¨Η ύπαρξη της Φλώρινας αρχίζει τουλάχιστον απ’ το 10.000 π.Χ. στο βουνό της ΒΟΡΡΑΣ (π. Καϊμάκτσαλαν), όπου ζούσε ο θεός του ανέμου ΒΟΡΕΑΣ, ενώ η κοιλάδα Σκλήθρου – Λεχόβου έγινε απ’ την πτώση αίματος στην περίοδο διαμάχης Θεών – Τιτάνων¨.

Ιστορία

Η πρωιμότερη ανθρώπινη δραστηριότητα στην Φλώρινα ως αυτή την στιγμή σύμφωνα με αρχαιολογικές ανασκαφές τοποθετείται στην μέση Νεολιθική Περίοδο (5800 – 5300 π. Χ., οικισμοί Αρμενοχωρίου, Μελίτης, Αγ. Παντελεήμονα, Αγίων Αναργύρων, Βαρικού).           

Στις εποχές του Χαλκού (3100 – 1050 π. Χ.) και του Σιδήρου η κατοίκηση αυξάνεται στις λεκάνες της Φλώρινας και του Αμυνταίου

Πρώιμη Εποχή Χαλκού :Άνω Κλεινές, Σκοπός, Λόφοι, Νίκη, Παλαίστρα, Kλαδοράχη, Πέρασμα, Αγ. Βαρθολομαίος, Βαλτόνερα.
Ύστερη Εποχή Χαλκού : Οξιά – Μικρολίμνη, Τρίγωνο, Φλώρινα, Παπαγιάννη, Νεοχώρι, Πέτρες.
Εποχή Σιδήρου : Πέτρες, Αετός, Βαρικό, Βεγόρα, Λιμνοχώρι, Φαράγγι, Παλαίστρα, Αγ. Παντελεήμονας).
       Τα ελλιπή ανασκαφικά στοιχεία στην Φλώρινα για  την κλασική εποχή αναπληρώνουν οι πληροφορίες των ιστορικών πηγών (Ηρόδοτος Θ΄137, Θουκυδίδης 4, 124 – 128, Στράβων 7.326, Διόδωρος Σικελιώτης 16.4) από τις οποίες μαρτυρείται ότι στο Β΄μισό του 5ου αι. π. Χ. την περιοχή κυβερνούσε ο βασιλικός οίκος των Λυγκηστών που οι μυθικές ρίζες του ανάγονταν στην Κόρινθο.

       Λυγκηστίδα ονομάστηκε από το μυθικό ήρωα Λυγκέα ή από το αιμοβόρο θηλαστικό Λύγξ – Λύγκος – Λύγκας . Ο Βασιλικός οίκος των Λυγκηστών είχε βασιλιά τον Αρραβαίο, πατέρα της πριγκίπισσας Ευρυδίκης, η οποία ήταν η μητέρα του Φίλιππου Β΄ Βασιλιά της Μακεδονίας.

       Το 352 π. Χ. ο Φίλιππος Β΄ κτίζει την Ηράκλεια στην Λυγκηστίδα η οποία θα αποτελέσει φρούριο κατά των Βορείων και Δυτικών εχθρών της Μακεδονίας. Τον Μ. Αλέξανδρο ακολούθησαν πολλοί Φλωρινιώτες και πολλοί ήταν ηγέτες. Περίφημη η Λυγκηστίδα τάξη, δηλαδή η στρατιωτική ομάδα των Λυγκηστών.

       Το 148 π. Χ. η Μακεδονία υποτάσσεται στους Ρωμαίους και η Φλώρινα υπάγεται στην 4η Τοπαρχία και το 48 π. Χ. καίγεται από τους Ρωμαίους στην διάρκεια Ρωμαϊκών εμφυλίων πολέμων(Καίσαρ – Πομπήιος), από τον ρωμαίο στρατηγό Δομίτιο, φίλο του Καίσαρα.

      Κατά την βυζαντινή εποχή η περιοχή υπάγεται στο Ανατολικό Κράτος μαζί με όλη την Ελλάδα και την Νότια Βαλκανική Χερσόνησο και εκκλησιαστικά στον Πάπα της Ρώμης, ως το 731μ. Χ., οπότε ο Λέων ο Γ΄ ο Ίσαυρος την υπήγαγε στο θρόνο της Κωνσταντινούπολης (Θεοφάνης την 410.4)

      Κατά τον 10ο μ. Χ. γίνονται σφοδρές μάχες στην περιοχή μεταξύ του Τσάρου των Βουλγάρων Σαμουήλ και του Αυτοκράτορα Βασιλείου Β΄ του Μακεδόνα, του αποκλειθέντος Βουλγαροκτόνου. Ο Σαμουήλ ίδρυσε κράτος με πρωτεύουσα, αρχικά την Πρέσπα και ύστερα την Αχρίδα, διενήργησε επιδρομές στην Νότια Ελλάδα και μετέφερε το ιερό σκήνωμα του Αγίου Αχιλλείου, το 980 μ. Χ. από την Λάρισα, στο ομώνυμο νησί της μικρής λίμνης της Πρέσπας, στην οποία μετέφερε και δέκα χιλιάδες Θεσσαλούς, για να καλλιεργούν τον τόπο, μετά την ήττα του στον Σπερχειό ποταμό, από τον στρατηγό του Βασιλείου του  Βουλγαροκτόνου, Νικηφόρο Ουρανό.

     Τον 13ο αιώνα η Φλώρινα υπάγεται στο Δεσποτάτο της Άρτας, περίπου το 1204. Το 1259 στην αυτοκρατορία της Νίκαιας, το 1331 – 1353 στους Σέρβους του Κράλη Στεφάνου Ντούσαν. Το 1371 ο Κράλης Μάρκος, γιος του Ντούσαν και το 1385 ο Σουλτάνος Μουράτ ο Α΄ κυριεύει την περιοχή και αρχίζει η περίοδος της Τουρκοκρατία ως το Νοέμβριο του 1912.

     Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας η Φλώρινα αναφέρεται περισσότερο από 35 – 40 φορές σε έγγραφα (φιρμάνια) σουλτάνων, βεζίρηδων και τοπαρχών με το όνομα Φιλόρινα ή Φλώρινα, γραμμένα τούρκικα και ελληνικά. Στα τέλη του 17ου αιώνα περιέρχεται στην περιοχή ο Εθναπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός. Το 1700 μ. Χ. δρα στην περιοχή ο πρώτος, στην ιστορία μας επί τουρκοκρατίας, ο αρματολός Τσολάκης ή Μεϊντάνης. Το 1822 δρουν αντάρτικα Σώματα και καταλαμβάνουν τα στενά της Άρνισσας και του Βόρα. Η Φλώρινα είχε αρματολίκια πάντοτε, ως το 1821, στο Κλειδί, Βεύη, Κέλλη, Πισοδέρι, Τρίβουνο κ.α. Η Φλώρινα έδωσε και Φιλικούς. Στην κεντρική πλατεία της Φλώρινας, οι τούρκοι κρέμασαν 9 πρόκριτους, το 1821. Το 1867 ιδρύεται στη Φλώρινα Νέα Φιλική Εταιρεία με πρόεδρο τον Διευθυντή των σχολείων της που προετοιμάζει την επανάσταση του 1978 η οποία κράτησε 10 μήνες. To 1881 ο καπετάν Ναούμης απαγάγει τον Καϊμακάμη της Φλώρινας και το γεγονός γίνεται θρύλος και τραγούδια. Το 1897 ο Καπετάν Κώττας, πρώτος Μακεδονομάχος, ονομαστός ως  “αετός των Κορεστίων”, συγκροτεί αντάρτικο σώμα, κατά των Τούρκων και των Βουλγαροκομιτατζήδων.  Το 1904 έρχεται ο Παύλος Μελάς και αρχίζει η τελική φάση του ένοπλου αγώνα.  Στις 7 Νοεμβρίου 1912 ύστερα από 527 χρόνια σκλαβιάς απελευθερώνεται η Φλώρινα από τον Ελληνικό Στρατό.

     Κατά των Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, χιλιάδες σύμμαχοι στρατιώτες στη Φλώρινα, όλων των φυλών, δογμάτων και χρωμάτων, εξαπέλυσαν τη νικηφόρα επίθεση τους κατά των βουλγάρων και στις 18 Σεπτεμβρίου 1916 κατέλαβαν την τη Φλώρινα που για ένα μήνα κατείχαν οι εχθροί.

     Στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, την πρώτη Νίκη του 1940 οι σύμμαχοι την είδαν και την ένιωσαν στο μέτωπο της Φλώρινας και ειδικά στην Πρέσπα και Κορέστια. Φως ελπίδας ήταν όχι μόνο η συγκράτηση των Ιταλών στη γραμμή των συνόρων, αλλά την 1 Νοεμβρίου 1940, το ηρωικό 33 Σ.Π. της Φλώρινας με την πρώτη αντεπίθεσή του, κατέλαβε χώρο περισσότερο από 10 χλμ., απελευθερώνοντας πολλά αλβανοκρατούμενα χωριά της Μακεδονίας. Στις 6 Απριλίου του 1941 όμως εισβάλουν οι γερμανοί και στην συνέχεια καταλαμβάνουν την περιοχή. Κατά την γερμανική κατοχή πολλά χωριά κάηκαν και πολλοί Φλωρινιώτες εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς. Στις 1 Νοεμβρίου του 1944 ο Ελληνικός Στρατός απελευθερώνει την Φλώρινα. Στην συνέχεια ξεσπά ο εμφύλιος πόλεμος (1947 – 1949) όπου στις 12 Φεβρουαρίου του 1949 έγινε “Η μάχη της Φλώρινας” η οποία ήταν η αρχή του τέλους του εμφυλίου.

Πηγές : ΚΘ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, Βιβλίο «Φλώρινα απ’ τα πολλά της» του Λάζαρου Αναστ. Μέλλιου. Το ιστορικό φωτογραφικό υλικό είναι από το αρχείο του Αθανάσιου Βογιατζή

Η ελληνιστική πόλη της Φλώρινας βρίσκεται στο νότιο τμήμα της σύγχρονης πόλης της Φλώρινας, πάνω στα άνδηρα της βόρειας πλαγιάς του πυκνοφυτεμένου λόφου του Αγίου Παντελεήμονα, όπως ονομάζεται από το ομώνυμο εκκλησάκι που βρίσκεται στην περιοχή. Λίγο χαμηλότερα, προς τα ανατολικά, βρίσκεται το πρώην ξενοδοχείο Ξενία, όπου την περίοδο 1930 – 1934 ανασκάφτηκε από τους Αντώνιο Κεραμόπουλλο και Γεώργιο Μπακαλάκη τμήμα της ιδίας πόλης, τα λείψανα της οποίας εξαφανίσθηκαν μέσα στη δεκαετία του ’60 κατά την ανέγερση του Ξενία. Η ανασκαφική έρευνα της ΙΖ΄ΕΠΚΑ άρχισε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με οικονομική ενίσχυση κυρίως του Υπουργείου Μακεδονίας – Θράκης, ενώ η συντήρηση και η ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου έγιναν με χρηματοδότηση του Β΄ και Γ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης.

Ο ανασκαμμένος αρχαιολογικός χώρος, πάνω σε επάλληλα άνδηρα, καταλαμβάνει έκταση 8 περίπου στρεμμάτων με βεβαιωμένη χάραξη οικοδομικών τετραγώνων. Έχουν αποκαλυφθεί τμήματα οικοδομικών τετραγώνων με προσανατολισμό Α-Δ, που χωρίζονται από κάθετους δρόμους, πλάτους 3μ., όχι πάντα ευθείς, καθώς οι εξωτερικοί τοίχοι των κτηρίων γωνιάζουν μέσα σε αυτούς, περιορίζοντας τα κατηφορικά οδοστρώματα. Τα οικοδομικά τετράγωνα ορίζονται δυτικά από οριζόντιους δρόμους αναλόγου πλάτους, που οριοθετούν και τη θέση των υψηλότερων ανδήρων. Εκτός από τους φαρδύς αυτούς δρόμους, υπάρχουν και άλλη μικρότεροι πλάτους, 1 – 1,5 μ., μέσα στα οικοδομικά τετράγωνα, που διευκόλυναν την πρόσβαση στα σπίτια, αλλά και την αποχέτευση των όμβριων υδάτων. Οι δρόμοι είναι στρωμένοι με λίθους και σε κάποια σημεία είχαν λίθινες βαθμίδες, που συγκρατούσαν το οδόστρωμα στις κατωφέρειες και διευκόλυναν την άνοδο στα ψηλότερα επίπεδα. Μερικοί διασχίζονταν από αποχετευτικούς αγωγούς καλυμμένους με λίθινες πλάκες.  Μέσα στα οικοδομικά τετράγωνα υπάρχουν 4 – 5 σπίτια με 3 – 4 χώρους το καθένα, από τους οποίους ο ένας, συνήθως ο μεγαλύτερος, που βλέπει προς τα ανατολικά είναι υπαίθριος. Σε όλα σχεδόν τα σπίτια υπάρχουν αποθηκευτικοί χώροι με μεγάλα πιθάρια. Μερικά έχουν βρεθεί στη θέση τους, με υπολείμματα καμένων σιτηρών (κριθάρι, σίκαλη, βρώμη) και χώροι με εστίες, ενώ σε αρκετά από αυτά υπήρχαν υπολείμματα εγκαταστάσεων επεξεργασίας σιδερένιων αντικειμένων, κυρίως εργαλείων (βρέθηκαν μάζες σιδηροσκουριών και τμημάτων μεταλλικών κλιβάνων). Οι τοίχοι των σπιτιών, πλάτους 0,40 – 0,50 μ., ήταν μέχρι ύψους περίπου 1 μ. κατασκευασμένοι με αδρά διαμορφωμένους λίθους χωρίς συνοδευτικό υλικό. Το πάνω τμήμα τους ήταν πλίθινο, όπως πλίθινοι ήταν και μερικοί εσωτερικοί τοίχοι. Μερικές φορές ήταν επιχρισμένοι με λευκά κονιάματα. Τα δάπεδα των σπιτιών ήταν συνήθως χωμάτινα, σε μερικές όμως περιπτώσεις ήταν στρωμένα με ουδέτερες φυσικές ψηφίδες ή κομμάτια κεραμιδιών. Μερικές φορές στο δάπεδο υπήρχε ένα πιθάρι, ως φρεάτιο καθαρισμού. Η στέγαση των σπιτιών γινόταν με μεγάλες κεραμίδες, μερικές από τις οποίες είχαν ενδιαφέρουσες χαράξεις και επιγραφές π. χ. ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ. Στις εισόδους των σπιτιών μερικές φορές υπήρχαν λίθινες βαθμίδες λόγο της διαφοράς των επιπέδων και στις πλευρές των δωματίων κτιστά πεζούλια για την τοποθέτηση διαφόρων αντικειμένων.

      Η κατοίκηση της πόλης πρέπει να άρχισε στον 4ο αι. π. Χ. όπως αποδεικνύει η παλιότερη κεραμική και έληξε με μια πυρκαγιά στις αρχές του 1ου αι. π. Χ. Ωστόσο η ανεύρεση και κεραμικής της 2ης χιλιετίας π. Χ. είναι ενδεικτική της ύπαρξης εγκατάστασης στην περιοχή αυτή από τους προϊστορικούς χρόνους.

Στην ανασκαφή της ελληνιστικής πόλης της Φλώρινας βρέθηκε μεγάλος αριθμός πήλινων αγγείων ποικίλων ειδών (πινάκια, λάγηνοι, ηθμοί, μυροδοχεία, υδρίες, λυχνάρια κ.α.) απλά αβαφή, με μελαμβαφή και με διακόσμηση ανάγλυφη ή με επίθετα χρώματα. Σε αρκετά από τα ανάγλυφα αγγεία αναγνωρίζονται οι ίδιες μήτρες κατασκευής, με ανάγλυφα αγγεία από την Πέλλα, την πρωτεύουσα του μακεδονικού βασιλείου. Πρέπει να υπήρχε όμως και τοπικό εργαστήριο όπως αποδεικνύουν τα τμήματα μητρών και κάποιες σφραγίδες, που βρέθηκαν στην ανασκαφή. Τα διακοσμητικά θέματα των ανάγλυφων αγγείων ήταν φυτικά, μυθολογικά, σκηνές της καθημερινής ζωής. Κυριαρχούν οι πολεμικές σκηνές, οι ερωτικές και θέματα του τρωικού κύκλου, που ταυτίζονται πολλές φορές και με επιγραφές. Στο χείλος δύο πιθαριών οι ιδιοκτήτες χάραξαν τα ονόματά τους, ΠΑΡΑΜΟΝΟΥ και ΑΜΜΙΑ.  Οι ενσφράγιστες λαβές αμφορέα από διάφορες περιοχές του ελληνικού χώρου (Θάσο, Κω), αλλά και την ιταλική χερσόνησο, καθώς και τα πολλά νομίσματα (Μακεδόνων βασιλέων : Φιλίππου Β΄, Αλεξάνδρου Γ΄, Λυσιμάχου, Αντιγόνου, Φιλίππου Ε΄, Πέλλης, Θεσσαλονίκης, Αμφίπολης, αλλά και αργυρά αθηναϊκά τετράδραχμα νέας κοπής, 148 – 147 π. Χ. ), αποδεικνύουν εκτεταμένες εμπορικές συναλλαγές.

      Αρκετά είναι και τα αντικείμενα λατρείας, όπως τα θυμιατήρια και τα πήλινα είδωλα θεοτήτων του ελληνικού πανθέου (Αφροδίτης, Άρτεμης, Ερμή, Μητέρας των Θεών). Το μεγάλο πλήθος των υφαντικών βαρών αποδεικνύει μια ανεπτυγμένη υφαντουργία, ενώ ο μεγάλος αριθμός των γεωργικών εργαλείων και οι μεγάλες ποσότητες των αποθηκευμένων σιτηρών μαρτυρούν την ενασχόληση με την γεωργία και διάφορα είδη οικοτεχνίας (επεξεργασία μετάλλων, κεραμική, κοροπλαστική κλπ.).

      Τα ευρήματα της ανασκαφής της ελληνιστικής πόλης της Φλώρινας εκτίθενται στο Β΄ όροφο του αρχαιολογικού μουσείου της Φλώρινας.

Πηγές : ΚΘ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων