Οι αρχαιότατοι κάτοικοι του Άργους ήταν αυτόχθονες Πελασγοί ( Άργος Πελασγικόν). Οι πρώτοι έποικοι ήταν Φοίνικες έμποροι και στη συνέχεια Αιγύπτιοι, με αρχηγό τον Ίναχο, περί το 1986 π.Χ..

Επί βασιλείας του Ινάχου το Άργος ήκμασε σημαντικά και οι κάτοικοι ονόμασαν το Άργος και όλη την Πελοπόννησο «Ινάχου γη» και τον ποταμό που έρεε δίπλα στα τείχη της πόλης Ίναχον. Αυτόν διαδέχθη ο γιος του Φορωνέας ο οποίος δημιούργησε την πόλη του Άργους, το «Φορωνικό άστυ», το οποίο θεωρείται η πρώτη πόλη του κόσμου. Κατά την παράδοση, πρώτος αυτός ανακάλυψε το πυρ το οποίο έκαιγε διαρκώς στο ναό του Λυκίου Απόλλωνα, «Φορωνέως πυρ». Η Νιόβη, κόρη του Φορονέα, γέννησε τον Άργον ο οποίος εβασίλευσε στη πόλη και έδωσε σε αυτή το όνομά του.Περί το 1572 π.Χ. ήρθε στο Άργος από την Αίγυπτο ο Δαναός (κατά άλλη παράδοση ο Δαναός ήταν Αργείος). Αυτός, εισήγαγε νέους νόμους, εδίδαξε μεταξύ άλλων στους πολίτες την ναυτιλία, τις τέχνες, … να ανοίγουν φρέατα και έτσι το Άργος «άνυδρον εόν Δαναός εποίησεν ένυδρον». Δαναοί ονομάστηκαν όχι μόνο οι Αργείοι αλλά και όλοι οι Έλληνες.

Με βασιλιά τον Άδραστο, το 1329 π.Χ. , επτά Αργείοι αρχηγοί εκ των βασιλικών οικογενειών, εκστρατεύουν στην επτάπυλη Θήβα, «Πόλεμος των Επτά επί Θήβας». Οι Αργείοι νικήθηκαν και όλοι οι στρατηγοί εφονεύθησαν. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1319 π.Χ. οι γιοι των φονευθέντων στρατηγών εκστρατεύουν αυτή τη φορά νικηφόρα στη Θήβα (πόλεμος των Επιγόνων).

Το Άργος μετέχει στον Τρωικό πόλεμο (1193–1184 π.Χ.) υπό τον Διομήδη.

Η κάθοδος των Δωριέων στα τέλη του 12ου π.Χ. αιώνα εξουθενώνει το Μυκηναικό κράτος και το κέντρο του Ελληνισμού μετατοπίζεται στο Άργος. Τότε ιδρύθηκε το «μέγα Αργείον κράτος». Ο Τήμενος, της γενεάς των Ηρακλειδών, καταλαμβάνει το Άργος και γίνεται αυτό αντί των Μυκηνών, η βασιλική έδρα των Τημενιδών και η μητρόπολη της δωρικής Αργολίδος. Ο Τήμενος ήταν μετά τον Φορωνέα και τον Δαναό ο τρίτος θεμελιωτής του Άργους.

Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ

Ο ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΛΟΦΟ ΤΗΣ ΑΣΠΙΔΑΣ

Η αρχαιολογική έρευνα αποκαλύπτει τα αρχαιότερα ίχνη κατοίκησης στο Άργος στο λόφο του Προφήτη Ηλία, τη λεγόμενη Ασπίδα στα τέλη της Νεολιθικής εποχής γύρω στο 4000 – 3500 π.Χ.

Ο λόφος ξανακατοικήθηκε 1500 χρόνια αργότερα, δηλαδή γύρω στο 2000 π.Χ. σε μια εποχή που ονομάζουμε Μέση εποχή του Χαλκού η Μεσοελλαδική εποχή και η οποία διαρκεί από το 2000 έως το 1600 π.Χ.. Τότε στην κορυφή του λόφου αναπτύσσεται ένας ιδιαίτερα σημαντικός προϊστορικός οικισμός από τον οποίον ήρθαν στο φως πολυάριθμα κτίσματα.

Στις αρχές της Μυκηναϊκής εποχής (γύρω στο 1600 π.Χ.) ο σημαντικός αυτός οικισμός εγκαταλείπεται , και αναπτύσσεται η κάτω πόλη, ανατολικά του λόφου. Την ακμή του Μυκηναϊκού Άργους μαρτυρούν οι πολυάριθμοι και πλούσιοι τάφοι του νεκροταφείου της Δειράδας στους Ν.Δ. πρόποδες του λόφου.

Το Άργος φτάνει στην ακμή του κατά τη διάρκεια της Γεωμετρικής και Αρχαϊκής εποχής ( 800 – 500 π.Χ. ).

Από τους μεγαλύτερους άνδρες της Πελοποννησιακής ιστορίας, ο Φείδων βασίλευσε μεταξύ 770–730 π.Χ.. Κατέστησε το Άργος δεσπόζουσα δύναμη της Πελοποννήσου και αυτός πρώτος έκοψε Ελληνικά νομίσματα από χαλκό και άργυρο με έμβλημα τη χελώνα. Στο τέλος του 8ου π.Χ. αιώνα το Άργος εξελίσσεται στο σημαντικότερο κέντρο μεταλλουργίας στην Ελλάδα.

Από τον 7ο αιώνα μ.Χ. αρχίζει η ο έντονος ανταγωνισμός με την άλλη μεγάλη δύναμη της Πελοποννήσου την Σπάρτη η οποία κράτησε για πολλούς αιώνες.

Από τον 6ος αιώνας π.Χ. , ο λόφος της Ασπίδας χρησιμοποιείται ως χώρος λατρείας: στη ΝΔ πλαγιά ιδρύεται το ιερό του Απόλλωνα Δειραδιώτη.

Κατά τον 6ο και 5ο αιώνα π.Χ. στο Άργος αναπτύχθηκε η χαλκοπλαστική και στην Αθήνα η αγαλματοποιία λόγω των μαρμάρων της Πεντέλης. Ο περίφημος χαλκοπάστης και αγαλματοποιός Αγελάδας ο νεώτερος, ιδρύει σχολή στην οποία φοίτησαν μεταξύ άλλων ο Μύρων, ο Πολύκλειτος και ο Φειδίας. Ο Πολύκλειτος ( ήκμασε γύρω στο 450-420 π.X.), ήταν ο πιο ξακουστός γλύπτης της αρχαιότητος μαζί με τον σύγχρονό του Φειδία. Η σημαντικότερη προσφορά του όμως ήταν η μελέτη των αναλογιών και των συμμετριών του ανθρώπινου σώματος, που περιέγραψε στο σύγγραμμά του, ο Κανών. Η επίδραση αυτού του έργου καθώς και των γλυπτών του ήταν καθοριστική για τους επόμενους αιώνες.

Το 496 π.Χ. ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Κλεομένης εξεστράτευσε εναντίον του Άργους και όντας νικητής εφόνευσε 6.000 αργείους πολεμιστές. Η πόλη αν και απογυμνώθηκε πληθυσμιακά διατήρησε την ανεξαρτησία της. Κατά τους περσικούς πολέμους το Άργος παραμένει ουδέτερο. Περί το 460 π.Χ. το πολίτευμα του Άργους γίνεται δημοκρατικό όταν η πόλη συμμαχεί με την Αθήνα.. Η δημοκρατία όμως καταλύεται το 418 π.Χ. από του ολιγαρχικούς της πόλης με τη βοήθεια της Σπάρτης. Το ολιγαρχικό πολίτευμα ο λαός κατέλυσε το 417 π.Χ..

Περί τον 4ο αιώνα π.Χ. κτίζεται το θέατρο από τα μεγαλύτερα της αρχαιότητας, με 83 σειρές καθισμάτων, θέατρο λαξευτό στο βράχο.

Στην αρχή του Πελοποννησιακού πολέμου (431–404 π.Χ.) το Άργος παραμένει ουδέτερο, αλλά το 421 π.Χ. συμμαχεί με την Αθήνα. Η πόλη αν και αναμίχθηκε στον καταστροφικό Πελοποννησιακό πόλεμο, εξακολουθεί να κυριαρχεί στην περιοχή.
Τα Νέμεα καθιερώθηκαν το 573 π.Χ. σε μια εποχή που η πόλη της Νεμέας αποτελούσε τμήμα της πόλης-κράτους των Κλεωνών. Αργότερα η Νεμέα και οι αγώνες πέρασαν στην κατοχή του Άργους και από το 270 π.Χ. διεξάγονταν εκεί.

Ο 3ος αιώνας π.Χ. με τις συνέπειες των πολέμων των Διαδόχων, την εισβολή των Αιτωλών και τον πό λεμο με τη Σπάρτη ήταν από τις πιο ταραγμένες περιόδους της ιστορίας του Άργους.

Τον 3ο αιώνα π.Χ. το Άργος αναδεικνύει μια από τις κορυφαίες ποιήτριες της αρχαιότητας, την λυρική ποιήτρια Τελέσιλλα.

Στις αρχές του 2ου αι. π.Χ., η πόλη του Άργους διέρχεται μια ακόμη ταραχώδη περίοδο της ιστορίας της. Το 196 π.Χ., ενώ οι περισσότερες ελληνικές πόλεις κηρύσσονται ελεύθερες, το Άργος παραμένει στην κατοχή του σπαρτιάτη βασιλιά Νάβι. Η απελευθέρωση της πόλης επιτυγχάνεται τελικά το 195 π.Χ.. Για την πόλη, η οποία επαναπροσχωρεί στην Αχαική Συμπολιτεία ακολουθεί μια περίοδος ευημερίας έως τη διάλυση του δεσμού, το 146 π.Χ..

Το 146 π.χ. η Πελοπόννησος γίνεται Ρωμαική επαρχία.

Στη διάρκεια της Ρωμαϊκής κυριαρχίας το Άργος γνωρίζει νέα περίοδο ακμής. Κατά την εποχή του Ανδριανού γίνονται αξιόλογα δημόσια έργα. Το θέατρο μετατρέπεται για να υποστηρίξει τα θεάματα της εποχής, ο ναός του Σεραπείου – Ασκληπείου μετατρέπεται σε Θέρμες, ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα διατηρημένα συγκροτήματα Ρωμαϊκών λουτρών στην Ελλάδα, κτίζεται το Ωδείο και το Αδριάνειο υδραγωγείο μεταφέρει το νερό από την Κορινθία.

Τα περισσότερα δημόσια κτίρια καταστράφηκαν εν μέρει η ολοκληρωτικά με την επιδρομή των Γότθων το 267 μ.Χ. και των Οστρογότθων ( 395 μ.Χ. ). Στον 4ο και 5ο μ.Χ. αιώνα ωστόσο η πόλη ανοικοδομήθηκε, επισκευάστηκε το θέατρο και το Ωδείο, αναστηλώθηκε η μεγάλη στοά. Δρόμοι και κτίρια επισκευάζονται με υλικά κατεστραμμένων μνημείων. Πάνω σε παλαιότερα δημόσια κτίρια οικοδομήθηκαν Ρωμαικές επαύλεις με εντυπωσιακά ψηφιδωτά.

Τον Χριστιανισμό πιθανότατα κύρηξε στο Άργος τον 5ο αιώνα μ.Χ. ο Απόστολος Ανδρέας. Πλήθος χριστιανικών ναών ανεγείρονται αυτήν την περίοδο ( στο χώρο της ακροπόλεως υπάρχουν τα ίχνη βασιλικής, η οποία χρονολογείται στις αρχές του 5ου αιώνος μ.Χ. και θεωρείται από τις αρχαιότερες της Πελοποννήσου ). Αυτή την περίοδο ο επίσκοπος Άργους κατέχει εξέχουσα θέση στην κλίμακα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας.

Ο σεισμός του 552 μ.Χ. προκαλεί την κατάρρευση πολλών κτιρίων και η πόλη αρχίζει να παρακμάζει. Οι επιδημίες της πανούκλας και οι Σλαβικές επιδρομές ( 580 – 590 μ.Χ. ) ολοκληρώνουν την εικόνα της κάμψης της πόλης η οποία διαρκεί μέχρι τον 7ο αιώνα μ.Χ.

Η Πελοπόννησος σταδιακά επανέρχεται στην αυτοκρατορική εξουσία με την τελική συντριβή των Σλάβων το 805 μ.Χ. και τον εκχριστιανισμό τους, προσπάθεια η οποία κορυφώθηκε κατά τα έτη της βασιλείας του Βασιλείου Ι (867-886). Ο επίσκοπος Άργους και Ναυπλίου Άγιος Πέτρος (περίπου 850-922), μια από τις λαμπρότερες εκκλησιαστικές φυσιογνωμίες της θρησκευτικής αναγεννήσεως της Πελοποννήσου κατά τα τέλη του 9ου και 10ου αιώνα, με τα κηρύγματά του, το φιλανθρωπικό του έργο και τα σχολεία που ίδρυσε, μετέβαλε την επισκοπή του σε κυψέλη φιλανθρωπίας και φάρο παιδείας .

Το Άργος κατά τον 10ο – 12ο αιώνα συγχρόνως με την πολιτιστική του άνθηση ανθεί και οικονομικά.

Το Βυζαντινό Άργος και γενικά η Αργολίδα κατακτήθηκαν από τους Φράγκους σταυροφόρους λίγο μετά το 1204. Η τελευταία Φράγκισσα επικυρίαρχος της Αργολίδας, η Μαρία ντ’ Ενγκιέν παρέδωσε την Αργολίδα μαζί με τις δύο κυριότερες πόλεις της, το Ναύπλιο και το Άργος , στους Βενετούς το 1388. Ένας αγώνας μεταξύ Βενετίας και των αντιπάλων της για το Άργος ξεκινά με τελική νικήτρια ήταν η Βενετία. Το Άργος πέρασε στα χέρια της Γαληνοτάτης στις 27 Μαίου 1394. Έκτοτε ξεκινάει ουσιαστικά και η Βενετική περίοδος του Άργους. Το Άργος απετέλεσε αρχικά την έδρα του Λατίνου Επισκόπου της Αργολίδας και διέθετε δικό του Βενετό διοικητή. Ο πληθυσμός της πόλης, ελληνικός, φραγκικός και βενετικός, οργανώθηκε σε κοινωνικές τάξεις σύμφωνα με το βενετικό πρότυπο.

Αυτή η κατάσταση διατηρήθηκε για 75 χρόνια. Με την έκρηξη του πρώτου βενετοτουρκικού πολέμου το Άργος έγινε το μήλον της έριδας ανάμεσα στη Βενετία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην Πελοπόννησο.. Τελικά στις 3 Απριλίου 1463, Κυριακή των Βαΐων, το Άργος κατελήφθη από τους Τούρκους. Σχεδόν όλοι οι Αργείοι, αν και παρεδόθησαν αμαχητί, μετεφέρθησαν στην Κωνσταντινούπολη. Την Ενετική κυριαρχία διαδέχθη η Τουρκική. Το 1479 υπογράφηκε η συνθήκη ειρήνης σύμφωνα με την οποία η Βενετία απώλεσε οριστικά το Άργος.

Η Β Ενετική κυριαρχία διαρκεί από το 1686 έως τον Ιούνιο του 1715, οπότε η πόλη πέφτει ξανά στα χέρια των Τούρκων..

Στα επόμενα χρόνια ο πληθυσμός του Άργους μειώνεται και η πόλη πέφτει στην αφάνεια. Στον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Τούρκων η πόλη βρίσκεται στο επίκεντρο των γεγονότων. Η πόλη του Αργους, σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης στις 23 Μαρτίου 1821 με επικεφαλής τον Σταματέλο Αντωνόπουλο. Από τότε το Άργος βρισκόταν στην καρδιά της επανάστασης κατά την οποία υπέστη πολλές καταστροφές. Οι προετοιμασίες για την 1η Εθνοσυνέλευση των μαχόμενων τότε Ελλήνων, έγιναν στην Εκκλησία του Αγ. Ιωάννη, ενώ η 4η Εθνοσυνέλευση έλαβε χώρα στο Αρχαίο Θέατρο το 1829. Ένας αγωνιστής που συνδέθηκε με το Άργος είναι ο Ι. Μακρυγιάννης, κυρίως για την παραμονή του επί μεγάλο χρονικό διάστημα στην πόλη, όπου και άρχισε τη συγγραφή των Απομνημονευμάτων του.

Οι στρατηγοί της απελευθέρωσης έκτισαν αρχοντικές κατοικίες στην πόλη, με εξαίρετα δείγματα αυτές του Δ. Τσώκρη, του Θ. Γόρδωνος, του Δ. Καλλέργη, κ.α., ενώ ο Κυβερνήτης Καποδίστριας είχε προγραμματίσει την πολεοδομική οργάνωση της πόλης και την ανέργεση δημοσίων καταστημάτων για να στεγαστούν οι υπηρεσίες. Το 1830 κτίστηκε το Δημαρχείο και ένα χρόνο νωρίτερα διαμορφώθηκαν οι Στρατώνες για τις ανάγκες του ιππικού. Το 1831 κτίστηκε το 1ο Δημοτικό σχολείο.

Προς το τέλος του 19ου αιώνα, το Άργος άρχισε πάλι να αναβαθμίζεται σε εμπορικό, βιομηχανικό και πολιτισμικό κέντρο της περιοχής. Εύποροι έμποροι ανέγειραν τότε στην πόλη ωραία Νεοκλασικά κτίρια, όπως το Μέγαρο Κωνσταντόπουλου που οικοδομήθηκε το 1912, σε σχέδιο του Ε. Τσίλλερ καθώς και η Δημοτική Νεοκλασική Αγορά του 1889.

Ας θυμίσουμε τα λόγια του Πουκεβίλ, γάλλου ταξιδιώτη του 1820: «… πόλη ων Θεών και των βασιλιάδων, το όνομα της, η φήμη της, η δόξα της, ήταν διαδεδομένα σ’ όλα τα έθνη! … Λόγια που απαντούν σε ωδές του Πίνδαρου: «Βραχύ μοι στόμα πάντ’ αναγήσασθ’ όσων Αργείων έχει τέμενος μοίραν εσλών, έστι δε και κόρος ανθρώπων βαρύς αντιάσαι» [είναι μικρό το στόμα μου για να διηγηθεί την δόξα του Άργους …].

Οι «Πολύχρυσες Μυκήνες», το βασίλειο του μυθικού Αγαμέμνονα, που πρώτος ύμνησε ο Όμηρος στα έπη του, είναι το σημαντικότερο και πλουσιότερο ανακτορικό κέντρο της Ύστερης Εποχής του Χαλκού στην Ελλάδα. Το όνομά τους έχει δοθεί σε έναν από τους λαμπρότερους πολιτισμούς της ελληνικής προϊστορίας, το μυκηναϊκό, και οι μύθοι που συνδέονται με την ιστορία τους διαπέρασαν τους αιώνες με τα ομηρικά έπη και τις μεγάλες τραγωδίες της κλασικής εποχής, ενώ ενέπνευσαν και συνεχίζουν να εμπνέουν παγκοσμίως την πνευματική δημιουργία και την τέχνη. Η μυθική παράδοση φέρει ως ιδρυτή των Μυκηνών τον Περσέα, γιο του Δία και της Δανάης, της κόρης του Ακρισίου, του βασιλιά του Άργους, απόγονου του Δαναού. Ο Παυσανίας (2.16.3) αναφέρει ότι ο Περσέας ονόμασε τη νέα πόλη Μυκήνες είτε επειδή εκεί έπεσε ο μύκης του ξίφους του είτε επειδή εκεί αποκαλύφθηκε μία πηγή με άφθονο νερό, η Περσεία πηγή, κάτω από τη ρίζα ενός «μύκητος», δηλαδή ενός μανιταριού. Σύμφωνα με το μύθο, οι απόγονοι του Περσέα βασίλεψαν στις Μυκήνες για τρεις γενιές, με τελευταίο τον Ευρυσθέα, που σκοτώθηκε χωρίς να αφήσει απογόνους, και έτσι οι κάτοικοι των Μυκηνών επέλεξαν ως βασιλιά τους τον Ατρέα, γιο του Πέλοπα και πατέρα του Αγαμέμνονα και του Μενέλαου. 

Οι Μυκήνες ιδρύθηκαν ανάμεσα σε δύο ψηλούς κωνικούς λόφους, τον Προφήτη Ηλία (805 μ.) και τη Σάρα (660 μ.), πάνω σε χαμηλό ύψωμα που δέσποζε στην αργολική πεδιάδα και είχε τον έλεγχο των οδικών και θαλάσσιων επικοινωνιών. Η παλαιότερη ανθρώπινη δραστηριότητα στο χώρο τεκμηριώνεται από ελάχιστα κατάλοιπα λόγω των μεταγενέστερων οικοδομικών φάσεων και χρονολογείται στην 7η χιλιετία π.Χ., κατά τη νεολιθική εποχή. Η κατοίκηση ήταν συνεχής έως και τους ιστορικούς χρόνους, τα περισσότερα όμως μνημεία, που είναι ορατά σήμερα, ανήκουν στην εποχή ακμής του χώρου, την Ύστερη Εποχή του Χαλκού, μεταξύ του 1350 και του 1200 π.Χ. Στις αρχές της 2ης χιλιετίας υπήρχε ένας μικρός οικισμός πάνω στο λόφο καθώς και ένα νεκροταφείο στη νοτιοδυτική του πλευρά, με απλές ταφές σε λάκκους. Γύρω στο 1700 π.Χ. εμφανίσθηκαν ηγεμονικές και αριστοκρατικές οικογένειες, όπως διαπιστώνεται από τη χρήση μνημειωδών τάφων, πλούσια κτερισμένων και περικλεισμένων σε λίθινο περίβολο, που ονομάσθηκε Ταφικός Κύκλος Β. Η εξέλιξη αυτή συνεχίσθηκε στην αρχή της μυκηναϊκής περιόδου, γύρω στο 1600 π.Χ., οπότε οικοδομήθηκε ένα μεγάλο κεντρικό κτήριο στην κορυφή του λόφου, ένας δεύτερος λίθινος περίβολος, ο Ταφικός Κύκλος Α, καθώς και οι πρώτοι θολωτοί τάφοι. Όπως αποδεικνύουν τα ευρήματα, οι ηγεμόνες των Μυκηνών ήταν ισχυροί και συμμετείχαν σε ένα πολύπλοκο δίκτυο εμπορικών συναλλαγών με τις χώρες της Μεσογείου. 

Η ανοικοδόμηση των ανακτόρων, που είναι ορατά σήμερα, άρχισε γύρω στο 1350 π.Χ., στην Υστεροελλαδική ΙΙΙΑ2 περίοδο. Τότε ξεκίνησε και η οχύρωση της ακρόπολης, στην οποία διακρίνονται τρεις φάσεις. Ο πρώτος περίβολος κτίσθηκε με το κυκλώπειο σύστημα επάνω στο βράχο. Εκατό χρόνια αργότερα, στην ΥΕ ΙΙΙΒ1 περίοδο, η οχύρωση μετακινήθηκε προς τα δυτικά και νότια και κτίσθηκε η Πύλη των Λεόντων, η μνημειακή είσοδος με τον προμαχώνα της. Στον τειχισμένο χώρο εντάχθηκαν το θρησκευτικό κέντρο και ο Ταφικός Κύκλος Α, που διαμορφώθηκε σε χώρο προγονολατρείας, με την ανύψωση του αρχικού επιπέδου του. Τότε είναι πιθανό ότι οικοδομήθηκε και ο θολωτός τάφος γνωστός ως «θησαυρός του Ατρέα», με τα τεράστια υπέρθυρα και την ψηλή κυψελοειδή θόλο. Γύρω στο 1200 π.Χ., στην ΥΕ ΙΙΙΒ-Γ περίοδο, μετά από εκτεταμένη καταστροφή, πιθανόν από σεισμό, κατασκευάσθηκε η επέκταση των τειχών προς τα βορειοανατολικά του λόφου ώστε να ενταχθεί στον τειχισμένο χώρο η υπόγεια κρήνη. Αλλεπάλληλες καταστροφές συνοδευόμενες από πυρκαγιές οδήγησαν στην οριστική εγκατάλειψη του χώρου γύρω στο 1100 π.Χ. 

Μετά την κατάρρευση του ανακτορικού συστήματος και τη διάλυση της «Μυκηναϊκής Κοινής», ο λόφος παρέμεινε πενιχρά κατοικημένος ως την κλασική περίοδο. Στο διάστημα αυτό δημιουργήθηκαν στην περιοχή τοπικές ηρωικές λατρείες, που οφείλονταν στη φήμη των Μυκηνών, που τα ομηρικά έπη μετέφεραν σε όλο τον ελληνικό κόσμο, ενώ στην κορυφή του λόφου ιδρύθηκε ένας αρχαϊκός ναός αφιερωμένος στην Ήρα ή στην Αθηνά. Το 468 π.Χ., μετά τους μηδικούς πολέμους στους οποίους συμμετείχε η πόλη, το Άργος την κατέκτησε και κατεδάφισε τμήματα της οχύρωσής της. Αργότερα, κατά την ελληνιστική περίοδο, οι Αργίτες ίδρυσαν στο λόφο μία «κώμη», επισκευάζοντας τα προϊστορικά τείχη και τον αρχαϊκό ναό και κτίζοντας ένα μικρό θέατρο πάνω από το δρόμο του θολωτού τάφου της Κλυταιμνήστρας. Τους επόμενους αιώνες η κωμόπολη παρέμεινε σχεδόν εγκαταλελειμμένη και ήταν ήδη ερειπωμένη όταν την επισκέφθηκε ο Παυσανίας το 2ο αι. μ.Χ. 

Τα κυκλώπεια τείχη της μυκηναϊκής ακρόπολης, όμως, παρέμεναν ορατά στο πέρασμα των αιώνων και αποτέλεσαν πόλο έλξης πολλών περιηγητών και αρχαιοφίλων, που δεν δίστασαν να λεηλατήσουν το χώρο κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, επωφλούμενοι από την αδιαφορία και τη φιλαργυρία των Τούρκων. Το 1837, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, οι Μυκήνες τέθηκαν υπό την αιγίδα της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας, η οποία μέχρι σήμερα πραγματοποιεί έρευνες στο χώρο. Το 1941 ο αντιπρόσωπός της, Κ. Πιττάκης, καθάρισε την Πύλη των Λεόντων και το 1876 ο Ερρίκος Σλήμαν, ύστερα από μικρές δοκιμαστικές τομές το 1874, ξεκίνησε τη μεγάλη του ανασκαφή, που αποκάλυψε τους πέντε τάφους του Ταφικού Κύκλου Α, υπό την επίβλεψη του Π. Σταματάκη, ο οποίος συνέχισε τις εργασίες το διάστημα 1876-1877, αποκαλύπτοντας και τον έκτο τάφο. Στη συνέχεια, ανασκαφές στα ανάκτορα και στα νεκροταφεία πραγματοποίησαν οι Χ. Τσούντας (1884-1902), Δ. Ευαγγελίδης (1909), G. Rosenwaldt (1911), Α. Κεραμόπουλος (1917), και A.J.B. Wace (1920-1923, 1939, 1950-1957). Παράλληλα, οι Ι. Παπαδημητρίου και Γ. Μυλωνάς της Αρχαιολογικής Εταιρείας ανέσκαψαν τον Ταφικό Κύκλο Β και οικίες, κατά τα έτη 1952-1955, ενώ ο Γ. Μυλωνάς μαζί με το Ν. Βερδελή της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, ανέσκαψαν τμήματα του οικισμού. Οι ανασκαφές της Βρετανικής Αρχαιολογικής Σχολής, υπό την επίβλεψη του λόρδου W. Taylour αποκάλυψαν το θρησκευτικό κέντρο, ενώ έρευνες συνεχίσθηκαν και από την Αρχαιολογική Εταιρεία με το Γ. Μυλωνά και το Σπ. Ιακωβίδη το 1959 και 1969-1974. Αναστηλωτικές εργασίες πραγματοποιήθηκαν το 1950-1955 από τον Α. Ορλάνδο και τον Ε. Στίκα στο θολωτό τάφο της Κλυταιμνήστρας, στο ανάκτορο, στο χώρο γύρω από την Πύλη των Λεόντων και στον Ταφικό Κύκλο Β. Από το 1998 βρίσκεται σε εξέλιξη το έργο «Συντήρηση-Στερέωση-Ανάδειξη των Μνημείων της Ακροπόλεως Μυκηνών και του Ευρύτερου Περιβάλλοντος Χώρου», το οποίο ανέλαβε αρχικά η Ομάδα Εργασίας Συντήρησης Μνημείων Επιδαύρου και στη συνέχεια η Επιτροπή Μυκηνών, που δημιουργήθηκε το 1999 από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Πηγή Υπουργείο Πολιτισμού.[http://odysseus.culture.gr/h/3/gh351.jsp?obj_id=2573]

Η Νέα Κίος αποτελεί ιστορική συνέχεια της Κίου της Μικράς Ασίας, πόλης 15.000 κατοίκων χτισμένης στο μυχό του Κιανού κόλπου της Προποντίδας, έδρας της Μητρόπολης Νίκαιας και επινείου της Προύσας.

Η σημερινή Νέα Κίος αποτελεί μια μικρή πόλη 2.778 κατοίκων. Βρίσκεται στο νομό Αργολίδας, έξι χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Ναυπλίου. Ως πόλη έχει καλή ρυμοτομία, ενώ προσφέρει χώρους αναψυχής και περιπάτου στους κατοίκους της. Με τη διαρκή πολυετή συμμετοχή της στα πολιτιστικά δρώμενα θεωρείται σημείο αναφοράς στην Αργολίδα σε αυτό τον τομέα. Πιο συγκεκριμένα, ο Μορφωτικός Σύλλογος της πόλης διοργανώνει τα Κιανά κάθε Αύγουστο και το καρναβάλι την εποχή των Αποκριών, ο Πολιτιστικός Σύλλογος πραγματοποιεί τα Μικρασιάτικα κάθε Ιούλιο και ο Σύλλογος Απανταχού Κιωτών οργανώνει Πρωτάθλημα Ταβλιού τον Ιούνιο. Οι σύλλογοι διαθέτουν επίσης ερασιτεχνικά θεατρικά και χορευτικά τμήματα, ενώ η πόλη διαθέτει δημοτική Χορωδία και δημοτική Φιλαρμονική.