν με μεζέδες, σερβιρισμένους, πάντα, σε μικρά πιατάκια.

Η μεσημεριανή συνάντηση στα καφενεδάκια της παραλίας, με το τσίπουρο και τα πολλά μικρά πιάτα με μεζέδες της θάλασσας στο τραπέζι, ήταν μία ιεροτελεστία που πολύ σύντομα έγινε καθημερινή συνήθεια για τους βολιώτες εργάτες….…Οι παρέες αυξάνονταν, όπως και οι παραγγελίες.

Οι μεζέδες γίνονταν όλο και πιο εξεζητημένοι, αλλά κυρίαρχη γεύση παρέμεναν τα θαλασσινά…

…Η γεύση της άρμης που προσφέρουν τα αιγαιοπελαγίτικα ψάρια και τα ψάρια του Παγασητικού, παραγκώνιζαν κάθε μορφής κρεατικά από το τραπέζι.

Και η παράδοση συνεχίζεται

Το τσιπουράδικο της γειτονιάς ή της παραλίας καθιερώθηκε ως ο βασικός τόπος συνάντησης των βολιωτών, αλλά πλέον δεν προσφέρει ευχαρίστηση μόνο το μεσημέρι…

…Η φήμη των ουζερί του Βόλου εξαπλώθηκε γρήγορα σ” όλην την Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό από τους τουρίστες που τα γνωρίζουν, γεύονται τους εκλεκτούς μεζέδες και γίνονται φανατικοί θαμώνες τους.

Το μυστικό της επιτυχίας τους κρύβεται στο γνήσιο τσίπουρο, στα καλομαγειρεμένα και σε ατέλειωτη ποικιλία μεζεδάκια.Κυρίως, όμως, στις συνταγές, στα «μαγικά»

συστατικά που οι μάγειροι δεν αποκαλύπτουν, παρά μόνο σε όσους θα συνεχίσουν την παράδοση…

…Γι αυτό και τα τσιπουράδικατου Βόλου είναι μοναδικά στην Ελλάδα.

Η γεύση έχει τον πρώτο λόγο

Ποιά είναι η σπεσιαλιτέ; Κατ” αρχήν ό,τι βγάλει το καικι…

…Οι σχάρες, το τηγάνι και οι κατσαρόλες είναι συνεχώς γεμάτα με όλους τους θησαυρούς της θάλασσας.

Καλαμαράκια, σουπιές, χταποδάκια, κουτσουμούρες, σαρδέλες, μαρίδες, γαύροι, μύδια, γυαλιστερές, στρείδια, φούσκες, πίνες, κυδώνια, καραβίδες, γαρίδες, καβούρια, μέχρι και ξιφίες, σολομούς, ροφούς, παλαμίδες και αστακούς…

…Οι παραδοσιακοί μεζέδες που συνοδεύουν κάθε 25αράκι τσίπουρο, κερδίζουν και τους πιο απαιτητικούς…

…Ποιός μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό να δοκιμάσει καβουροσαλάτα,μελιτζανοσαλάτα, γαριδοσαλάτα, μύδια, ή γαρίδες σαγανάκι, φέτα ψητή με ντομάτα, καλαμάρι γεμιστό, χταποδάκι ξιδάτο, μυδοπίλαφο, πατάτες ψητές, μύδια αχνιστά,

… όλα χειροποίητα και μαγειρευμένα με παροδοσιακές συνταγές.

Χρήσιμα τηλέφωνα

ΚΤΕΛ Υπεραστικό	24210 – 33254 & 25527
ΚΤΕΛ Υπεραστικό, Γραφείο στο κέντρο για κρατήσεις και εισιτήρια – Σπυρίδη 24	24210-38007
ΚΤΕΛ Υπεραστικό, χωρίς χρέωση από κάθε πόλη που εξυπηρετεί	800 – 11 – 35555
ΚΤΕΛ Αστικό	24210 – 25532 & 24232
Λιμεναρχείο	24210-76710 / 76720
Λιμενική Αστυνομία	24210-38888
Πρακτορείο Ιπτάμενων Δελφινιών	24210-21626
Πρακτορείο Πλοίων	24210-22501
Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος (ΟΣΕ) Βόλου	24210 – 24056
Ολυμπιακή Αεροπορία	24210 – 24910
ΤΑΞΙ Βόλου	24210 – 27777
Άμεση Δράση	100 – 133
Τροχαία Βόλου	24210 – 76968
Τουριστική Αστ. Βόλου	24210 – 76987
Τμήμα Ασφαλείας Βόλου	24210 – 76957
Πυροσβετική	199
Πυροσβεστική Σταθμός Γορίτσας	191

ΤΥΔΚΥ ΒΟΛΟΥ, Ξενοφώντος-2ας Νοεμβρίου	24210 26327 / 20462
ΤΥΔΚΥ ΑΘΗΝΩΝ, Σόλωνος 108, Αθήνα	210-3846621 / 3831410
Νοσοκομείο Γενικό ΑΧΙΛΛΟΠΟΥΛΕΙΟ, Πολυμέρη 134	24210 94200-20 / 36870
Νέα Εξωτερικά Ιατρεία Νοσοκομείου	24210 94221 / 94222
Παλαιά Εξωτερικά Ιατρεία Νοσοκομείου	24210 39533 / 39593
ΕΚΑΒ	166
Κέντρο Υγείας ΑΛΜΥΡΟΥ	24220 22222 / 23991
Κέντρο Υγείας ΑΡΓΑΛΑΣΤΗΣ	24230 54611 / 54613
Κέντρο Υγείας ΒΕΛΕΣΤΙΝΟΥ	24250 22222 / 23113
Κέντρο Υγείας ΖΑΓΟΡΑΣ	24260 22222 / 22979
Κέντρο Υγείας ΣΚΙΑΘΟΥ	24270 22222 / 21202
Κέντρο Υγείας ΣΚΟΠΕΛΟΥ	24240 22222 / 22592
ΙΚΑ Ραντεβού	184
ΙΚΑ Βόλου	24210 – 39625
ΙΚΑ Ν.Ιωνίας	24210 – 60041 & 81383

Σταθμός Α” Βοηθ. για Πουλιά στη Ν.Ιωνία	24210 – 80483 & 60301
Βλάβες ΔΕΗ Βόλος	24210 – 63666 & 63667
Βλάβες ΟΤΕ Βόλος	121
Βλάβες ΔΕΥΑΜΒ	24210 – 55555
Βλάβες Δημοτικού Φωτισμού Βόλου	24210 – 64931
Καθαριότητα Δήμου Βόλου	800-11-88188
Εκτακτη ανάγκη Φυσικού Αερίου ΕΠΑ Θεσσαλίας	800-11-87878
Εκτακτη ανάγκη Φυσικού Αερίου Δ.ΕΠ.Α Α.Ε	210-5551666

ΕΛΠΑ	10400
EXPRESS Service	1154
HELLAS Service	1057
INTERAMERICAN	1168
ΚΤΕΟ	24210 – 95393 & 95394

Πηγή :Με την ευγενική παραχώρηση του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού www.visitgreece.gr, Δήμος Βόλου [http://dimosvolos.gr/]
Βικιπαιδεια

φωτο -http://dimosvolos.gr/

.Με απόλυτο σεβασμό στην πολιτιστική κληρονομιά των κτιρίων “Ξένια”, που ήταν μερικά από τα πιο λαμπρά παραδείγματα της ελληνικής αρχιτεκτονικής στον 20ο αιώνα, το ξενοδοχείο, χτισμένο στη δεκαετία του 60, αποτελεί ορόσημο των μεταπολεμικών σύγχρονων κτιρίων στο Βόλο. Μέσα στην εξέλιξη μιας νέας εποχής, έχει ανακαινιστεί πλήρως και οι υπηρεσίες της έχουν ενημερωθεί, μετατρέποντας το ξενοδοχείο σε σύγχρονο, 5 αστέρων αστικό θέρετρο……….περισσότερα εδώ

Το πρόσωπο της μυθολογίας που ενέπνευσε την ονομασία του ξενοδοχείου μας. Ένα σύγχρονο και φιλόξενο ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης του ΒΟΛΟΥ, μόλις λίγα μέτρα μακριά από την όμορφη παραλία της πόλης.Το ζεστό και ωραίο περιβάλλον, η φιλική εξυπηρέτηση και η τέλεια εξυπηρέτηση αποτελούν τα στοιχεία που δημιούργησαν το NEFELI Hotel ως ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία 3 αστέρων στην περιοχή μας. …περισσότερα εδώ

Όποιος έρθει στο Βόλο και γνωρίσει από κοντά την μοναδική ατμόσφαιρα των Τσιπουράδικων είναι σίγουρο πως θα έρθει ξανά και ξανά. Άλλωστε δεν ειναι φημισμένα και ξακουστά στα πέρατα της γης χωρίς λόγο… Στο τσιπουράδικό μας θα βρείτε τους καλύτερους μεζέδες, σε φιλικές τιμές και πολύ ευχάριστο κλίμα για να περάσετε υπέροχα με την παρέα σας….περισσότερα εδώ

ΒΟΛΟΣ

Βόλος

Η Athellas στο