Η Σιθωνία στην αρχαιότητα

Η Σιθωνία, είναι η μεσαία χερσόνησος της Χαλκιδικής. Εκτείνεται ανάμεσα στον Τορωναίο και τον Σιγγιτικό Κόλπο και καταλήγει στο ακρωτήριο Δρέπανο.
Κατά μία μυθολογική παράδοση (Τζέτζης, εις Λυκόφρονα, 583), η Σιθωνία ονομάσθηκε έτσι από τον βασιλέα του θρακικού φύλου των Οδομάντων, Σίθωνα, γιο του θεού Ποσειδώνα και της Όσσας. Ο Σίθων, απέκτησε από την νύμφη Μενδηΐδα δύο κόρες, την Παλλήνη και την Ροιτεία. Την Παλλήνη, θα κερδίσει ως σύζυγο σε μονομαχία με έναν από τους μνηστήρες, ο Κλείτος, ο οποίος θα διαδεχθεί τον Σίθωνα στον θρόνο. Από την Παλλήνη ονομάσθηκε αργότερα η ομώνυμη χερσόνησος της Χαλκιδικής (σημερινή χερσόνησος Κασσάνδρας).
Οι Σίθωνες, ως αρχαίο φύλο, μνημονεύονται από τον Στράβωνα (αποσπ. 11, εκ του Ζ΄): «…Οι Ηδωνοί και οι Βισάλτες κατείχαν την υπόλοιπη Μακεδονία έως τον Στρυμόνα. Από τους λαούς αυτούς, οι Βισάλτες ονομάζονταν έτσι, Βισάλτες, ενώ από τους Ηδωνούς, άλλοι λέγονταν Μύγδονες, άλλοι Ήδωνες κι άλλοι Σίθωνες…».
Σύμφωνα με τα πορίσματα νεωτέρων ερευνών, υποστηρίζεται σήμερα ότι οι Σίθωνες υπήρξαν αρχικά ένα φρυγικό φύλο (βλ. τόμο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ «Εκδοτικής Αθηνών» σελ. 48-49), το οποίο στην συνέχεια συγχωνεύθηκε με τους Θράκες (ίσως με ένα συγκεκριμένο θρακικό φύλο, τους Δέρρωνες), που είτε ήσαν εγκατεστημένοι ήδη στην περιοχή είτε εγκαταστάθηκαν αργότερα εκεί, πιθανότατα τον 8ο αιώνα π.Χ. Αυτός είναι και ο λόγος που οι Σίθωνες παλαιότερα αναφέρονταν ως θρακικό φύλο.  
Κατά την αρχαιότητα, στη Σιθωνία ήκμαζαν η Σερμύλη, τα Φύσκελλα, ο Σίγγος, η Παρθενόπολις, η Γαληψός, η Τορώνη, η Δέρρα, η Άμπελος, η Σάρτη, η Πίλωρος, η Άσσα και η Σιθώνη.
Η αρχαία Τορώνη

Η Τορώνη αποικίστηκε από τους Χαλκιδείς στα τέλη του 8ου αιώνα  π.Χ. Το 480 π.Χ. συνέδραμε αναγκαστικά τον Ξέρξη  στην εκστρατεία του εναντίον της Ν. Ελλάδας. Μετά τα Μηδικά προσχώρησε στην Α΄ Αθηναϊκή Συμμαχία. Αποστάτησε το 424 π.Χ και προσχώρησε στο Βρασίδα, το Σπαρτιάτη στρατηγό, αλλά σε όλη την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου  αποτέλεσε το μήλο της έριδας μεταξύ Αθηναίων και Λακεδαιμόνιων,  γι΄ αυτό  ο Θουκυδίδης τη μνημονεύει συχνά. 
Το 348π.Χ. την κυρίευσε ο Φίλιππος ο Β΄ της Μακεδονίας. Το 168π.Χ, μετά την μάχη της Πύδνας και την κατάλυση του Μακεδονικού βασιλείου, την κατέλαβαν οι Ρωμαίοι. Η αρχαία πόλη ήτανε μια από τις μεγαλύτερες και πλουσιότερες πόλεις της Χαλκιδικής. 

Άλλοι οικισμοί στην αρχαιότητα
Οργανωμένοι οικισμοί στη Σιθωνία υπήρχαν και κατά την κλασσική και ρωμαϊκή περίοδο, ιδιαίτερα στα παράλια, όπου έχουν εντοπιστεί υπολείμματα κατοικιών στην Ελιά, στον Άγιο Γεώργιο, στο Καστρί και στα Λαγόμανδρα. Η περιοχή ανάμεσα στο Καστρί και στον Άγιο Ιωάννη της σημερινής Νικήτης θεωρείται ως πολύ πιθανή τοποθεσία της αρχαίας πόλης της Γαληψού η οποία αναφέρεται από τον Ηρόδοτο. Ρωμαίοι συγγραφείς αναφέρουν την πόλη Φύσκελλα στην περιοχή. Ο Leake υποστηρίζει ότι πρόκειται για την ίδια πόλη. Η αλλαγή του ονόματος απαιτήθηκε καθότι υπήρχε και άλλη πόλη Γαληψός σε σχετικά κοντινή απόσταση ανατολικά της εκβολής του ποταμού Στρυμώνα. Πάντως το τοπωνύμιο «Φύσκελλα» είναι θρακικό και μάλλον προγενέστερο του «Γαληψός», αν αναλογιστούμε ότι οι Θράκες κατοίκησαν την Χαλκιδική πριν τους αποίκους από τη Νότια Ελλάδα. Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται να υπάρχει συνεχόμενη κατοίκηση της περιοχής κατά την αρχαιότητα.
Η περιοχή της Σιθωνίας κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες

Η Σιθωνία, θα ήταν μία μάλλον ήσυχη περιοχή για τα δεδομένα της εποχής. Ήταν έξω από τους κύριους εμπορικούς δρόμους ενώ δεν υπήρχε κάποιο σημείο ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας για να γίνει αντικείμενο διαμάχης. 
Οι σποραδικοί οικισμοί ήταν οργανωμένοι κυρίως στα παράλια και οι άνθρωποι ασχολούταν με το ψάρεμα και τη γεωργία. 
Οι κάτοικοι, όπως και στις περισσότερες περιοχές της Μακεδονίας, είχαν ασπαστεί τον Χριστιανισμό που ήταν νόμιμη (religio littica) θρησκεία του Ρωμαϊκού κράτους ήδη από την εποχή του Κωνσταντίνου του Μεγάλου (αρχές του 4ου αιώνα μ.χ), ενώ ουσιαστικά ανακηρύσσεται επίσημη θρησκεία του κράτους από τον Θεοδόσιο Α΄ στα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ. Η θρησκεία ήταν φυσικά πολύ σημαντική για τους πρώτους εκείνους Χριστιανούς, γι’ αυτό και σώζονται μέχρι σήμερα στοιχεία της πρωτοχριστιανικής περιόδου (Βασιλική Σοφρωνίου).

Η Νικήτη είναι ο φυσικός συγκοινωνιακός κόμβος ολόκληρης της χερσονήσου και της Βορειό-Ανατολικής Χαλκιδικής, κτισμένη σε μια ρυμοτομούμενη έκταση 3.000 στρεμμάτων στην είσοδο της χερσονήσου της Σιθωνίας σε απόσταση 36 χιλιομέτρων από τον Πολύγυρο και 100 από τη Θεσσαλονίκη. Έχει 3.000 και πλέον μόνιμους κάτοικους κατά τους χειμερινούς μήνες ενώ ξεπερνά τους 20.000 κατά τους θερινούς μήνες.
Οι πανέμορφες ακρογιαλιές συνδυάζονται αρμονικά με το πλούσιο πευκόδασος στα βόρεια, ενώ στα ανατολικά και δυτικά του χωριού υπάρχουν αγροτικές εκτάσεις με απέραντους ελαιώνες.
Στη Νικήτη σύγχρονα αλλά και παραδοσιακά καταλύματα, πολλά από τα οποία λειτουργούν και το χειμώνα αλλά και οι εμπορικές επιχειρήσεις, καλύπτουν κάθε ανάγκη των επισκεπτών. Επίσης το λιμάνι του χωριού μπορεί να προσφέρει προστασία σε κάθε λογής σκάφη.
Μια από τις μεγαλύτερες εκδηλώσεις είναι ο ¨Διάπλους του Τορωναίου κόλπου¨. Ένας αγώνας μαραθώνιας κολύμβησης που διοργανώνει κάθε καλοκαίρι η Εκπολιτιστική Εταιρεία Νέων ¨Σίθων’. Επίσης η αθλητική εκδήλωση ‘Σιθώνεια’ και η γιορτή μελιού προσελκύουν το ενδιαφέρον πολλών τουριστών.
Οι παραλίες της Νικήτης χαρακτηρίζονται για το απαράμιλλο φυσικό κάλλος. Η Καλόγρια, η ακτή Κασταμονίτου, η παραλία της Ελιάς, ο Άγιος Γιάννης, τα Λαγόμανδρα, η Σπαθιές, η Ακτή Κοβιού.
 

Σε μια μαγευτική τοποθεσία 130 χλμ από τη Θεσσαλονίκη ιδρύθηκε από πρόσφυγες της Προποντίδας, ανθρώπους που γνώριζαν πολύ καλά τη θάλασσα, το χωριό του Νέου Μαρμαρά.
Ο νέος αυτός οικισμός ενώθηκε γρήγορα με τον Παρθενώνα, που βρίσκεται 350μ. βόρεια του Μαρμαρά. Ο Παρθενώνας χαρακτηρίζεται διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός και μαγεύει τους επισκέπτες του με τα υπέροχα μονοπάτια του και τα πετρόκτιστα καταλύματά του. Παραδοσιακές ταβέρνες και καφετερίες θα εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των επισκεπτών που θα έχουν την ευκαιρία να ξεκουραστούν δίπλα στην εκκλησία του Αγ. Στεφάνου.
Ο Νέος Μαρμαράς εξελίχθηκε ταχύτατα σε ένα αξιόλογο τουριστικό θέρετρο με αποτέλεσμα τη μεγάλη συγκέντρωση πληθυσμού. Σημαντικό ρόλο για τη τουριστική ανάπτυξη του χωριού έπαιξε η δημιουργία προτύπων τουριστικών καταστημάτων και καταλυμάτων που μετέτρεψαν το Μαρμαρά σε ένα κοσμοπολίτικο θέρετρο έτοιμο να καλύψει τις ανάγκες του κάθε επισκέπτη ξεχωριστά.
Ο επισκέπτης του Νέου Μαρμαρά μπορεί να ακολουθήσει μαγευτικές διαδρομές και να γνωρίσει την ομορφιά τόσο του βουνού όσο και της θάλασσας. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις περιοχές του Τριπόταμου, του Νερόμυλου, του Κονιστή αλλά και του Αγ. Αθανασίου μέσα από τις οποίες ο περιπατητής θα γνωρίσει τη φυσική ομορφιά του Ν.Μαρμαρά. Γνωστές σε όλους είναι βέβαια οι παραλίες του Παράδεισου, το Αζάπικο, το Στιλαδαριό που μαζί με την κεντρική οργανωμένη πλάζ αξιοποιούν το υδάτινο στοιχείο του Μαρμαρά στο μέγιστο.
Σήμερα ο Νέος Μαρμαράς προσφέρει στους παραθεριστές όλες τις ευκολίες και τις ανέσεις που μπορεί κάποιος να ζητήσει. Συνδυάζει με μοναδικό τρόπο τη ξέφρενη διασκέδαση και την απόλυτη ξεκούραση. Κατά την καλοκαιρινή περίοδο οι επισκέπτες μπορούν να πάρουν μέρος σε αναρίθμητες εκδηλώσεις και να ασχοληθούν με διάφορα αθλήματα. Ιδανικό μέρος και για τους λάτρεις του φαγητού, καθώς ο Μαρμαράς διαθέτει παραδοσιακά εδέσματα αλλά και γεύσεις από όλο τον κόσμο.

Το χωριό της Σάρτης ιδρύθηκε μετά την μικρασιατική καταστροφή από πρόσφυγες που κατοικούσαν σ’ ένα μικρό νησάκι την Οφιούσα (Αφισιά) που βρίσκονταν στη θάλασσα του Μαρμαρά. Πρώτος σταθμός των προσφύγων ήταν το Λαύριο. Γρήγορα όμως ενημερώθηκαν από το Ελληνικό Κράτος ότι στη Χαλκιδική υπάρχει ένα μέρος με άφθονη αλιεία και καλλιεργήσιμες εκτάσεις και έτσι εγκαταστάθηκαν από το 1923 έως το 1925 σ’ αυτό το γεωγραφικό χώρο.
Το χωριό ονομάστηκε αρχικά Νέα Αφησιά. Το σημερινό όνομα του χωριού (Σάρτη) προέρχεται από το Βασιλιά Σάρτιο ή Σάρτη που ζούσε σ’ αυτή την περιοχή και είχε κτίσει σε τούτο τον τόπο μια πολιτεία, τη Σαρτούπολη, η οποία βυθίστηκε.
Το Άγιοπαυλίτικο μετόχι της Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου «Κρυφό Σχολειό» βρίσκεται δυτικά της Σάρτης και δίπλα η εκκλησία της
Στο Πλατανίτσι, όπου βρίσκεται το κοινοτικό κάμπινγκ, υπήρχε άλλο ένα μετόχι της Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου. Στο μετόχι ανήκαν και οι νερόμυλοι που βρίσκονται πάνω από το Πλατανίτσι και σήμερα σώζονται μόνο τα χαλάσματα και γύρω τους πλατάνια και πεύκα.
Σήμερα η Σάρτη είναι ένα τουριστικό χωριό συνδυάζοντας βουνό και θάλασσα, έχει πανέμορφες παραλίες με πρασινογάλανα νερά και λευκές αμμουδιές (Πορτοκάλι, Πλατανίτσι, Αχλάδα, Παραλία Σάρτης κ.α).

Η Συκιά είναι ένα από τα ωραιότερα και παλιότερα χωριά της Σιθωνίας.
Ο οικισμός υπήρχε από τον 14ο αι., με το όνομα Λόγγος και ήταν έδρα στη διοικητική περιφέρεια που λεγόταν «Καπετανίκιο Άπρω». Αργότερα το χωριό και όλη η γύρω περιοχή με τα εύφορα κτήματα ήταν αγιορείτικο μετόχι. Οι Συκιώτες ήταν φημισμένοι πολεμιστές και ατίθασοι άνθρωποι και συμμετείχαν σε όλες τις επαναστάσεις, που έγιναν στη Χαλκιδική, εναντίον των Τούρκων.
Το σημερινό του όνομα το χωριό το οφείλει σε μια μεγάλη συκιά που βρισκόταν έξω από το χωριό, ή κατά μία άλλη εκδοχή ότι είναι χτισμένο στη σκιά του Αγίου Όρους.
Το χωριό κατάφερε μέχρι σήμερα να διατηρήσει αρκετά καλά την παραδοσιακή του αρχιτεκτονική φυσιογνωμία. Οι Συκιώτες είναι πολύ φιλόξενοι άνθρωποι και διατήρησαν τη δική τους τοπική διάλεκτο και του ξεχωριστούς χορούς. Έχει ωραία, μικρά, στενά δρομάκια με καλοδιατηρημένα σπίτια, με χαγιάτια και πεζούλια.
Στο βορινό λόφο του χωριού δεσπόζει ο επιβλητικός πέτρινος ναός του Αγίου Αθανασίου, ο οποίος χτίστηκε το 1814, καταστράφηκε το 1854 (από τον Μακεδόνα οπλαρχηγό Τσάμη Καρατάσο, ο οποίος απέκλεισε μέσα στην εκκλησία τους Τούρκους, που διαφέντευαν μέχρι τότε τη Συκιά, και τους έκαψε) και ξαναχτίστηκε το 1856. Δίπλα στο ναό υπάρχει το θαυμάσιο παλιό σχολείο του χωριού με τους πέτρινους κίονες, κτίσμα του 1870.
Το χωριό απέχει 2 περίπου χλμ. από τον κεντρικό δρόμο προς την ενδοχώρα. Στην γύρω περιοχή υπάρχουν θαυμάσιες παραλίες.

Η Τορώνη είναι χωριό στα νοτιοδυτικά της χερσονήσου Σιθωνίας του νομού Χαλκιδικής. Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι ο τουρισμός, όπως επίσης η γεωργία και η αλιεία. Η Τορώνη παρουσίασε τουριστική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια. Η απόσταση του οικισμού από το Νέο Μαρμαρά είναι 23 χιλιόμετρα. . Έπειτα από την ακτή Τριστινίκα και την Τορώνη, οι επισκέπτες μπορούν να φτάσουν στην τουριστική περιοχή του Πόρτο Κουφό. Ο εν λόγω οικισμός αναπτύχθηκε επίσης τα τελευταία χρόνια και δημιουργήθηκε προβλήτα. Έξω από το λιμάνι, το οποίο είναι το μεγαλύτερο και ασφαλέστερο στη Βόρεια Ελλάδα συναντούμε την τοποθεσία καρτάλια , με βραχώδεις ακτές. Το όνομά τους οφείλεται στους γυπαετούς που οι ντόπιοι τους ονομάζουν «καρτάλια».
Κατά τη Μυθολογία, η Τορώνη ήταν σύζυγος του Πρωτέα, γιου του Ποσειδώνα. Τα παιδιά της σκοτώθηκαν όταν προκάλεσαν σε μάχη τον Ηρακλή.
Στην περιοχή έχουν βρεθεί από τους αρχαιολόγους ίχνη από προϊστορικό οικισμό. Οι σημαντικότερες ανασκαφές έγιναν το 1975. Η πόλη δημιουργήθηκε από εποίκους με καταγωγή από τη Χαλκίδα, τον 8ο αιώνα π.Χ. και σύντομα κατέστη μια από τις σημαντικότερες πόλεις όχι μόνο στη Σιθωνία αλλά και σε ολόκληρη τη Χαλκιδική. Έλαβε μέρος ενεργά στους Περσικούς Πολέμους , καθώς επίσης και στον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Το 348 π.Χ. την κατέλαβε ο Φίλιππος Β΄και το 168 π.Χ. οι Ρωμαίοι. Από εκείνη την περίοδο έχασε τη σημασία της και κατέληξε να είναι μικρός οικισμός, που και αυτός καταστράφηκε κατά τη διάρκεια επιδρομών τον 6ο και το 15ο αιώνα. Στη δεύτερη περίπτωση, οι κάτοικοι εξαιτίας των πειρατικών επιδρομών εγκατέλειψαν την Τορώνη και κατέφυγαν στη γειτονική Συκιά.Στα βυζαντινά χρόνια η περιοχή ήταν Μετόχια Αγιορείτικων Μονών. Σήμερα σώζονται ερείπια και τα τείχη της παλιάς πόλης (στη Βίγλα).
Επίσης, μνημεία της Τορώνης αποτελούν το κάστρο της Ληκύθου και η παλαιοχριστιανική εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, τρίκλιτη βασιλική του 5ου αιώνα. Η εκκλησία καταστράφηκε από φωτιά τον 6ο αιώνα και στη θέση της οικοδομήθηκε άλλος, μικρότερος ναός. Κατά την περίοδο της γερμανικής Κατοχή, το λιμάνι στο Πόρτο Κουφό χρησιμοποιήθηκε από τους Ναζί για πολεμικούς σκοπούς.

Αναμεσα σε βουνά και θάλασσα ειναι κτισμένο το χωριό Αγιος Νικόλαος Απέχει απο τηνΘεσσαλονίκη 100 χιλιόμετρα
Στη γραφικότατη πλατεία του Αγ. Νικολάου μπορεί κανείς να απολαύσει τον καφέ του αλλά και το ρακί που πάντα συνοδεύεται από γευστικότατα μεζεδάκια που έχουν μάθει να φτιάχνουν με τα χέρια τους οι γυναίκες του Αγ. Νικολάου.
Στις 26 Ιουλίου πραγματοποιείται το πανηγύρι της Αγ. Παρασκευής που τα τελευταία χρόνια εμπλουτίστηκε με ένα μεγάλο αριθμό πολιτιστικών εκδηλώσεων. Ο επισκέπτης μπορεί τότε να σχηματίσει μια σφαιρική άποψη για το χωριό αλλά και για την ιδιοσυγκρασία των κατοίκων του.
Ο Αγ. Νικόλαος συμπεριλαμβάνει πολλούς οικισμούς. Ο πιο κοντινός είναι ο Πύργος. Στη κορυφή του δεσπόζει το κάστρο που χτίσθηκε τον 14ο αιώνα και μαρτυρά την προϊστορική υπόσταση του Πύργου. Πολλοί επισκέπτες χαρακτηρίζουν την παραλία που βρίσκεται κάτω από τα χαλάσματα του κάστρου σαν μία από τις ομορφότερες της Ελλάδας. Θα πρέπει να αναφερθεί ότι η παραλία αυτή αγγίζει, μαζί με την παραλία του Λιβροχιού τα 3 χιλιόμετρα.
Συνεχίζοντας νότια ο ταξιδευτής θα συναντήσει το λιμάνι του Όρμου της Παναγιάς, το Λαγονήσι και το Μπαταρά, ακρογιάλια που το κάθε ένα έχει τη δική του ξεχωριστή ομορφιά.
Μόλις 14 χιλιόμετρα από τον Αγ. Νικόλαο βρίσκεται ο παραθαλάσσιος οικισμός της Βουρβουρούς. Εδώ είναι συγκεντρωμένα τα περισσότερα ξενοδοχεία και κέντρα διασκέδασης του Αγ. Νικολάου. Στην περιοχή κατασκευάσθηκε ο οικισμός των καθηγητών του Α.Π.Θ. Ο επισκέπτης του θέρετρου αυτού δεν πρέπει να παραλείψει να επισκεφθεί τον πέτρινο ναό που ίσως να είναι το στολίδι της Βουρβουρούς.
Οι πιο μεγάλες παραλίες της Βουρβουρούς είναι το Καρύδι που τα νερά του είναι ρηχά και του Φάβα που είναι κατάλληλη για τους πιο τολμηρούς. Από τη Βουρβουρού μέχρι του Ζωγράφου όπου και τελειώνει ο Δήμος Σιθωνίας υπάρχουν κάμπινγκ γνωστά σε όλη τη νεολαία, πράγμα που το επιβεβαιώνει ο μεγάλος αριθμός επισκεπτών που έχουν τα καταλύματα αυτά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Παραλίες πανέμορφες, εικόνες που ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο, ανθρώπους υπέροχους θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει όποιος επιλέξει να επισκεφθεί τον τόπο αυτό με το εύφορο κλίμα και με τους ευλογημένους ανθρώπους.

Στα βόρεια όρια του Δήμου Σιθωνίας, σε υψόμετρο 150 μέτρων από τη θάλασσα βρίσκεται το Μεταγκίτσι που χτίστηκε εκεί όπου παλιότερα βρισκόταν η θρυλική Άσσα, μια από τις σπουδαιότερες πόλεις της Χαλκιδικής. Ενώνει βορά και νότο και για αυτό αποτελεί πόλο έλξης για τους επισκέπτες του δήμου Σιθωνίας. Το Μεταγκίτσι απέχει γύρω στα 100 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη και ο ταξιδευτής μπορεί να διαλέξει ανάμεσα σε πολλές διαδρομές για να φθάσει στο προορισμό του.
Τα περισσότερα σπίτια του χωριού είναι πέτρινα, χτισμένα σύμφωνα με τον παραδοσιακό τρόπο και εντυπωσιάζουν τους επισκέπτες.
Το χωριό αυτό είναι γνωστό σε όλη Χαλκιδική. Ένας από τους λόγους είναι το απίστευτα νόστιμο φαγητό που μπορεί κάποιος να δοκιμάσει στις φιλόξενες ταβέρνες του Μεταγκιτσίου. Είναι γεγονός πως ότι μαγειρεύεται στο Μεταγκίτσι είναι φτιαγμένο με ντόπια υλικά, καθώς οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία και τη γεωργία.
Το Μεταγκίτσι μπορεί να ικανοποιήσει τους λάτρεις του βουνού αλλά και της θάλασσας, καθώς βρίσκεται μόνο 4 χιλιόμετρα από τις παραλίες που διοικητικά ανήκουν στον Άγιο Νικόλαο. Μια αξέχαστη περιπατητική διαδρομή που θα δώσει την ευκαιρία στους επισκέπτες να γνωρίσουν τη φυσική ομορφιά της βόρειας Σιθωνίας είναι το φράγμα του ποταμού Χαβρία. Αφετηρία της διαδρομής αυτής είναι η Αγία Κυριακή και τέλος της η θέση Δέση.
Η πρώτη παραλία του Μεταγκιτσίου είναι ο Ελαιώνας. Λίγο μετά συναντάμε τον Κοκαλά, μια παραλία που χαρακτηριστικό της είναι τα απόκρημνα βράχια που προκαλούν δέος στους επισκέπτες.