ΑΓΡΙΝΙΟ
Αγρίνιο
Ο Δήμος Αγρινίου είναι δήμος της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, που συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης από την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων της Αιτωλίας: Αγγελοκάστρου, Αγρινίου, Αρακύνθου, Θεστιέων, Μακρυνείας, Νεάπολης, Παναιτωλικού, Παραβόλας, Παρακαμπυλίων και Στράτου.
Η έκτασή του ανέρχεται σε 1246,65 τ.χλμ. και ο πληθυσμός σε 96.321 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2011.
Το Αγρίνιο είναι η μεγαλύτερη πόλη του νομού Αιτωλοακαρνανίας και αριθμεί πληθυσμό 62.639 (απογραφή 2011) κατοίκων.
Το Αγρίνιο γνώρισε μεγάλη αύξηση του πληθυσμού στις τελευταίες δεκαετίες από την προσέλκυση Ηπειρωτών, Ευρυτάνων, Τριχωνίων και Ακαρνάνων, αλλά και παλαιότερα, όταν κατά τη δεκαετία του 1920, δέχτηκε πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, οι οποίοι επηρέασαν καθοριστικά τη ζωή της πόλης.
Αυτή η μετακίνηση των τοπικών πληθυσμών προς την πόλη κατέστησε το Αγρίνιο εμπορικό και οικονομικό κέντρο της περιοχής.
Με κυρίαρχα παραγωγικά στοιχεία τον καπνό και την ελιά δημιουργήθηκε το κοινωνικό πλέγμα, που ανέπτυξε ουσιαστικά την σύγχρονη πόλη, που ακόμη και σήμερα διανύει την πορεία της εξελικτικής της διαδικασίας.
Ο πολιούχος του Αγρινίου είναι ο Άγιος Χριστόφορος. Στην πόλη υπάρχουν δυο ιεροί ναοί αφιερωμένοι στο όνομά του. Ο παλαιός Ναός του Αγίου κτίστηκε το 1847 και βρίσκεται στο άλσος, βόρεια της πόλης, ενώ ο νέος Ναός θεμελιώθηκε το 1920 και εγκαινιάστηκε το 1937. Η μνήμη του Αγίου τιμάται στις 9 Μαΐου, ημέρα η οποία έχει οριστεί αργία για το Αγρίνιο και κατά την οποία τελούνται διάφορες εορταστικές εκδηλώσεις. Το κλίμα της πόλης του Αγρινίου ποικίλει. Τα καλοκαίρια είναι πολύ θερμά με θερμοκρασίες που συχνά ξεπερνούν τους 40° C. Υγρασία με ήπιους χειμώνες χαρακτηρίζει τις περιοχές με χαμηλό υψόμετρο. Σε μεγαλύτερα υψόμετρα, τα καλοκαίρια είναι δροσερά καθώς τα χιόνια και ο κρύος καιρός χαρακτηρίζουν τους χειμερινούς μήνες.
-
Το Αγρίνιο είναι η μεγαλύτερη πόλη του Νομού Αιτ/νίας και είναι ο κρίκος που συνδέει την Αιτωλία με την Ακαρνανία. Η θέση της πόλης, στην γη της Αιτωλοακαρνανίας, ορίζεται από τον υδάτινο αρχαίο θεό Αχελώο που κυλά δίπλα της και κείτεται στα ΒΔ της λίμνης Τριχωνίδας, στην άκρη σχεδόν του «μεγάλου αιτωλικού πεδίου». Βρίσκεται στους πρόποδες του Παναιτωλικού και σε υψόμετρο 90μέτρα.
Η ιστορία της πόλης χάνεται στα βάθη των αιώνων, καθώς κατοικήθηκε από τα πρώιμα χρόνια της προϊστορικής περιόδου. Κατά την μυθολογία χτίστηκε από το Βασιλιά Άγριο, που ήταν απόγονος του γενάρχη Αιτωλού και του γιου του Πλευρώνα. Η πόλη, χτισμένη δίπλα σχεδόν στον ποταμό Αχελώο, που ήταν το φυσικό σύνορο ανάμεσα στην Αιτωλία και την Ακαρνανία, βρέθηκε αρκετές φορές υπό την κυριαρχία και των δύο πλευρών και το 314 π.Χ. καταστράφηκε από τον Κάσσανδρο. Οι ανασκαφές του Μηλιάδη το 1920 έδειξαν ότι η αρχαία πόλη βρίσκονταν στο γειτονικό Ζαπάντι (σημερινή Μεγάλη Χώρα). Tα τελευταία χρόνια, όμως, έχουν βρεθεί πολλά αρχαία ακόμα και στο κέντρο της σημερινής πόλης.
Μετά από κάποιους αιώνες στην αφάνεια, η πόλη ξαναεμφανίζεται την εποχή της Τουρκοκρατίας, με το όνομα Βραχώρι (Imbrahoar). Κατοικήθηκε από πολλούς Τούρκους και στις αρχές του 18ου αιώνα έγινε έδρα του Σαντζακίου του Κάρλελι, διοικητικό κέντρο της σημερινής Αιτωλοακαρνανίας. Έλαβε ενεργό μέρος στην Επανάσταση του 1821 και απελευθερώθηκε προσωρινά στις 11 Ιουνίου του 1821. Αργότερα κατακτήθηκε ξανά από τον Κιουταχή και τελικά προσγράφτηκε οριστικά στα σύνορα του ελεύθερου ελληνικού κράτους, το 1832.
Μετά την απελευθέρωση, το Βραχώρι πήρε ξανά το αρχαίο του όνομα Αγρίνιον. Η πόλη άρχισε να αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, ειδικά μετά τα τέλη του 19ου – αρχές 20ου αιώνα, όταν στράφηκε μαζικά στην καλλιέργεια του καπνού. Χτίστηκαν τεράστιες αποθήκες και εργοστάσια επεξεργασίας του καπνού, με κυριότερες αυτές των οικογενειών Παπαστράτου, Παπαπέτρου και Παναγόπουλου. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, πλήθος προσφύγων έφτασαν στην πόλη και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Αγίου Κωνσταντίνου, ενώ μεγάλη μετακίνηση πληθυσμών είχαμε και από την Ήπειρο και την Ευρυτανία.
-
Η δημιουργία της λίμνης ήταν αποτέλεσμα μεγάλων γεωλογικών ανακατατάξεων. Η Τριχωνίδα είναι υπόλειμμα παλαιότερης και μεγαλύτερης λίμνης που καταλάμβανε προϊστορικά ολόκληρη τη λεκάνη Αγρινίου. Η παραπάνω διαδικασία υπολογίζεται ότι έλαβε χώρα πριν από 15 – 20 εκατομμύρια χρόνια περίπου.
Σύμφωνα με την παράδοση, στα αρχαία χρόνια υπήρχε μέσα στη λίμνη μια πόλη που βυθίστηκε. Η πόλη αυτή είχε τρεις κώνους και ίσως από εκεί πήρε το όνομά της η λίμνη: Τρεις κώνοι – Τριχωνίδα. Μια άλλη εκδοχή, μάλλον η επικρατέστερη, είναι ότι πήρε το όνομα της από την αρχαία πόλη Τριχώνιο, που βρίσκεται δίπλα στη λίμνη, κοντά στο χωριό της Γαβαλούς.
Η Τριχωνίδα έχει έκταση 96,5 χλμ, η περίμετρος της είναι 51 χλμ. και το βάθος της φθάνει τα 57 μέτρα. Ανατολικά η μορφολογική κλίση των βουνών είναι μεγάλη και οι ακτές απότομες, ενώ στο υπόλοιπο τμήμα της η μορφολογία του εδάφους έχει ομαλή απόληξη με αποτέλεσμα σε πολλά σημεία, και σε συνδυασμό με το μεγάλο μέγεθος της λίμνης, η ακτή να θυμίζει θαλασσινά ακρογιάλια. Γύρω της υπάρχουν πέντε (5) διευρυμένοι Δήμοι (πρώην 3 Δήμοι και 24 Κοινότητες).
Ο όγκος του νερού ανέρχεται περίπου σε 142 εκατομμύρια κυβικά. Οι εισρέουσες ποσότητες νερού προέρχονται από πηγές, κυρίως υπόγειες και από 15 μεγάλους και αρκετούς χείμαρρους, οι οποίοι ξεκινούν από το Παναιτωλικό και τον Αράκυνθο και καταλήγουν στη λίμνη. Ποσότητα νερού προέρχεται και από αποστράγγιση της περιοχής Παναιτωλίου – Καινούργιου, που χρησιμοποιούν για άρδευση νερό από τον Αχελώο. Η λίμνη συνδέεται με την αντίστοιχη της Λυσιμαχίας με διώρυγα. Η ποσότητα του νερού που εισρέει στη Λυσιμαχία ρυθμίζεται από τις πόρτες δίπλα στα Γεφύρια του Αλάμπεη.
Μεγάλες ποσότητες νερού της Τριχωνίδας καταλήγουν στα χωράφια του Λεσινίου, της Κατοχής, Νεοχωρίου και Μεσολογγίου. Τα τελευταία χρόνια ο καιρός ευνόησε την άνοδο της στάθμης του νερού της λίμνης (υπήρξε άνοδος κατά 1 μέτρο και 20 πόντους).
Η θερμοκρασία του νερού ποικίλλει ανάλογα με την εποχή από 4° – 25° βαθμούς Κελσίου.(πρόκειται για θερμή λίμνη).
Οι περισσότεροι κάτοικοι των Δήμων γύρω από την Τριχωνίδα είναι αγρότες και οι καλλιέργειες τους εξαρτώνται άμεσα από τα νερά που αρδεύονται από τη λίμνη, ενώ το νερό της χρησιμοποιείται από πολλούς οικισμούς και για άρδευση. Από την άλλη δεν είναι λίγοι αυτοί που ασχολούνται με το ψάρεμα. Παλιότερα κατά καιρούς λειτουργούσαν αρκετές ιχθυοτροφικές μονάδες, εγκαταλειμμένες σήμερα.
Γενικά Οικολογικά Στοιχεία
Στην Τριχωνίδα έχουν παρατηρηθεί πάνω από 140 είδη πουλιών. Τα 3Ο είδη από αυτά ανήκουν στα απειλούμενα με εξαφάνιση και γι αυτό προστατεύονται αυστηρά από την κοινοτική νομοθεσία.Η παραλίμνια βλάστηση στην Τριχωνίδα αποτελείται από αιωνόβια πλατάνια, ιτιές, φράξους, λεύκες, καβάκια, λυγαριές, κυπαρίσσια, δάφνες, πικροδάφνες, ευκαλύπτους, καλαμιές, βούρλα, ψαθιά, βαλτώδεις εκτάσεις και εσπεριδοειδή ενώ το άρωμα των λουλουδιών την άνοιξη σε ζαλίζει. Ακριβώς πάνω από τη λίμνη, λίγο έξω από το Πετροχώρι, υπάρχει ακόμη ένα αρκετά μεγάλο κατάλοιπο δάσους ήμερων βελανιδιών.
Στην περιοχή υπάρχουν σπάνια λουλούδια όπως Νούφαρα, Κυκλάμινα, Γλαδιόλες και πλήθος από Ορχιδέες.
Η λίμνη και η γύρω περιοχή είναι πλούσια σε αμφίβια και ερπετά και εδώ βρίσκει καταφύγιο και η όλο και πιο σπάνια στη χώρα μας Βίδρα.
Μεγάλη αξία έχει επίσης η ιχθυοπανίδα της λίμνης και εδώ υπάρχουν ενδημικά είδη και σπάνια ψάρια του γλυκού νερού όπως η Γουρνάρα, η Τσερούκλα, το Στρωσίδι, η Τριχωνοβελονίτσα, το Γλανίδι, ο Νανογοβιός (που είναι ενδημικό της Τριχωνίδας και το μήκος του είναι μόλις 2 εκατοστά), Κυπρίνι (Γριβάδι), Χέλι κ,α. Στα νερά της ζούν ακόμη σπόγγοι, οστρακώδη και μαλάκια. Στα νερά των ρεμάτων, κυρίως στις εκβολές τους, ζούν αρκετά ψάρια όπως: η Μπούλκα, η Μπριάνα, η Λιάρα, η Νιάσκα (Τσίμα). Εκτιμάται ότι οι αλιευόμενες ποσότητες ψαριών υπερβαίνουν τους 350 τόνους ετησίως.
Το φυτοπλαγκτόν της λίμνης περιλαμβάνει 90 είδη, μερικά από τα οποία είναι μοναδικά στον κόσμο. Υπάρχουν επίσης φύκια διαφόρων ειδών (7 κατηγορίες).
Ο Κωστής Παλαμάς, ο εθνικός μας ποιητής, ύμνησε όσο κανείς άλλος τις ομορφιές της Αιτωλοακαρνανίας. Ύμνησε τον αργυροδίνη Αχελώο, τον Ζυγό, την Βαράσοβα, τα στενά της Κλεισούρας αλλά και τις αδελφές λίμνες, τη Τριχωνίδα και την Λυσιμαχία. Στο ποίημα του «η νιότη» από τη συλλογή « Οι καϋμοί της λιμνοθάλασσας» γράφει:
«Ξέρω δυο λίμνες ξωτικές, δύο λίμνες αδερφάδες
με του χωριού, με του νερού, με του χλωρού, τα κάλλη.
Για ονειροπλέκτες έρωτες και για τραγουδιστάδες.
Τη λίμνη τ΄ Αγγελόκαστρου του Βραχωριού την άλλη.»Παλαιότερα, οι δύο λίμνες Τριχωνίδα και Λυσιμαχία σε περιόδους πλημμυρών ενώνονταν, με αποτέλεσμα να φαίνονται σαν μια λίμνη, την οποία οι κάτοικοι της περιοχής αποκαλούσαν «Λίμνη του Απόκουρου».
Οι λίμνες ενώνονταν με αβαθείς βάλτους και για να αποφεύγεται ο κύκλος της Λυσιμαχίας (μέσω ξηράς) η επικοινωνία διεξήγετο με πλοιάρια και γαϊτες. Το 1773 ο μουσελίμης του Κάρελι Αλαϊ Μπέης αποφάσισε την κατασκευή των γεφυριών για να ενώσει τις δύο λίμνες και συνδέσει τους κάμπους του Παναιτωλίου και των Παπαδάτων
« Είχαμε σταματήσει στις όχθες του έλους, για να προετοιμάσουμε τα όπλα μας και να μπούμε στην επικίνδυνη περιοχή του Ζυγού, όταν βρεθήκαμε σε μια γέφυρα με τρακόσιες εβδομήντα καμάρες, που αγκαλιάζει το τέναγος σε μια έκταση περίπου ενός χιλιομέτρου. Παρατήρησα σε κάποιους πυλώνες, σκαλιά που οδηγούν σε πλατώματα, κτισμένα γύρω από την προεξοχή των πρόβολων. Σχηματίζονταν ένα είδος μώλων, όπου διέκρινα δακτύλιους στους οποίους έδεναν τα σκάφη. Μ αυτά έκαναν εμπόριο στα παράλια της λίμνης, που άλλοτε περιβαλλόταν από πόλεις με ιδιαίτερη εμπορική κίνηση στα λιμάνια τους. Ξεχώρισα ακόμα μερικά σκάφη που ταξιδεύουν στην Τριχωνίδα και στους Οζυρούς της Ακαρνανίας, για να εκμεταλλευτούν την οικοδομική ξυλεία που έχει άφθονη η περιοχή και τους ψαρότοπους κοντά στο αγκυροβόλιό τους.»
Το 1885 ο περιηγητής Δ. Βικέλας έγραφε: «Τις ήτο ο Αλαήμπεης ούτος, του οποίου η γέφυρα διαιωνίζει το όνομα. Εγνώριζε άραγε ότε έκτιζε δια μέσου των λιμνών την οδόν ταύτην, ότι εδημιούργει τον γοητευτικώτερον επί γης περίπατον».
Εικόνες μαγείας δημιουργούνται την άνοιξη καθώς πλήθη από Νούφαρα, με τα μεγάλα λευκά άνθη τους, επιπλέουν στη λίμνη. Πίνακες ζωγράφων της Αναγέννησης θυμίζουν οι μικρές «θάλασσες» από ελαιώνες και εσπεριδοειδή. Εδώ ο περιηγητής βρίσκει, την χαμένη στο αστικό κέντρο, ανθρώπινη φύση του. Νοιώθει να ξαναγεννιέται.
Το Παναιτωλικό είναι το τελευταίο βουνό της Ρούμελης πριν από το κάμπο του Αγρινίου. Ορθώνεται ακριβώς πάνω από την Τριχωνίδα και είναι αρκετά δασωμένο με αραιά δάση ελάτων που φθάνουν μέχρι τα 1.400 μ. αφήνοντας πάνω στα μεγάλα υψόμετρα μια στενή αλπική ζώνη. Οι απόκρημνες πλαγιές του σκεπάζονται με έλατα ενώ οι πιο χαμηλές είναι πνιγμένες στα κέδρα, τα πουρνάρια και άλλους θάμνους. Στο δάσος ζουν πολλά είδη αρπακτικών όπως είναι ο Χρυσαετός, η Ποντικοβαρβακίνα και στα χαμηλά ο Φιδαετός και ένα πλήθος από Δρυοκολάπτες και άλλα μικρά Στρουθιόμορφα,όπως Κοτσύφια, Τσιροβάκους.
Αντίκρυ του Παναιτωλικού είναι ο θρυλικός Αράκυνθος. Οικολογικά ο Αράκυνθος έχει σπουδαία σημασία. Καλύπτεται από μεσογειακή μακία, φρύγανα , κωνοφόρακαιβελανιδιές. Σε όλες τις κοίτες των χειμάρρων υπάρχουν πλατάνια, κατάλοιπα ευρύτερου δάσους. Επίσης και ειδικά στη περιοχή της Κλεισούρας, ζουν τα Όρνια, ο Χρυσαετός, ο Κραυγαετός, ο Πετρίτης, ο Δενδρογέρακας, το Χρυσογέρακο, το Σαίνι, ο Μπούφος, η Τυτώ και πλήθος μικρών Στρουθιόμορφων. Κατά το χειμώνα στη περιοχή ξεχειμωνιάζουν σπάνια πουλιά όπως ο Μαυρόγυπας, ο Βασιλαετός και ο Στικταετός.
κ -
Η Λυσιμαχία είναι λίμνη στο νομό Αιτωλακαρνανίας. Η επιφάνεια της είναι 13,2 Km2, ενώ η περίμετρος της είναι περίπου 17 km, έχει δε μέγιστο βάθος μόλις τα 9 μέτρα. Αποτελεί ενιαίο οικοσύστημα με την μεγαλύτερη λίμνη του Νομού τηνΤριχωνίδα. Στη Λυσιμαχία καταλήγει ο χείμαρρος της Ερμίτσας, ενώ τα νερά της λίμνης έχουν διέξοδο και προς τον Αχελώο μέσω του Δίμηκου ποταμού.Η παραλίμνια περιοχή είναι πνιγμένη στα καλάμια κι αναμεσά τους βρίσκουν καταφύγιο το χειμώνα, Φαλαρίδες, Βουταλίδες και Πρασινοκέφαλες Πάπιες, ενώ φωλιάζουν Πορφυροτσικνάδες & Νανομουγκάνες & στα γύρω δέντρα οΝυχτοκόρακας. Στα νερά της υπάρχουν ενδημικά ψάρια και η σπάνια πια στη χώρα μας Βίδρα.
Παλαιότερα οι λίμνες ήταν ενωμένες και αποτελούσαν πλούσιο βιότοπο. Σύμφωνα με περιγραφές περιηγητών του 19ου και του 20ου αιώνα οι γύρω από τις λίμνες περιοχές ήταν σχεδόν αδιαπέραστα δάση. Σήμερα τις χωρίζει η εθνική οδός Αντιρρίου-Ιωαννίνων και η επικοινωνία ανάμεσα τους γίνεται μέσω ενός ελεγχόμενου καναλιού
-
Μια εντυπωσιακή περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας (που αναδεικνύει και την ποικιλομορφία του τόπου αυτού), 15 χιλιόμετρα από το Αγρίνιο, είναι το φαράγγι της Κλεισούρας, ανάμεσα από την οποία περνάει ο εθνικός δρόμος Αντιρρίου Αγρινίου. Εκεί όπου σχηματίζεται γωνία, στη δεξιά πλευρά κατευθυνόμενοι προς Αγρίνιο, στο τέρμα της ανηφόρας, το φαράγγι σχηματίζει μεγάλο «λούκι» ή τομή, το οποίο είναι βατό και χρησιμοποιούνταν παλαιότερα από κτηνοτρόφους. Στο σημείο της αφετηρίας υπάρχει χώρος στάθμευσης της εθνικής οδού, κιόσκι ξύλινο του δασαρχείου, μικρό αλσύλιο με πεύκα κάτω από τα γκρεμνά και συχνά εκεί υπάρχει αυτοκινούμενη καντίνα. Τοίχοι ασβεστόλιθων περισσότερο από 150m οι υψηλοί, γκρίζοι και πορτοκαλιοί υψώνονται και στις δύο πλευρές του δρόμου. Πολλοί από αυτούς φαίνονται κακής ποιότητας βράχοι, άλλοι καταδεικνύουν τους τεράστιους σταλακτίτες ψηλά επάνω στο φαράγγι. Σκαρφαλωμένο στΗ μια πλευρά του είναι το εκκλησάκι της Παναγίας της Ελεούσας. Το φαράγγι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αναρριχήσεις. Όπως λέγεται από τους ασχολούμενους με το άθλημα της αναρρίχησης οι καλύτερες εποχές για σκαρφάλωμα στην Κλεισούρα είναι η άνοιξη και το φθινόπωρο. Επίσης ενδείκνυται και για το χειμώνα εκτός των πολύ βροχερών περιόδων, οπότε τα σταλακτιτικά μπορεί να τρέχουν νερό από το εσωτερικό τους, και τα απογεύματα του καλοκαιριού εκτός των υψηλών θερμοκρασιών. Ωστόσο είναι το καλλίτερο πεδίο στην Ελλάδα για αναρρίχηση υπό βροχή, λόγω της ακραίας έκφρασης του δίπτυχου “minimum πρόσβαση – maximum άρνηση.Το Εκκλησάκι
Το εκκλησάκι της Παναγίας της Ελεούσας, (φωτογραφία του κ. Κωνσταντίνου Πεφάνη) που είναι σφηνωμένο στο βράχο, εορτάζει την εορτή της Ζωοδόχου Πηγής και γίνεται ένα πανηγύρι που είναι γνωστό από τους κατοίκους των γύρω περιοχών οι οποίοι έρχονται τότε να προσκυνήσουν.Στο χαμηλό πλάτωμα το νεότευκτο μοναστήρι και πλάι οι προτομές του Κοσμά Αιτωλού και του τραγικού Γιάννη Γούναρη που εμόνασεν εκεί μετά την Απελευθέρωση…
Η χλωρίδα
Από τα είδη χλωρίδας που απαντώνται στην Κλεισούρα είναι: η ενδημική Centaurea sp, είδος βραχόφυτου με παγκόσμια εξάπλωση μόνο εκεί και στα βράχια των Μαύρων Βουνών απέναντι στη Χερσόνησο του Άραξου στην Αχαΐα, συστάδες αιωνόβιες Κουτσουπιές και Μελικουκιές μέσα στο φαράγγι. Δάση με υπεραιωνόβιες και πλατύφυλλες βελανιδιές στο 2ο ήμισυ της διαδρομής. Από τα είδη ορνιθοπανίδας έχουν εντοπιστεί 12 είδη αρπακτικών πουλιών (τα 8 φωλιάζουν) στη διαδρομή.
Αξιοθέατα-Αρχαιολογικοί χώροι
Μουσεία -Ιστορικά κτίρια
-
Το Δημοτικό Πάρκο είναι σήμερα ο μεγαλύτερος δημόσιος ελεύθερος χώρος ξεκούρασης και αναψυχής της πόλης του Αγρινίου. Καλύπτει συνολικά 54 στρέμματα.Η ιστορία του αρχίζει εδώ και ογδόντα έξι περίπου χρόνια, όταν το 1919 η οικογένεια Παπαστράτου αγόρασε από τον ποιητή Κωνσταντίνο Χατζόπουλο μια σημαντική έκταση στα όρια του παλαιού σχεδίου πόλης, την οποία μέσα στα επόμενα χρόνια διαμόρφωσε σε πρότυπο πάρκο για τους κατοίκους του Αγρινίου.
Ο Δήμος Αγρινίου είναι έτοιμος να εντάξει το έργο «Αναμόρφωση του Πάρκου» στο ΄Δ ΚΠΣ, μετά την τελευταία απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού με την οποία αίρεται η απαγόρευση και επιτρέπεται στο Δήμο να εφαρμόσει τη μελέτη που έχει εκπονήσει η Δημοτική Αρχή.
Σύμφωνα με τη διεπιστημονική ομάδα του ΑΠΘ, που εκπόνησε τη μελέτη, ιδιαίτερη σημασία έχει αποδοθεί στο σχεδιασμό των προτεινόμενων φυτεύσεων με την επιλογή φυτών χαρακτηριστικών της χλωρίδας της ευρύτερης περιοχής, τη συντήρηση και ανάδειξη της σημερινής βλάστησης, αλλά και την προσθήκη στα υπάρχοντα 30 ακόμη 12 στρεμμάτων με νέες δενδροφυτεύσεις. Βασικό σημείο στην οργάνωση και λειτουργικότητα του χώρου αποτελεί η δημιουργία ενός συνδετικού άξονα κίνησης των επισκεπτών, που θα ενώνει το βόρειο με το νότιο τμήμα του πάρκου, καθώς επίσης το ανατολικό με το δυτικό, φιλοξενώντας δεξιά και αριστερά σειρά θεματικών κήπων, όπως ο «κήπος της μνήμης» με επιβλητική την παρουσία των καπνών- σήμα κατατεθέν της περιοχής-, οι οποίοι θα λειτουργούν ως χώροι στάσης, ξεκούρασης και προσανατολισμού του επισκέπτη.
-
Το Παναιτωλικό Όρος είναι το τελευταίο βουνό της Ρούμελης πριν τον κάμπο του Αγρίνιου και ορθώνεται ακριβώς πάνω από την Τριχωνίδα.
Έχει ψηλότερες κορυφές τον Κατελάνο στα 1.924 μ., Κρημνίτσα στα 1.816 μ. και Πέρασμα στα 1.810μ.
Ο κύριος αυτός όγκος του Παναιτωλικού, που περιλαμβάνει και τμήμα στο Ν. Ευρυτανίας, έχει ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000, σε έκταση 185.420 στρεμμάτων, ως Τόπος Κοινοτικής Σημασίας με κωδικό καταγραφής (GR2310004).Οι παραπάνω οικισμοί του Δ. Παραβόλας, παρουσιάζουν σημαντικά αρχιτεκτονικά στοιχεία ενώ όλη η διαδρομή αυτή έχει εξαιρετική θέα προς τον καταπράσινο κάμπο της λίμνης Τριχωνίδας.
Σημείο ενδιαφέροντος οι καταρράκτες και οι πέτρινες βρύσες του χωριού Νερομάνα.
Στα χωριά Περιστέρι, Καλλιθέα, Νερομάνα, Κυρά Βγένα, Παλυκαρυά και Λαμπίρι υπάρχουν δυνατότητες εστίασης. Επίσης σε ξενώνες στα χωριά Νερομάνα και Καλλιθέα υπάρχει δυνατότητα διαμονής.Το Καταφυγιο
Στην καρδιά του όρους Παναιτωλικού, στην θέση Διασελάκι του Δ. Παραβόλας σε ένα σημείο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος τόσο από άποψη ορειβατική όσο και από άποψη φυσικού τοπίου λειτουργεί το Ορειβατικό καταφύγιο του ΕΟΣ Αγρινίου σε υψόμετρο 1.170 μ. και σε απόσταση 23 χλμ. από το Αγρίνιο.
Η δημιουργία του Ορειβατικού Καταφυγίου χρηματοδοτήθηκε από τις Κοινοτικές Πρωτοβουλίες
INTERREG II και LEADER+ μέσω της Αν. Εταιρείας ΤΡΙΧΩΝΙΔΑ Α.Ε και τη συμβολή της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αιτολοακαρνανίας με φορέα υλοποίησης τον Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο Αγρινίου.
Δημιουργήθηκε έτσι ίσως το πιο σύγχρονο και όμορφο Ορειβατικό Καταφύγιο στην Ελλάδα τόσο από άποψη υποδομών διημέρευσης και διανυκτέρευσης όσο και από άποψη εξοπλισμού με την δημιουργία δύο (2) σύγχρονων ορειβατικών στίβων για ενήλικες και για παιδιά.
Το Καταφύγιο λειτουργεί ήδη τέσσερα χρόνια οργανωμένο και πλήρως ανακαινισμένο και αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς και τόπο συνάντησης ορειβατών και φυσιολατρών από όλη την Ελλάδα αλλά και από την Ευρώπη, με δυνατότητα φιλοξενίας 70 περίπου ατόμων. -
Βόρεια της σημερινής πόλης του Στράτου και στη δυτική όχθη του Αχελώου βρίσκονται τα τείχη της αρχαίας Στράτου, πόλης της Αρχαίας Ακαρνανίας.
Επίσης στην ίδια περιοχή και στα διοικητικά όρια του Δήμου Στράτου βρίσκονται τα φράγματα Στράτου και Καστρακίου με τις ομώνυμες τεχνητές λίμνες που κατασκευάστηκαν για τις ανάγκες παραγωγής ρεύματος της ΔΕΗ.
Το τοπίο που έχει δημιουργηθεί είναι μοναδικό και μπορούν να αναπτυχθούν μια σειρά από δραστηριότητες όπως πεζοπορία στις όχθες των λιμνών κ.λπ.
Επίσης η τεχνητή λίμνη της Στράτου χρησιμοποιείται για θαλάσσιο σκι.
Στην ευρύτερη περιοχή μπορεί κανείς να παρατηρήσει τα άγρια άλογα του Πεταλά στην περιοχή Λεπενού. Τα άλογα αυτά αφέθηκαν ελεύθερα πριν 30 – 40 χρόνια στην περιοχή των υψωμάτων του Πεταλά και με τα χρόνια επανήλθαν σε άγρια κατάσταση. -
ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΠΙΕΩΝ Από την πόλη του Αγρινίου που είναι το μεγαλύτερο αστικό και εμπορικό κέντρο κοντά στη λίμνη και ακολουθώντας το δρόμο προς το Θέρμο, ανατολικά, ο πρώτος και σημαντικότερος οικισμός που συναντάμε στα βόρεια της Τριχωνίδας είναι το Παναιτώλιο, το μεγαλύτερο χωριό της Τριχωνίδας, γενέτειρα πατρίδα του μεγάλου Έλληνα γλύπτη Χρήστου Καπράλου. Αποτελεί Τοπικό Διαμέρισμα του Καποδιστριακού Δήμου Θεστιέων.
Στα ανατολικά του Παναιτωλίου, στις παρυφές της λίμνης βρίσκονται τα Αμπάρια. Εδώ υπήρχε το παλιό αντλιοστάσιο του Παναιτωλίου, το οποίο ανακαινίστηκε μέσω του Ευρωπαϊκού Προγράμματος LIFE – ΦΥΣΗ 1999, «Δράσεις για την προστασία των ασβεστούχων βάλτων της λίμνης Τριχωνίδας» και μετατράπηκε σε σε ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΤΡΙΧΩΝΙΔΑΣ (ΚΕ.ΠΕ.ΤΡΙ).
Συνεχίζοντας το δρόμο προς το Θέρμο συναντάμε το χωριό Καινούργιο, που είναι σήμερα η έδρα του Δήμου Θεστιέων. Βόρεια του χωριού, χτισμένη σε απόκρημνη κορυφή, η Ακρόπολη των Θεστιέων, που δεν ήταν μόνο μια φυσικά οχυρή θέση αλλά και μια καταπληκτική Βίγλα με θέα σε ολόκληρη την Τριχωνίδα και τη λεκάνη του κάτω ρου του Αχελώου μέχρι τις κορυφές του Αράκυνθου και του Παναιτωλικού.
Σημείο αναφοράς στον Δήμο Θεστιέων αποτελούν οι υποδομές αναψυχής στις θέσεις Αμπάρια Παναιτωλίου και Άγιος Γεώργιος Καινούργιου που έχουν χρηματοδοτηθεί από το Π.Ε.Π. Δυτικής Ελλάδος.
Στο Καινούργιο, γίνονται κάθε χρόνο τον Αύγουστο εκδηλώσεις, τα “ΘΕΣΤΙΑ”.
Στην περιοχή σύντομα θα λειτουργήσει ξενώνας και παραδοσιακό εστιατόριο μέσω της Κοινοτικής Πρωτοβουλίας LEADER+.Τρία χλμ. ανατολικά του Καινούργιου συναντάμε το χωριό Παραβόλα όπου υπήρχε η Αρχαία Αιτωλική πόλη Βουκάτιο. Στην Παραβόλα γίνονται κάθε χρόνο στο τέλος του καλοκαιριού εκδηλώσεις, τα “Βουκάτεια”.
Αν από την Παραβόλα ακολουθήσουμε τον παραλίμνιο δρόμο, θα απολαύσουμε μία διαδρομή μέσα σε πλατάνια και λεμονοπορτοκαλιές με γραφικές ψαροταβέρνες δίπλα στη λίμνη. Στη διαδρομή συναντάμε τους συνοικισμούς Δογρί, όπου υπάρχει ξενώνας, εστιατόρια και καφετέριες.
Σημείο αναφοράς στην περιοχή αποτελούν οι ναυταθλητικές εγκαταστάσεις της Γ.Ε.Α. στη Δογρί που έχουν δημιουργηθεί από την Κοινοτική Πρωτοβουλία INTERREG II με τη συμβολή της αναπτυξιακής εταιρείας «Τριχωνίδα Α.Ε.» και την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αιτωλοακαρνανίας. Στο χώρο αυτό σήμερα λειτουργεί οργανωμένος χώρος εστίασης και αναψυχής.
Συνεχίζοντας συναντάμε το χωριό Μυρτιά με τα ονομαστά Θειούχα Λουτρά. Από τα λουτρά της Μυρτιάς, για όσους αγαπούν την πεζοπορία, υπάρχει μονοπάτι που οδηγεί στο Πετροχώρι.
Ακολουθώντας το δρόμο που απομακρύνεται από τις όχθες της λίμνης και ανηφορίζει προς το Θέρμο φθάνουμε στην Αγία Σοφία. Το παλιό όνομα του χωριού, Μόκιστα, έχει Σλαβική προέλευση και σημαίνει πρασινάδα, βλάστηση.
Σε υψόμετρο 360 μ. περίπου πάνω και βόρεια από τη λίμνη Τριχωνίδα, σε ένα καταπράσινο και γοητευτικό οροπέδιο, υπάρχει το ιερό λίκνο των Αιτωλών και το κέντρο της πολιτιστικής τους ιστορίας, το Θέρμο. Το Θέρμο ήταν η πρωτεύουσα της Αιτωλικής Συμπολιτείας, της τελειότερης ίσως πολιτειακής οργάνωσης που δημιούργησαν οι Έλληνες.
Στο Θέρμο λειτουργεί επίσης το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης (ΚΠΕ) που υλοποιήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας για τις ανάγκες της Περιβαλλοντικής επιμόρφωσης των μαθητών όλης της χώρας.
Στο Θέρμο υπάρχουν επίσης παραδοσιακός Ξενώνας και Ξενοδοχείο.Το καλοκαίρι τον Αύγουστο, στο Θέρμο, γίνονται γιορτές προς τιμήν του Κοσμά του Αιτωλού.
Τρία χιλιόμετρα βόρεια του Θέρμου βρίσκεται το χωριό Μέγα Δέντρο, γενέτειρα δύο σημαντικών προσωπικοτήτων, του Ευγένιου Γιαννούλη και του Κοσμά του Αιτωλού.
Στα νοτιοανατολικά του Θέρμου το Πετροχώρι, ονομαστό για το κρασί του και τα πετρόκτιστα παραδοσιακά σπίτια του, είναι κτισμένο πάνω σε ράχη που αγναντεύει τη λίμνη πανοραμικά καθώς και όλα τα γύρω βουνά.
Στις πλαγιές ανάμεσα στο Πετροχώρι και το μοναστήρι του Φωτμού, σώζεται ένα από τα λίγα δάση ήμερης βελανιδιάς
της χώρας μας.
Από το Πετροχώρι κατεβαίνουμε νότια στα καμπίσια χωριά Σιταράλωνα, Πάμφιο, Μαραθιά και Κάτω Μακρινού. Από την Κάτω Μακρινού υπάρχει δρόμος ο οποίος ανεβαίνει στην ορεινή Ναυπακτία, επίσης μια περιοχή εξαιρετικού κάλλους και μεγάλης βιοποικιλίας.
Στα μισά της διαδρομής προς τη Ναύπακτο συναντάμε τη γέφυρα του Μπανιά η οποία ενώνει τις δύο όχθες του ποταμού Εύηνου.
ΘΕΡΜΟ Το σημείο αυτό είναι τόπος συνάντησης των φίλων του ράφτινγκ και του καγιάκ που έρχονται απ’ όλη την Ελλάδα για να πάρουν μέρος σ’ αυτά τα αθλήματα μέσα στα νερά του ποταμού. Εδώ υπάρχει παραδοσιακός Ξενώνας και ταβέρνα από το Πρόγραμμα “LEADER II”.
Από τους πρόποδες του Αρακύνθου μέχρι τις όχθες της Τριχωνίδας ανοίγεται ένας μακρόστενος κάμπος. Οι παραλίμνιες περιοχές του Δ. Μακρυνείας όπως το εκτεταμένο πλατανόδασος στη Καψοράχη κοντά στις όχθες της λίμνης, καθώς επίσης και το παραδοσιακό λιμανάκι Μούρτος αποτελούν σημεία ενδιαφέροντος.
Στην περιοχή αυτή και συγκεκριμένα στη θέση Καψοράχη και Δαφνιάς υπάρχουν εστιατόρια και καφετέριες.
Λίγα χιλιόμετρα από τη Γαβαλού συναντάμε το ιστορικό μοναστήρι της Κατερινούς.
Τέλος, στις περιοχές του Αρακύνθου και στο φαράγγι της Κλεισούρας παρατηρείται σημαντικό ενδιαφέρον για ορειβασία και οικοτουρισμό.
Οι περιοχές αυτές είναι ενταγμένες στο δίκτυο Natura 2000 και παρουσιάζουν ενδιαφέρον για τα ενδημικά είδη χλωρίδας και ιδίως βραχόφυτων, τα αχανή δρυοδάση και την παρατήρηση άγριας ορνιθοπανίδας και άλλων δασόβιων πουλιών. -
Το χωριό Τρίλινο Η Δημοτική Ενότητα Ινάχου είναι μία από τις μεγαλύτερες σε έκταση. Το γεωγραφικό ανάγλυφο του Ινάχου είναι κυρίως Ορεινό και ελάχιστα ημιορεινό καθώς τα Τοπικά Διαμερίσματα αναπτύσσονται στα Όρη του Βάλτου τα οποία έχουν ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000 Ζώνη Ειδικής Προστασίας.
Η περιοχή εντοπίζεται στα χωριά Χαλκιόπουλοι, Λουτρά Χαλκιόπουλων, Θύαμο, Εμπεσσό, Μαλεσιάδα, Γιαννόπουλοι, Αμοργιανοί, Αυλάκι, Βρουβιανά, Τρίκλινο, Άνω Σταθά και Κάτω Σταθά.
Σημαντική συμβολή στην ταυτότητα της περιοχής έχουν τα πέτρινα γεφύρια, με πιο χαρακτηριστικά από αυτά:Την πανέμορφη πέτρινη γέφυρα της Τέμπλας, που ενώνει το Νομό Αιτωλοακαρνανίας
με το Νομό Ευρυτανίας
• Τη γέφυρα της Βέργας
• Ιδιαίτερα πρέπει να αναφερθεί η γέφυρα της ΤατάρναςΑναφορά πρέπει να γίνει στα Λουτρά Χαλκιόπουλων, που βρίσκονται σε μια ειδυλλιακή παραποτάμια τοποθεσία με αιωνόβια πλατάνια πολύ κοντά στο χωριό. Το νερό που ρέει από τις ιαματικές πηγές είναι πόσιμο και θεωρείται ότι ενδείκνυται για στομαχικά προβλήματα.
Δυνατότητα διαμονής υπάρχει σε ξενώνα στο χωριό Χαλκιόπουλο.Άλλα σημεία ενδιαφέροντος είναι:
• Τα ορεινά δασωμένα τοπία στα όρη Βάλτου
• Το φράγμα των Κρεμαστών
• Οι τεχνητές λίμνες Κρεμαστών και Καστρακίου και τα φυσικά τοπία που διαμορφώνονται στις όχθες τους
• Η περιοχή του χωριού Μπαμπαλιό στις όχθες της τεχνητής λίμνης, όπου σχηματίζονται πολλά νησάκια
• Το φαράγγι του Αχελώου που διαμορφώνεται νότια του χωριού Βρουβιανά μέχρι τα χωριά Τοπόλιανα και Σιβίστα
της Ευρυτανίας -
Στα όρια των Τοπικών Διαμερισμάτων Καμαρούλας και Σκουτεσιάδας καταγράφεται η ενδιαφέρουσα διαδρομή από την Καμαρούλα στον οικισμό Πυργί και στη συνέχεια προς το φράγμα Καστρακίου.
Επίσης από τη Σκουτεσιάδα προς τη Μονή Λυκουρίσης του Δήμου Παναιτωλικού και στη συνέχεια προς τον οικισμό Σχίνου.
Η διαμόρφωση της πλατείας του Σχίνου έγινε με χρηματοδότηση από το Πρόγραμμα LEADER + μέσω της ΤΡΙΧΩΝΙΔΑ Α.Ε.Υπάρχουν αρκετές πεζοπορικές διαδρομές που μπορούν να πραγματοποιηθούν που όμως δεν είναι σηματοδοτημένες:
• Από το χωριό Σκουτερά προς τη Μονή Λυκουρίσης
• Από το χωριό Αγία Βαρβάρα προς τη τοποθεσία Κριθαράκι
• Από το χωριό Αγία Παρασκευή προς το νερόμυλο
Βικιπαιδεια
Το Leto Boutique Hotel , μέλος της Across Hotels & Resorts, αποτελεί μια ξεχωριστή πρόταση φιλοξενίας στο Αγρίνιο. Πλήρως ανακαινισμένο από το 2008 σας υπόσχεται ένα άνετο και φιλικό περιβάλλον στην καρδιά της πόλης, στην πλατεία Δημοκρατίας. Όταν ο χρόνος σας το επιτρέπει μπορείτε να απολαύσετε τον καφέ σας ή ένα light lunch στο ,…..…..περισσότερα εδώ
Στην ελληνική μυθολογία η Μάρπησσα ήταν η κόρη του Εύηνου και εγγονή του θεού του πολέμου Άρη. Το ξενοδοχείο Marpessa πήρε το όνομά του από την μυθική Μάρπησσα, καθώς η μυθολογία θέλει την ιστορία να διαδραματίζεται στα μέρη της Αιτωλοακαρνανίας. ……..περισσότερα εδώ
Η ευθύνη μας αυτή απέναντι σε όλους εσάς, έφερε στο προσκήνιο την άνοιξη του 2007 το Pepe Rosso Restaurant. Η δημιουργία ενός εστιατορίου εφάμιλλου της ποιότητας, των υλικών και των υπηρεσιών του ήταν πρωταρχικός μας στόχος. Η minimal αισθητική, η άνεση και η διακριτική πολυτέλεια ήταν τα χαρακτηριστικά που συμπλήρωσαν το πάζλ κι έφεραν την γαστρονομία πιο κοντά σε όλους εσάς. Τα a la carte πιάτα που συνθέτουν το μενού μας, πέρα από την εξαιρετική σχέση ποιότητας και τιμής, χαρακτηρίζονται από έμπνευση, ……..περισσότερα εδώ
