Τα ίχνη της ολβίας Κορίνθου είναι πολλά και ενδιαφέροντα. Σταχυολογούμε:

Ο περίφημος και επιβλητικός, ακόμη και σήμερα, αρχαϊκός ναός του Απόλλωνα, με τους μονολιθικούς δωρικούς κίονες από τους οποίους εφτά παραμένουν όρθιοι σε περίοπτη θέση πάνω από τα ερείπια της αγοράς.

Οι δωρικοί κίονες του πτερού ήταν 6 στις στενές πλευρές και 15 στις μακρές. Για τη στήριξη της οροφής υπήρχαν και εσωτερικές κιονοστοιχίες κατά μήκος του αρκετά επιμήκους σηκού, ο οποίος ήταν χωρισμένος σε δύο δωμάτια και επιπλέον σε πρόναο και οπισθόδομο που είχαν στην πρόσοψή τους ανά δύο κίονες ανάμεσα σε παραστάδες.

Ο ναός χτίστηκε περί το 530 π.Χ. Η αγορά είχε μορφή ορθογωνίου και διαστάσεις 160 μέτρα μήκος και 70 πλάτος. Τα κυριότερα κτίσματα που την περιβάλλουν είναι η νότια στοά, που σχηματίζεται από σειρά ομοιόμορφων καταστημάτων, καθένα από τα οποία ήταν χωρισμένο σε δύο δωμάτια. Μπροστά στα καταστήματα υπάρχει διπλή σειρά κιονοστοιχίας.

Η εξωτερική ήταν δωρική, ενώ η εσωτερική ιωνική. Ανάμεσα σ’ αυτή τη στοά παρεμβάλλεται το βουλευτήριο.Άλλη σειρά καταστημάτων της αγοράς είναι τα κεντρικά καταστήματα με το “βήμα του Αποστόλου Παύλου” ανάμεσά τους και μία άλλη σειρά είναι τα βορειοδυτικά καταστήματα, που περιλαμβάνουν το χαρακτηριστικό τοξωτό οικοδόμημα ανάμεσά τους.

Αφήνοντας την αγορά και κατεβαίνοντας τα μνημειακά σκαλοπάτια των προπυλαίων, προσεγγίζουμε την οδό Λεχαίου. Κοντά της βρίσκεται η Πειρήνη κρήνη με τα έξι ανοίγματα (τους χώρους που μοιάζουν σα σπηλιές), όπως μας λέει ο Παυσανίας. Ενδιαφέρουσα είναι και η κρήνη Γλαύκη, σκαλισμένη σε βράχο.

Έξω από τον κυρίως αρχαιολογικό χώρο επισκέψιμα είναι τα εξής μνημεία: Το Ωδείο, το οποίο κατασκευάστηκε στο τέλος του 1ου αιώνα μ.Χ., ανακαινίστηκε από τον Ηρώδη τον Αττικό και δημιουργήθηκε τότε η αυλή του με στοές γύρω, η οποία έφερε το ωδείο πλησιέστερα στο θέατρο.

Αυτό βρίσκεται λίγο χαμηλότερα. Βεβαιώθηκαν ίχνη ενός παλιότερου θεάτρου του τέλους του 5ου π.Χ. αιώνα με ξύλινη σκηνή. Τον 3ο π.Χ. αιώνα το θέατρο αποκτά χτιστή σκηνή.

Το κοίλο του (κερκίδες) υπολογίζεται πως ήταν χωρητικότητας 18.000 θεατών. Στην αρχή του 3ου μ.Χ. αιώνα η ορχήστρα μετατράπηκε σε ρωμαϊκή αρένα για θηριομαχίες. Βόρεια του θεάτρου εντοπίζονται λείψανα του γυμνασίου.

Τέλος, το Ασκληπιείο κοντά στην πηγή Λέρνα. Η ανασκαφή έδειξε πως το Ασκληπιείο είναι σκαλισμένο κατά το μεγαλύτερο μέρος στο βράχο. Ο ναός είχε διαστάσεις 14,93Χ8,32 μέτρα με σηκό και πρόναο με τέσσερις δωρικούς κίονες μπροστά.

Στον Ακροκόρινθο, το κάστρο της Κορίνθου, οι ανασκαφές ξεκίνησαν το 1961 από την Αμερικανική αρχαιολογική Σχολή. Τα σημαντικότερα κτίσματα που ήρθαν στο φως είναι τα εξής:

Ο ναΐσκος της Αφροδίτης, οι μικροί ναοί που ήταν αφιερωμένοι στη Δήμητρα και την Κόρη, βωμοί του Ήλιου, η κρήνη της “επάνω Πειρήνης”.

Επειδή το κάστρο ήταν σε διαρκή χρήση από την πρώιμη αρχαιότητα μέχρι και πρόσφατα, τα κατά καιρούς κτίσματα έχουν αποδομηθεί και αναδομηθεί διαφορετικά πολλές φορές, ενώ το οικοδομικό υλικό έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές για να καλύψει τις ανάγκες των εποχών.

Έτσι, τα ευρήματα της αρχαιότητας είναι πραγματικά πενιχρά, παρά το γεγονός ότι το οικοδομικό υλικό αυτής της εποχής είναι διάσπαρτο στο χώρο και ξαναχρησιμοποιημένο σε νεότερα κτίρια.

Η περιοχή του Ισθμού της Κορίνθου ήταν πάντα μία στρατηγική περιοχή και πάντα οι Κορίνθιοι την είχαν οχυρώσει με σειρά από οχυρωματικά έργα.

Τα πρώτα ίχνη τείχους, τα οποία ακολουθούν το σωζόμενο τείχος, που αποκαλείται «Ιουστινιάνειο» από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ιουστινιανό, ο οποίος, το ανακαίνισε και το επεξέτεινε τον 6^ο μΧ αιώνα, έχουν κατασκευαστεί την Μυκηναϊκή Περίοδο.

Το 480πΧ, κατά τους Περσικούς Πολέμους, γίνεται μεγάλη και εκτεταμένη ανακατασκευή του Τείχους, του οποίου η σημασία για τους αμυνόμενους Έλληνες είναι τόσο μεγάλη που ονομάζεται «Πανελλήνιο Τείχος».

Ανακαινίζεται ξανά, αλλά πολύ βιαστικά κατά την εισβολή των Γαλατών στην Ελλάδα και το 146πΧ είναι μάρτυρας της καταστροφής του τελευταίου ελληνικού στρατού που μάχεται κατά της υποδούλωσης από τους Ρωμαίους.

Ο Θεοδόσιος Β΄ (408-451μ.Χ.). ανακαινίζει το τείχος για να προστατέψει την Πελοπόννησο από τις επιδρομές του Αλάριχου. Στη συνέχεια ο Ιουστινιανός θα το ανακατασκεύασει πλήρως και το 14ο αιώνα μΧ, ο αυτοκράτορας Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγος, ο οποίος επέβλεψε προσωπικά τις εργασίες, το τείχος ανοικοδομήθηκε για να αποκρουστούν οι Τούρκοι.

Το 1446 όμως, το τείχος υποχώρησε στους βομβαρδισμούς του Τούρκου σουλτάνου Μουράτ Β΄ και κυριεύτηκε. Το 1452 ο σουλτάνος Μεχμέτ Β΄ έστειλε τον Τουραχάν που πέρασε το Εξαμίλιο παρά την γενναία άμυνα από τους βυζαντινούς.

Το 15^ο αιώνα, οι Ενετοί επισκευάζουν όπως-όπως το τείχος και δημιουργούν ένα οχυρωμένο λιμανάκι στη Ποσειδωνία, στα ΒΔ του Σιδηροδρομικού Σταθμού της Κορίνθου, τμήματα του οποίου σώζονται ως σήμερα.

Το τείχος έχει μήκος 7,5 χλμ και πλάτος περίπου 3,00μ. και ενισχύεται σε τακτά διαστήματα με 67 τετράγωνους πύργους που εξέχουν της τειχογραμμής με ομαλή διαμόρφωση. Η θεμελίωση του είναι πάνω στον φυσικό βράχο και ακολουθεί την διαμόρφωση του εδάφους σε όλο το μήκος του. Στην εξωτερική του όψη έχουν χρησιμοποιηθεί λαξευμένοι δόμοι από κορινθιακό ψαμμίτη, ένα μέρος των οποίων προέρχεται από τα γειτονικά ιερά του Ίσθμιου Ποσειδώνα, το Παλαιμόνιο κ.α. Επίσης, έχουν ενσωματωθεί στη δομή του πολλά αρχιτεκτονικά μέλη όπως βάσεις, σπόνδυλοι, κορμοί κιόνων, τμήματα επιστυλίων , τμήματα γείσων, πλάκες κλπ.

Από το 2004, ενεργούνται εργασίες στερέωσης και ανάδειξης του Μνημείου από το ΥΠΠΟ και υπάρχει πρόβλεψη για διαδρομές γύρω από τα σωζόμενα τμήματα του.

Ο Ακροκόρινθος, αυτό το φυσικό Μνημείο, από τότε που κάτω από την επιβλητική του προστασία πρωτοδημιουργήθηκε ένας μικρός οικισμός κοντά στον Ακροκόρινθο, η Εφύρα, ο οποίος στη συνέχεια εξελίχθηκε στην πάμπλουτη και περήφανη Κόρινθο, ήταν το φυσικό σημάδι της ύπαρξης της πόλης, και οχυρώθηκε κατά υποδειγματικό τρόπο, αποτελώντας το σημαντικότερο οχυρωματικό έργο της περιοχής από την αρχαιότητα ως τα νεώτερα χρόνια. Οι επιβλητικές του οχυρώσεις θεμελιώθηκαν στα μυκηναϊκά χρόνια και απέκτησαν μεγαλοπρέπεια μεταξύ του 7ου-6ου π.Χ. αιώνα., όταν η δυναστεία των Κυψελιδών (Κύψελος, Περίανδρος κλπ) έφθασε την Κόρινθο στο απόγειο της ακμής της. Το κάστρο του Ακροκορίνθου, σε όλη τη ύπαρξη του ήταν άπαρτο. Με τα 574μ. υψόμετρο, την άγρια μεγαλοπρέπειά του και το μοναδικό δώρο της φύσης (ή του θεού Ασωπού στον Σίσυφο) την πηγή της Άνω Πειρήνης, αντιστάθηκε σε κάθε εχθρό που θέλησε να καταλάβει το «Άστρο των Άστρων», τον «Παντεπόπτη και Κλειδοκράτορα της Πελοποννήσου», το «Κάστρον φοβερόν, το κάλλιον της Ρωμανίας». Είναι το μεγαλύτερο κάστρο της Ελλάδας και ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης.

Σήμερα, η είσοδος του κάστρου είναι από τα δυτικά, όπου καταλήγει ο σύγχρονος δρόμος, αλλά κατά τους προϊστορικούς χρόνους η είσοδος ήταν από την βορειοδυτική πλευρά. Στη συνέχεια, μέσα στον περίβολο των τειχών χτίστηκε ο περίφημος ναός της ένοπλης Αφροδίτης, όπου οι ιέρειες της θεάς ασκούσαν την ιερή πορνεία. Ο Ακροκόρινθος αποτελούσε την Ακρόπολη της Κορίνθου – εκεί χρωστά τ΄ όνομά του από το συνδυασμό των λέξεων Άκρο και Κόρινθος- και οχυρώθηκε με εξαιρετική επιμέλεια. Αριστερά της 1ης Πύλης και δεξιά διακρίνονται τμήματα του τείχους των κλασικών χρόνων της αρχαιότητας και ακριβώς πάνω τους οι προσθήκες της βυζαντινής εποχής, της Φραγκοκρατίας, της ενετοκρατίας και της τουρκοκρατίας.

Η 1ηπύλη, όπως και οι άλλες δύο αποτελούν τυπικά δείγματα φράγκικης, φρουριακής αρχιτεκτονικής. Η 2η πύλη όμως δεν είναι εξ’ ολοκλήρου φράγκικη κατασκευή, αλλά βελτίωση της βυζαντινής πύλης του 9ου – 10ου μΧ αιώνα, γι’ αυτό η πύλη είναι διώροφη και ο 2ος όροφος φέρει το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου (εθνόσημο της Βενετίας), ώστε να καταδείξει την ισχύ των νέων κυρίαρχων του κάστρου.

Οι 3 πύλες, πλαισιώνονται από 3 σειρές πανίσχυρων τειχών. Τα τείχη ακολουθούν πολυγωνική διαδρομή, σύμφωνα με την φυσική γραμμή του βράχου και ενισχύονται από πύργους, προμαχώνες, επάλξεις με πολεμίστρες και κανονιοθυρίδες.

Το μέσο πάχος των τειχών είναι 2 μέτρα, το πάχος του στηθαίου κυμαίνεται ανάμεσα στους 60 και 70 πόντους με διαδοχικά ανοίγματα ύψους περί το 1,65.

Μετά την 3η σειρά των τειχών, κατασκευασμένη πάνω στο κλασικό τείχος (δηλ. την βασική οχύρωση των αρχαίων χρόνων), απλώνεται ο χώρος όπου βρίσκονται τα ερείπια του Μεγαλόπρεπου Ναού της Αφροδίτης, ένα Τζαμί του 16ου αιώνα, ένας Μιναρές, μία Δεξαμενή των Βυζαντινών χρόνων, η οποία πιθανόν είναι η Βυζαντινή Μητρόπολη που ισοπέδωσαν οι Ενετοί και τη μετέβαλαν σε δεξαμενή, ο Πύργος του Βιλλαρδουϊνου, η υπόγεια Άνω Πειρήνη Κρήνη (οι ντόπιοι την αποκαλούν Δραγονέρα) και η καλοδιατηρημένη ανατολική σειρά των τειχών.

Ο Ναός της Αφροδίτης είναι στο υψηλότερο σημείο του Ακροκορίνθου. Από κει μπορεί ο επισκέπτης να ατενίσει μία τεράστια περιοχή: Τον Κιθαιρώνα, τη Ζήρεια, το Παναχαϊκό, την Στερεά Ελλάδα, την πεδιάδα του Άργους, ολόκληρο τον Κορινθιακό, τον Σαρωνικό και όταν υπάρχει μεγάλη διαύγεια, διακρίνεται η Ακρόπολη των Αθηνών.

Λίγοι ασφόδελοι φυτρώνουν πάντα στο σημείο αυτό. Είναι πια η μόνη ανάμνηση από τις ολόδροσες ιέρειες της Αφροδίτης που για 700 περίπου χρόνια ατένιζαν τις πατρίδες τους από το ίδιο ακριβώς μέρος, από το μέρος που ήταν διάσημο σε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο.

Αλλά η ιστορία του Ακροκορίνθου δεν περιορίζεται εδώ: Όντας υπερασπιστής της ελευθερίας το Κάστρο, είδε στιγμές ηρωισμού και αυτοθυσίας.

Το 1208, Άρχοντας του Κάστρου είναι ο Λέοντας Σγουρός. Μέχρι τότε έχει νικήσει τους Φράγκους εισβολείς, παρά το γεγονός ότι αυτοί κατά την 1η πολιορκία του Κάστρου είχαν χτίσει ένα σωζόμενο έως σήμερα καστράκι ελέγχου (το Πεντεσκούφι) απέναντι από την είσοδο του Ακροκορίνθου. Τώρα όμως, τα τρόφιμα δεν επαρκούν. Ο Σγουρός, εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, δένει τα μάτια του αγαπημένου του αλόγου, ανοίγει μία θύρα του τείχους πάνω στον γκρεμό, το σπιρουνίζει και περνά στην Ιστορία, ανυπότακτος στον κατακτητή.

Το Κάστρο περνά τώρα στα χέρια του Δεσπότη της Ηπείρου Μιχαήλ Α΄ που το εμπιστεύεται στον ανιψιό του Θεόδωρο. Αυτός, μετά από πολιορκία 5 ετών, θα το παραδώσει στον Γουλιέλμο Βιλλεαρδουϊνο, που έτσι θα κατακτήσει ολόκληρη την Πελοπόννησο.

Τον 14ο αιώνα, ο Ακροκόρινθος υποδέχεται στην αγκαλιά του ολόκληρο τον πληθυσμό της Κορίνθου και η πόλη ερημώνει για 3 αιώνες.

Το 1395, το Κάστρο πουλιέται από τον Φλωρεντινό Τραπεζίτη Νέριο Τόκκο στον Θεόδωρο Παλαιολόγο. Το 1397, ο Θεόδωρος το πουλά στους Ιωαννίτες Ιππότες της Μάλτας, φοβούμενος του Τούρκους, αλλά οι Ιωαννίτες του το ξαναεπιστρέφουν το 1404. Το 1458 καταλαμβάνεται από τον Μωάμεθ Β΄. Το 1687 καταλαμβάνεται από τους Ενετούς και το 1715 επανακαταλαμβάνεται από τους Τούρκους. Τότε ξεκινούν και οι καταστροφές των Μνημείων των Αρχαίων Κορινθίων, καθώς οι Τούρκοι προτίμησαν να εγκατασταθούν στο προνομιακό αυτό μέρος του λόφου με την εκπληκτική θέα. Εκεί θα χτιστεί και το Σεράϊ του Τούρκου Διοικητή (Μπέη). Ο πιο ονομαστός από αυτούς, ο Κιαμήλ-Μπέης, που θα είναι και ο τελευταίος Τούρκος Μπέης της Κορίνθου, σώρευσε έναν τεράστιο θησαυρό: 40.000 πουγκιά με χρυσά νομίσματα έδωσε η χήρα του στον Δράμαλη. Στις 14-1-1822 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ελευθερώνει τον Ακροκόρινθο, έχοντας στο χέρι του την γαλανόλευκη. Ήταν η πρώτη φορά στη νεώτερη ελληνική Ιστορία που κυμάτιζε η Ελληνική Σημαία και κυμάτιζε στον Ακροκόρινθο, μία από τις μεγάλες, τις βαθιά συγκινητικές στιγμές της ιστορίας μας, δέθηκε μαζί του.

Η μαγευτική θέα από τον Ακροκόρινθο κόβει πραγματικά την ανάσα. Ολόκληρη η κορινθιακή γη είναι στη διάθεση του επισκέπτη. Από κει μπορεί να δει την ολοζώντανη πόλη της Κορίνθου με τον εκπληκτικής αρχιτεκτονικής Ναό του Απ. Παύλου, το λιμάνι της, με τη μικρή όμορφη μαρίνα και τα δεκάδες δεμένα καΐκια με τα ολόφρεσκα ψάρια, τη υπέροχη παραλία «Καλάμια» με τα άπειρα εστιατόρια, καφέ και κλαμπ, την Αρχαία Κόρινθο με τα λαμπρά απομεινάρια της Δόξας της, το εκπληκτικό τεχνητό λιμάνι του Λεχαίου με την μεγαλύτερη Βασιλική της Ελλάδας, τις Κεγχρεές με την καταγάλανη και κρυστάλλινη θάλασσα, να επιλέξει τη διαμονή του στα πολυτελή ξενοδοχεία και τις εκδρομές του στα καταπράσινα και δροσερά ΔΔ των Εξαμιλίων, της Ξυλοκέριζας του Σολωμού, γεμάτα από παραδοσιακές ταβέρνες.

Το Λαογραφικό-Ιστορικό Μουσείο Κορίνθου ,Βάσου Πετροπούλου- Παν. Γαρταγάνη, είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου (Ν.Π.Ι.Δ.), Κοινωφελές Ίδρυμα, το οποίο συστήθηκε το 1976, από την Αλκμήνη Γαρταγάνη-Πετροπούλου. Σκοπός του είναι η ανεύρεση, συντήρηση, έκθεση, και προβολή λαογραφικού και ιστορικού υλικού καθώς επίσης και η διάδοση των σχετικών γνώσεων και πληροφοριών στους ενδιαφερόμενους αλλά και στο ευρύ κοινό.

Το μουσείο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης της Κορίνθου, δίπλα από τη πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου (Φλοίσβος) και όπισθεν της στρατιωτικής Λέσχης Κορίνθου και περιβάλλεται από μια μικρή πλατεία όπου έχει στηθεί η προτομή της ιδρύτριας του. Στεγάζεται σε ιδιόκτητο τριώροφο κτίριο, που ανεγέρθηκε με δαπάνες της δωρήτριάς του και την αρωγή του Υπουργείου Πολιτισμού, σε οικόπεδο που παραχωρήθηκε από το Ελληνικό Δημόσιο.

Ο Δήμος Κορινθίων συμπαραστάθηκε σε όλες τις φάσεις ανέγερσης του κτιρίου,το οποίο κτίσθηκε σε σχέδια του ακαδημαϊκού Σόλωνος Κυδωνιάτη, μελέτες του μηχανικού Αρ. Παπαθάνου καθώς και του μηχανολόγου Ιωάννη Γαρταγάνη. Τη προσπάθεια αυτή, στήριξαν ομόλογα Ιδρύματα και πλειάδα ειδικών, με σκοπό τη τεκμηρίωση των συλλογών και του σχεδιασμού της μόνιμης έκθεσης του Μουσείου, όπως το κέντρο ¨Έρευνας και Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, τα Μουσεία Μπενάκη, Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης και το Εθνικό Ιστορικό.

Οι πλούσιες συλλογές του χρονολογούνται από τις αρχές του 19 αιώνα έως τα μέσα του 20ου και περιλαμβάνουν γυναικείες και ανδρικές φορεσιές από πολλές περιοχές της Ελλάδος, με κεντήματα, υφαντά, έργα αργυροχρυσοχοιας, μεταλλοτεχνίας, ξυλογλυπτικής καθώς και αγροτικά εργαλεία και οικιακά σκεύη.

Στο πρώτο και δεύτερο όροφο του Μουσείου εκθέτονται διάφορες γυναικείες και αντρικές φορεσιές καθώς επίσης πληθώρα κεντημάτων και κοσμημάτων. Ο τρίτος όροφος είναι προορισμένος για τα εκπαιδευτικά προγράμματα και τις περιοδικές εκθέσεις, όπου πραγματοποιούνται τουλάχιστον μία φορά κάθε χρόνο, με ποικίλη θεματολογία συνοδευόμενη συνήθως από το ανάλογο έντυπο υλικό.

Το Μουσείο συνεργάζεται με φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης οργανώνει εκδηλώσεις και προβαίνει κατά καιρούς σε εκδόσεις, αξιοποιώντας έτσι τις πλούσιες συλλογές του.

Ο ναός του Αποστόλου Παύλου, πολιούχου της πόλης της Κορίνθου, οικοδομήθηκε το 1932-34 πάνω σε σχέδια του αρχιτέκτονα μηχανικού που υλοποίησε ο ντόπιος Αρχιτέκτονας Νίκος Κοτσερώνης.

Η όλη σύλληψη του ναού βασίζεται στον ναό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Θεωρείται ένα από τα υποδείγματα νεώτερης εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια και καταλαμβάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο.

Στη ΝΔ πλευρά του κήπου του ναού έχει οικοδομηθεί από τον ίδιο αρχιτέκτονα (Νίκο Κοτσερώνη) ένα κομψότατο κενοτάφιο προς τιμήν των πεσόντων κατά τον πόλεμο.

Η κυριότερη και πολυπληθέστερη παραλία της Κορίνθου, πήρε το όνομά της από τις πολλές καλαμιές που υπήρχαν στην περιοχή, προτού αναπτυχθεί τουριστικά. Βρίσκεται κοντά στη πόλη και προσεγγίζεται εύκολα ακολουθώντας την οδό Γεωργίου Παπανδρέου, που στο τέλος της καταλήγει στη θάλασσα.

Τα καλάμια είναι μια οργανωμένη και όμορφη παραλία, που μέσα αποτελείται από λεπτή άμμο και έξω καλύπτεται, στο μεγαλύτερο μέρος της από βότσαλα. Σ’ αυτό το κοσμοπολίτικο και μοντέρνο παραλιακό μέτωπο, ο επισκέπτης μπορεί να επιλέξει ατέλειωτες βόλτες στον πεζόδρομό του, να απολαύσει ένα ευχάριστο περιβάλλον στα πολλά café-bars ή να γευματίσει σε κάποιο στέκι. Η παραλία είναι τόπος συνάντησης και διασκέδασης κάθε ηλικίας τόσο για τους ντόπιους όσο και τους επισκέπτες της, όχι μόνο τους ζεστούς μήνες αλλά καθ’ όλη την διάρκεια του έτους.

Η θέα από την παραλία που απολαμβάνει ο επισκέπτης, βλέποντας τη δύση του ήλιου στον Κορινθιακό κόλπο, είναι μαγευτική και αποτελεί ένα επιπλέον κίνητρο για μία εξόρμηση έξω από το «κλεινόν-Άστυ».

Accordion content

 Φραγκολίμανο είναι μια ήρεμη βοτσαλωτή παραλία για χαλάρωση και ξεκούραση.Πριν ξεκινήστε είναι καλό να προμηθευτείτε τα απαραίτητα μιας και δεν θα τα βρείτε στην παραλία.Η προσέλευση είναι εύκολη με σχετικά καλό δρόμο.