Η Κυλλήνη έχει κατοικηθεί από την παλαιολιθική εποχή. Η πρώτη γραπτή μαρτυρία είναι από τον Όμηρο ο οποίος μας λέει για τον φόνο του Ώτου του Κυλλήνιου, αρχηγού των Επειών κατά τον Τρωικό πόλεμο από τον Πολυδάμα. Σύμφωνα με τον Παυσανία ιδρύθηκε από Αρκάδες που μετανάστευσαν εδώ από την περιοχή του όρους Κυλλήνη και ήταν επίνειο της αρχαίας Ήλιδας, σε απόσταση 120 σταδίων (23 χιλιόμετρα) από αυτή. Είχε ιερά του Ασκληπιού, της Αφροδίτης και άγαλμα του Ερμή, το οποίο ήταν ένας όρθιος Φαλλός επάνω σε βάθρο. Ο Ερμής ήταν ο προστάτης της πόλης και η λατρεία του ήρθε μαζί με τους Αρκάδες οικιστές, αφού ο θεός είχε γεννηθεί στο όρος Κυλλήνη. Το άγαλμα του Ασκληπιού είχε φτιαχτεί από τον Κολώτη, μαθητή του Φειδία. Μας αναφέρει μάλιστα πως ήταν στραμμένη προς την Σικελία

Το 1204 οι Φράγκοι ανακατασκεύασαν το αρχαίο λιμάνι και δημιούργησαν μια νέα πόλη, τη Γλαρέντζα, η οποία έκοψε και δικό της νόμισμα, το τορνέζι. Η Γλαρέντζα έφτασε σε μεγάλη ακμή και ήταν από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Μεσογείου. Το 1421-22 ο Κ. Τόκκο θα εξαγοράσει από τον Φράνκο Ολιβιέρο την Γλαρέντζα και θα την εποικίσει με Αλβανούς και με πρώην άρχοντες από το Δεσποτάτο της Ηπείρου. Το 1428 πέρασε σαν προίκα στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον τελευταίο βυζαντινό αυτοκράτορα, ο οποίος όμως το 1432 θα την γκρεμίσει εκ θεμελίων για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των πειρατών. Από τότε η περιοχή ήταν μικρός οικισμός μέχρι την απελευθέρωση, που εποικίστηκε από Επτανήσιους και βοσκούς και αργότερα από πρόσφυγες Μικρασιάτες .

Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα του νομού, στις ακτές του Ιονίου. Η περιοχή αποτελούσε την διοικητική πρωτεύουσα του Φραγκικού κράτους της Πελοποννήσου, του Πριγκιπάτου της Αχαΐας, την περίοδο της Φραγκοκρατίας. Απομεινάρι αυτής της περιόδου είναι το εντυπωσιακό κάστρο Χλεμούτσι, στο οποίο οφείλει και την ονομασία του ο δήμος. Αποτελείται από 4 δημοτικά διαμερίσματα το Κάστρο, την Κυλλήνη, το Νεοχώρι και την Κάτω Παναγιά, καταλαμβάνει έκταση 49,3 km2 και έχε συνολικό πληθυσμό 4.486 κατοίκους.

Η Κυλλήνη αποτελεί ένα από τα δύο λιμάνια της Ηλείας. Οφείλει το όνομά της στην ομώνυμη πόλη της Αρχαίας Ηλείας που απείχε 120 στάδια από την Ήλιδα και ήταν το επίνειό της. Η Κυλλήνη είναι γνωστή και για τα ιαματικά λουτρά της.

Τα ιαματικά λουτρά της Κυλλήνης απέχουν 9 χιλιόμετρα από την κωμόπολη και βρίσκονται μέσα σε φυσικό δάσος. Τα λουτρά υπάρχουν από την αρχαιότητα και έχουν βρεθεί εγκαταστάσεις ρωμαϊκών χρόνων.

Η περιοχή έχει κατοικηθεί από την παλαιολιθική εποχή, η πρώτη γραπτή μαρτυρία είναι από τον Όμηρο ο οποίος μας λέει για τον φόνο του Ώτου του Κυλλήνιου, αρχηγού των Επειών κατά τον Τρωικό πόλεμο από τον Πολυδάμα. Σύμφωνα με τον Παυσανία ιδρύθηκε από Αρκάδες που μετανάστευσαν εδώ από την περιοχή του όρους Κυλλήνη και ήταν επίνειο της αρχαίας Ολυμπίας 120 στάδια (23 χιλιόμετρα) απόσταση από αυτή. Είχε ιερά του Ασκληπιού της Αφροδίτης και άγαλμα του Ερμή το οποίο ήταν ένας όρθιος Φαλλός πάνω σε βάθρο, ο Ερμής ήταν ο προστάτης της πόλης και η λατρεία ήρθε μαζί με του Αρκάδες οικιστές αφού ο θεός είχε γεννηθεί στο όρος Κυλλήνη, Ο Φαλός είχε φτιαχτή από τον Κολώτη μαθητή του Φειδία. Μας αναφέρει μάλιστα πως ήταν στραμμένη προς την Σικελία.
Το 1204 οι φράγκοι ανακατασκευάζουν το αρχαίο λιμάνι και δημιούργησαν μια νέα πόλη την Γλαρέτζα. Η Γλαρέτζα έφτασε σε μεγάλη ακμή και ήταν από τα μεγαλύτερα λιμάνια της μεσογείου. Το 1428 πέρασε σαν προίκα στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον τελευταίο βυζαντινό αυτοκράτορα, ο οποίος όμως το 1432 θα την γκρεμίσει εκ θεμελίων για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των πειρατών. Από τότε η περιοχή ήταν μικρός οικισμός μέχρι την απελευθέρωση που εποικίστηκε από επτανήσιους και βοσκούς και αργότερα από πρόσφυγες Μικρασιάτες.

Τα   Λεχαινά   βρίσκονται  στο  νοτιοδυτικό  τμήμα  του  νομού   Ηλείας.  Στο  κέντρο  του  δυτικού μέρους   του   ηλειακού  κάμπου,  βόρεια  του  Πηνειού. Στη  μέση  σχεδόν  του  εθνικού  οδικού δικτύου  Πάτρας  Πύργου. Περίπου  50  χλμ.  από  την  Πάτρα  και  40  χλμ.  από  τον  Πύργο.(Χάρτης νομού Ηλείας & Λεχαινών).

Από τις πιο πλούσιες κωμοπόλεις του νομού, χτισμένη σε εύφορη περιοχή. Έχει 3837 κατοίκους και είναι πατρίδα του Ανδρέα Καρκαβίτσα.
Αξιοθέατα αποτελούν:

Το σπίτι του Ανδρέα Καρκαβίτσα, κοντά στην αγορά και η προτομή του, στην πλατεία του Αγίου Δημητρίου.
Η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, στην παραλία του Αγίου Παντελεήμονα.
Η λίμνη Κοτύχι, 5 χλμ 8.
Συνορεύει  με  τα Δημοτικά Διαμερίσματα Βουπρασίας  Ανδραβίδας   Τραγανού  ενώ  βρέχεται  από  το  ιόνιο πέλαγος. Το  κλίμα  που  επικρατεί  στα  Λεχαινά  είναι  ήπιο,  υποτροπικό  μεσογειακό   κλίμα  με  ψηλό δείκτη  υγρασίας  και  άφθονες  βροχοπτώσεις.  Κάτι  που  παίζει  σημαντικό  ρόλο  στην  οικονομία  της  περιοχής  μια  και  επηρεάζει  τη  χλωρίδα  και  την  πανίδα.  Η  περιοχή  είναι κατεξοχήν  αγροτική  με  αρκετά  πλούσια  βλάστηση   αλλά  και  κτηνοτροφία. Πλούσια  επίσης  είναι  και  στα   υδρόβια  πτηνά  και  ζώα  που  μπορεί  να  παρατηρήσει  κανείς είτε  ως  απλός  επισκέπτης  είτε  και  ως  κυνηγός.  Χάρης  το  εύφορο  κλίμα  με   τα  πολλά  νερά  και  μέσα  στα  όρια  του  δήμου  Λεχαινών   βρίσκεται  και  η   λιμνοθάλασσα   ΚΟΤΥΧΙΟΥ.

Πόλη – Διαμερίσματα
Ο Δήμος Λεχαινών έχει (πραγματικό) πληθυσμό 6.334 κατοίκους και έκταση 60.411στρέμματα. Περιλαμβάνει τα παρακάτω Δημοτικά Διαμερίσματα.

ΛΕΧΑΙΝΑ

Το Δημοτικό Διαμέρισμα Δ.δ. Λεχαινών έχει πληθυσμό 3.837 κατοίκους και περιλαμβάνει τα Λεχαινά(3.541 κάτοικοι),που είναι η έδρα του Δήμου, τους Αγίους Θεοδώρους(175 κάτοικοι),τον Άγιο Παντελεήμωνα και τον Καταρράχι(52 κάτοικοι).

ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ

Το Τοπικό Διαμέρισμα Αγίιου Χαραλάμπους της πρώην κοινότητας Μελίσσης  έχει πληθυσμό 93 κατοίκους και περιλαμβάνει τον Άγιο Χαράλαμπο(93 κάτοικοι).

ΑΡΕΤΗ

Το Τοπικό Διαμέρισμα Αρετής  έχει πληθυσμό 499 κατοίκους και περιλαμβάνει την Αρετή(499 κάτοικοι).

ΜΕΛΙΣΣΑ

Το Τοπικό Διαμέρισμα Μελίσσα έχει πληθυσμό 328 κατοίκους και περιλαμβάνει την Μελλίσα(328 κάτοικοι).

ΜΠΟΡΣΙΟΝ

Το Δημοτικό Διαμέρισμα Μπόρσιον έχει πληθυσμό 381 κατοίκους και περιλαμβάνει το Μπόρσιον(381 κάτοικοι).

ΜΥΡΣΙΝΗ

Το Τοπικό Διαμέρισμα Μυρσίνης έχει πληθυσμό 1.196 κατοίκους .Η Μυρσίνη είναι παραθαλάσσιο χωριό της Ηλείας, πρώην ανεξάρτητη κοινότητα και σήμερα δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Λεχαινών. Είναι χτισμένο στον κάμπο των Λεχαινών , στην θέση της αρχαίας Μύρσινας από όπου προέρχεται και η σημερινή ονομασία . Το προηγούμενο όνομα του χωριού ήταν Σουλεϊμαναγα και το είχε πάρει κατά την τουρκοκρατία όταν ανήκε στο βιαλέτι της Γαστούνης από τον Σουλειμάν αγά αφέντη του βιαλετιού

Το Δημοτικό Διαμέρισμα Βουπρασίας βρίσκεται στον νομό Ηλείας και έχει εννέα Δημοτικά Διαμερίσματα, ενώ έχει πληθυσμό 11.204 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Πρωτεύουσα του είναι η Βάρδα και τα Τοπικά Διαμερίσματα που τον αποτελούν είναι η Μανολάδα, Νέα Μανολάδα, Νησίον, Καπελέτο, Νεάπολη, Κουρτέσι, Καλυβάκια, Ξενιές και η Αετοράχη.

Βάρδα

Η  Βάρδα  σύφωνα με την απογραφή 2001 έχει 4.110 κατοίκους μαζί με τους οικισμούς Κουγαίϊκα (130) Κώμη (253)  , Συμπάνιον (427).  Σαν οικισμός αναφέρεται στις αρχές του αιώνα . Ουσιαστικός παράγων στην ανάπτυξη του υπήρξε η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής κατά το έτος 1888 . Οι εύφορες και παραγωγικές απέραντες γεωργικές εκμεταλεύσεις  και το πρώτο ρυμοτομικό σχέδιο του οικισμού  που έγινε το 1926  και παρουσιάστηκε  μια εντυπωσιακή ανάπτυξη. Ακόμη η  βάρδα οφείλει την ανάπτυξη της στη κεντρική γεωγραφική της θέση στη περιοχή και το ρόλο που παίζει ως συγκοινωνιακός κόμβος (Ο.Σ.Ε  κ.λ.π) εξυπηρέτησης των γύρω οικισμών Στην αρχή ονομάστηκε Σιδηροδρομικός Σταθμός Μανωλάδος , έπειτα Σ.Σ.Βάρδας και τέλος Βάρδα . Το όνομα της το οφείλει στην φράση «Βάρδα να περάσω » , που έλεγαν οι ταξιδιώτες λόγω της επικινδυνότητας της περιοχής . Η άποψη ότι ονομάστηκε  Βάρδα από μια μάχη που ο στρατηγός της λέγονταν Βάρδας ,δεν ευσταθεί , γιατί πουθενά δεν αναφέρεται αυτό . Λόγω λοιπόν του σιδηροδρομικού σταθμού , και της οδικής συγκοινωνίας Πατρών – Πύργου , άρχισε να προσελκύει πολλούς από τους κατοίκους της περιοχής , αλλά και από γειτονικούς νομούς και νησιά. Ο πληθυσμός της Βάρδας κατά την απογραφή του 1920 ήταν 1.073 κάτοικοι ,το 1928 ήταν 1.273 , το 1940 ήταν 1668 , το1951 ήταν 2044 ,για να φτάσουμε το 1991 να έχει 3.725 κατοίκους Τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή άνοδο , παρουσίασε η Βάρδα κατά τα έτη μεταξύ των απογραφών του 1961 και 1971 , όταν μετοίκησαν αρκετοί από τους κατοίκους των Ξενιών , οι οποίες εγκαταλείφθηκαν λόγω της κατασκευής της τεχνικής λίμνης του Πηνειού. 

Μανωλάδα

Η Μανωλάδα είναι χωριό του νομού Ηλείας. Κατά την απογραφή του 2001 είχε 1.522 κατοίκους και βρίσκεται σε εύφορη περιοχή της βορειοδυτικής Πελοποννήσου, νοτιοδυτικά της Πάτρας.Το ομώνυμο Δημοτικό Διαμέρισμα εκτός από τη Μανωλάδα περιλαμβάνει τους οικισμούς Λουτρά Υρμίνης, Μέγα Πεύκο, Μπρίνια και Σαμαραίικα

Νέα Μανωλάδα

Η Νέα Μανωλάδα “μοιράζεται” στα δύο αφού λίγο μετά το 1922 με την ανταλλαγή πληθυσμών μεταφέρθηκαν νέοι κάτοικοι στο χωριό από το Ντεμούζντερε της Τουρκίας, έτσι έχουμε τους ντόπιους και τους πρόσφυγες. Οι ντόπιοι κατοικούν στο πάνω μέρος του χωριού ενώ οι πρόσφυγες στο κάτω, γι’ αυτό το λόγο έχει 2 εκκλησίες. Το ομώνυμο Δημοτικό Διαμέρισμα εκτός από τη Ν.Μανωλάδα περιλαμβάνει τον οικισμό Αρβανιτακαίϊκα, με σύνολο πληθυσμού 1.835 κατοίκους (απογραφή 2001).

Καπελέτο

Το Καπελέτο είναι χωριό του νομού Ηλείας. Κατά την απογραφή του 2001 είχε 453 κατοίκους και βρίσκεται σε εύφορη περιοχή της βορειοδυτικής Πελοποννήσου, νοτιοδυτικά της Πάτρας. Το ομώνυμο Δημοτικό Διαμέρισμα περιλαμβάνει δύο οικισμούς (Καπελέτο και Θανασουλαίικα) με σύνολο πληθυσμού 568 κατοίκους (απογραφή 2001).
 

Αετοράχη

Το δημοτικό διαμέρισμα της  Αετορράχης, εκτείνεται στο βορειοανατολικό τμήμα του νομού Ηλείας αυτού και συνορεύει με τον νομό Αχαΐας. Είναι χτισμένο στην άκρη ενός λοφίσκου που στην ρίζα του απλώνεται απέραντη, θαρρείς θάλασσα, η τεχνητή λίμνη του Πηνειού ποταμού. Η θέση του είναι πανοραμική και από εκεί φαίνονται όλα τα χωριά της Πηνείας, στο βάθος του ορίζοντα νοτιοδυτικά του χωριού διακρίνεις, την Αρχαία Ήλιδα, πρώτη πρωτεύουσα της Ηλείας, ακόμη σύμφωνα με το θρύλο σε κείνο το σημείο ο μυθικός ήρωας Ηρακλής ένωσε τα δυο ποτάμια τον Πηνειό και τον Αλφειό και καθάρισε τα βουστάσια του βασιλιά Αυγεία. Το χωριό παλιά ονομαζόταν «Βάλακα», η ονομασία αυτή επικράτησε κατά την τουρκοκρατία,όταν εκεί κατοικούσε κάποιος τούρκος τσιφλικάς ο Βάλακ αγάς.Μετά την επανάσταση του 1821,ο Τούρκος έφυγε και όλα τα κτήματα περιήλθαν στην κατοχή των Ελλήνων. Τότε αρχίζει και ο εποικισμός,οι κάτοικοι του οποίου προέρχονται από την περιοχή των Καλαβρύτων. Ετσι άρχισε η αξιοποίηση και καλλιέργεια της γης. Τα καλλίτερα κτήματα βρισκόντουσαν δίπλα στην κοίτη του Πηνειού ποταμού, ο οποίος με τα αστείρευτα νερά του πότιζε την γη και ήταν ευλογία θεού. Πέρασαν τα χρόνια και το καλοκαίρι του έτους 1957, το χωριό άλλαξε ονομασία και από τότε λέγεται Αετορράχη, συνθετικό δύο τοπωνυμιών του χωριού, της περιοχής Αετού και της Ράχης, όπου και είναι χτισμένο. Η Αετορράχη από τότε αποτελούσε κοινότητα μαζί με το όμορο χωριό Κουμουθρέκα (που αργότερα μετονομάσθηκε σε Δάφνη).

Ξενιές

Απαρτίζεται από τα χωριά Καλυβάκια και Παλαιοχώρα ή Νταουτι. Έχει πληθησμό περίπου 200 ατόμα.

H Ανδραβίδα είναι ιστορική κωμόπολη του Ν. Ηλείας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 18μ. και στη δεξιά όχθη του ποταμού Πηνειού. Έχει πληθυσμό πάνω από 4000 κατοίκους μαζί με τα δημοτικά διαμερίσματα: Στρούσι , Σταφιδόκαμπος και τον οικισμό Αγ. Γεώργιος. Είναι ανάμεσα από τους δήμους Γαστούνης, Τραγανού, Λεχαινών και Καστρου-Κυλλήνης. Στην Ανδραβίδα υπάρχει το πολεμικό αεροδρόμιο της 117 Π.Μ. το οποίο αναμένεται να γίνει και πολιτικό.

Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας ήταν η πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου του Μορέως με αξιόλογη κίνηση. Άκμασε ιδιαίτερα επί Γοδεφρείδου Βιλλαρδουίνου, οπότε και καθιερώθηκε ως πόλη των συνεδρίων των φεουδαρχών της Πελοποννήσου. Εδώ εκδόθηκε το «Χρονικόν του Μορέως», σύμφωνα με το οποίο η Πελοπόννησος διαιρέθηκε σε 12 βαρονίες . Το 1433 η Ανδραβίδα, όπως και ολόκληρη η περιοχή περιήλθε στους Παλαιολόγους και το 1460 κατακτήθηκε από τους Τούρκους. Σώζεται τμήμα του ιερού βήματος του Ναού της Αγίας Σοφίας.

Στο δημοτικό διαμέρισμα Ανδραβίδας περιλαμβάνονταν τα εξής 3 τοπικά διαμερίσματα:

Ο Άγιος Γεώργιος
Έχει περίπου 96 κατοίκους. Παλιά ονομασία του χωριού ήταν “Βραχναίικα” , προέρχεται από το χωριό Βραχνί Καλαβρύτων από όπου προέρχονται οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού, η κατάληξη αίικα ή έικα είναι συνηθισμένη στην Αχαία και στην Ηλεία , ερμηνεύεται Βραχναίικα = Καλύβια Βραχναίων

Ο Σταφιδόκαμπος 
Έχει 365  κατοίκους, οι οποίοι ασχολούνται κυρίως  με γεωργικές δραστηριότητες. Η παλιά ονομασία του ήταν  Μπράτι και στις  17/7/1928 μετονομάστηκε σε  Σταφιδόκαμπος.

Το Στρούσι
Είναι οικισμός (υψόμ. 15 μ.) του  Δήμοτικού διαμερίσματος Ανδραβίδας και έχει 365 κατοίκους

Γεννήθηκε το 1866 στα Λεχαινά της Ηλείας. Το σπίτι του Καρκαβίτσα στα Λεχαινά, κοντά στην αγορά, υπάρχει μέχρι σήμερα και είναι αξιοθέατο της πόλης.  Προτομή του Καρκαβίτσα υπάρχει στην πλατεία Αγίου Δημητρίου, όπου και ο ομώνυμος καθεδρικός ναός της πόλης.

Η πλοκή του έργου του ‘Λυγερή'(1896) εκτυλίσσεται στα Λεχαινά και αποτελεί μια ζωηρή εικόνα της ζωής στη μικρή και χωρίς εξέλιξη κοινωνία της εποχής. Τα ήθη, τα έθιμα, οι συνήθειες και οι παραδόσεις της ελληνικής επαρχίας. 

Έλαβε τη βασική εκπαίδευση στην ιδιαίτερη πατρίδα του, έπειτα στο γυμνάσιο της Πάτρας και σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (αποφοίτησε το 1888). Μεγάλη του αγάπη όμως ήταν τα ταξίδια και γι’ αυτό εργάστηκε ως γιατρός σε εμπορικό πλοίο και από το 1896 κατατάχθηκε στο στρατό ως μόνιμος ανθυπίατρος. Έτσι εξασφάλισε τη δυνατότητα να ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα και γνώρισε από κοντά τη ζωή των ανθρώπων που περιγράφει στο έργο του. Κατέγραφε συστηματικά τις εντυπώσεις του από τα ταξίδια και πολλές απ’ αυτές εκδόθηκαν όσο ζούσε. 

Ήταν οπαδός της Μεγάλης Ιδέας και συμμετείχε στην “Εθνική Εταιρεία”. Το 1909 συμμετείχε στο “κίνημα στο Γουδί” ως μέλος του “Στρατιωτικού Συνδέσμου” και το 1910 έγινε μέλος του “Εκπαιδευτικού Ομίλου”. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως στρατιωτικός γιατρός και το 1916 αντιτάχθηκε στο κίνημα της “Εθνικής Αμύνης”. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον περιορισμό και την εκτόπισή του στη Μυτιλήνη και αργότερα και την αποστράτευσή του. Το 1920 επανήλθε στο στρατό αλλά δύο χρόνια μετά με αίτησή του αποστρατεύτηκε για λόγους υγείας.

Ο Καρκαβίτσας πέθανε από φυματίωση στο Μαρούσι Αττικής τον Οκτώβριο του 1922. Είναι θαμμένος στη γενέτειρά του τα Λεχαινά.

Έργο

Αρχικά δοκίμασε να ασχοληθεί με την ποίηση και το 1884 σχεδίαζε να εκδώσει μια ποιητική συλλογή με τίτλο “Απαρχαί”
Οι πρώτες πεζογραφικές απόπειρές του ήταν μυθιστορήματα ερωτικής ή ιστορικής έμπνευσης, εμπνευσμένα από το κλίμα του φθίνοντος τότε ρομαντισμού στην πεζογραφία. Στο αρχείο του βρέθηκαν πολλά προσχέδια τέτοιων έργων.
Από το 1885 άρχισε η τακτική συνεργασία του με εφημερίδες και περιοδικά της εποχής. Δημοσίευε κείμενα ποικίλου περιεχομένου: διηγήματα και νουβέλες, ταξιδιωτικές εντυπώσεις, λαογραφικά κείμενα, άρθρα γλωσσικά, πολιτικοκοινωνικά κ.α. Συχνά χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Πέτρος Αβράμης. 
Η συγγραφική παραγωγή λογοτεχνικών έργων διήρκεσε ως το 1910. Έπειτα ο συγγραφέας, εκτός από τις δημοσιεύσεις παλαιότερων έργων, ασχολήθηκε με τη συγγραφή αναγνωσμάτων για σχολικά εγχειρίδια.